ΑΝ Ο ΤΑΧΤΣΗΣ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΞΕΦΩΝΗΜΕΝΟΣ ΤΡΑΒΕΣΤΙ, Ο ΦΑΣΟΥΛΗΣ ΔΕΝ ΘΑ ΕΚΑΝΕ ΠΟΤΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΕΡΓΟ....

ΚΟΥΡΑΣΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΟΣΟ ΠΕΡΙΜΕΝΑΝ ΟΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΙ ΤΟΥ ΤΟ “ΤΡΙΤΟ ΣΤΕΦΑΝΙ”

Σε σκηνοθεσία του Σταμάτη (λέγε με Σταματία) Φασουλή (...) έγινε η πολυσυζητημέ­νη πρεμιέρα του έργου το “Τρίτο Στεφάνι” του Κώστα (λέγε με Κωνσταντίνα) Ταχτσή, στις 4 Ιανουαρίου ημέρα Τετάρτη, η οποία αν εξαιρέσει κανείς τις δυο υπέροχες ερμηνείες των πρωταγωνιστριών Νένας Μεντή και Φιλαρέτης Κομνηνού, τα ωραία κοστούμια της Ντέννης Βα­χλιώτη και τις γρήγορες σχετι­κά εναλλαγές των σκηνικών, κύ­λησε αργά, κουραστικά, γιατί όχι και φλύαρα, πολλοί των θεα­τρόφιλων που γέμισαν την πλα­τεία τουλάχιστον του θεάτρου -τα θεωρεία δεν έσφυζαν από κόσμο- την εγκατέλειψαν στην πρώτη πράξη.
Για μας, αυτό θα μπορούσε να ήταν και το τέλος της παραστάσεως, το φινάλε της πρώτης πράξεως, αφού ένα ολόκληρο μυθιστόρημα βιβλίο, όσες φιλό­τιμες προσπάθειες και αν κάνει κάποιος, είναι αδύνατο να το συμπιέσει σε μια θεατρική πα­ράσταση, έστω και τεσσάρων ωρών!
Το θέατρο είναι θέατρο, και σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να αντικαταστήσει τον κινηματο­γράφο. Στον οποίο παρά τα πά­μπολλα εξωτερικά γυρίσματα που έχει στη διάθεσή του ο σκη­νοθέτης, και εκεί, πάλι δεν κα­ταφέρνει να αποδώσει με λεπτο­μέρεια τις σκηνές ενός βιβλίου, τριακοσίων ή και εξακοσίων σε­λίδων.
Στους πρωταγωνιστικούς ρό­λους διέπρεψαν ακόμα η «Κόρη» της Νίνας (Φιλαρέτης Κομνη­νού), και ο άσωτος γιος της Εκά­βης (Γιάννης Στάνκογλου).
Αρκετές σκηνές του έργου θα μπορούσαν να συμπτυχθούν ή και να καταργηθούν με οποιοδή­ποτε “κόστος”, αν το έργο παί­ζονταν στα χρονικά περιθώρια, έστω, των δυο-δυόμιση ωρών, άποψη μας είναι ότι θα ήταν πολύ καλύτερο, ο κόσμος δεν θα έχανε τη σειρά των εναλλαγών και των σκηνών, δεν θα το βα­ριόταν όσο το βαρέθηκε! Γιατί όχι και κουράστηκε.
Στα αρχαία ελληνικά θέατρα μπορεί ο κόσμος να έβλεπε θέ­ατρο από την ανατολή του ηλί­ου μέχρι την δύση του, αυτό δεν ήταν μόνον μία παράσταση αλλά εννιά, με διαφορετικό πε­ριεχόμενο και διαφορετικό συγ­γραφέα. Πέραν του ότι είχε και την πολυτέλεια να γευματίζει στις εναλλαγές των έργων, ή να κάνει αρκετά μεγάλα διαλείμ­ματα. Και οι παραστάσεις εκεί­νες, κρατούσαν από μία, έως το πολύ, μιάμιση ώρα.
Εκτός του εκνευριστικού εκεί­νου της διαχωριστικής κουρτίνας στα σκηνικά που δεν υπολογί­στηκε σωστά και μπερδεύονταν συνεχώς στα κεφάλια των ηθο­ποιών, μεγάλο φάουλ και ατό­πημα σκηνοθετικό θα μπορού­σαμε να χαρακτηρίσουμε το φι­νάλε, που παρουσίασε εκτός έρ­γου το τραγικό και εξευτελιστι­κό τέλος του Ταχτσή (το έργο δεν το έγραψε μετά θάνατον).
Τον οποίον ξεφωνημένο τρα­βεστί, κατακρεούργησαν αλλά Συργιανόπουλου, αυτοί που τον πηδούσαν! Και που παρέτεινε την παράσταση αδικαιολόγητα για ένα δεκάλεπτο χρόνου, ίσως και περισσότερο.

"Χ"