ΜΌΝΟΝ "ΑΡΠΑΧΤΉ", ΜΠΟΡΕΊ ΝΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΘΕΊ ΛΊΑΝ ΕΠΙΕΙΚΏΣ Η ΠΡΕΜΙΈΡΑ ΤΗΣ "ΠΝΙΓΜΟΝΗΣ"...

Χθες στο “Αθήναιον” Θεσσαλονίκης, μιας κακίστης παραστάσεως από έναν θίασο και μια σκηνοθετική καθοδήγηση, σχολικής παραστάσεως 25ης Μαρτίου σε λίγες μέρες. Μ' αυτή την παράσταση αποδεικνύεται και περίτρανα, ότι η Αθήνα βλέπει θεατρικά σκουπίδια, αφού οι συντελεστές της κατά τη διάρκεια Συνεντεύξεως τύπου, υπέρ τόνισαν την μεγάλη επιτυχία για δυο χρόνια στην Αθήνα που παίζονταν, σε ένα θέατρο των... 50 ατόμων. Αν τους έπαιρνε δηλαδή, μια παρέα τηλέφωνο και τους έλεγε... Παιδιά δεν μπορούμε να έρθουμε μεταξύ 9-11 κανονικής παραστάσεως, παίξτε το έργο 5-7 που μας βολεύει... θα το έκαναν!

Έλα όμως που το “Αθήναιον” δεν είναι ένα θέατρο σχολικής σκηνής, αλλά κανονικό θέατρο, και το “Βατερλώ” της παραστάσεως, άρχισε να διαγράφεται από τις πρώτες λέξεις.

Με ένα άθλιο σκηνικό στο “σανίδι” που θύμιζε σκοτεινό φωτογραφικό θάλαμο, και ανύπαρκτο στην ουσία φωτισμό, οι γυναίκες ηθοποιοί ψιθύριζαν τους ρόλους των, αποτέλεσμα το, και βαρύκουο, λόγο ηλικίας από κάτω φιλοθεάμων κοινό, να μην ακούει, απολύτως, τίποτα. Προσωπικά, μετά τις πρώτες ακατανόητες φράσεις, το έριξα, στην κυριολεξία της λέξεως, στον ύπνο, και με κάποια ενόχληση στο στομάχι μου! Είπα μόνον στη γυναίκα μου δίπλα, στο τέλος, να μου πει την περίληψη και να με σκουντήξει αν ροχαλίζω, μη γίνω παντελώς ρεζίλι. Στο τελευταίο όμως είχα συνήγορο και τις άναρθρες κραυγές που εκστόμιζε κάθε λίγο η καημένη η πρωταγωνίστρια, και να ήθελα, έτσι, δεν μ' άφηνε, να υποπέσω στο μεγάλο αυτό παράπτωμα!

Χωρίς καμιά απολύτως, διάθεση για αστεία και επιπλέον ευτράπελα, η κακίστη αυτή παράσταση, μάλλον, προσέβαλλε βάρβαρα το εκλεκτικό (πραγματικά, της Θεσσαλονίκης) θεατρόφιλο κοινό που προσέτρεξε να την... απολαύσει, θα θέλαμε ειλικρινά να ξέρουμε, γιατί όλη αυτή η επιπολαιότητα στον ήχο και το σκηνικό; (το επαναλαμβάνουμε, πανάθλιο, μία κατάμαυρη μουτζούρα, εσωτερικό καμινάδας θύμιζε, πέρα από φωτογραφικό θάλαμο), τον φωτισμό, όσο για την δήθεν μεταφορά του έργου (Το σπίτι της Μπερνάρντας Άλμπα), στην “ανατολή” από τον “ταλαντούχο” διασκευαστή-σκηνοθέτη, ανατολή ακούγαμε, αλλά ανατολή δεν βλέπαμε! Πουθενά!

Είναι ντροπή για τους πραγματικά επαγγελματίες και καλλιτέχνες αυτές οι δουλειές να λέγονται “επαγγελματικές”, όσο και καλλιτεχνικές, το ελάχιστο.

Για τις ερμηνείες των ηθοποιών δεν μπορώ να γράψω, αφού δεν είδα και δεν άκουσα, τίποτα.

Όλη η παράσταση ήταν μια φαρσοκωμωδία.

Θα σας λέγαμε να πάτε να την δείτε, όχι για να την θυμάστε ως παράσταση θεατρική ή ως άριστη τέτοια, αλλά ως παράδειγμα προς αποφυγήν, του ιδίου μοιραίου λάθους σας στο μέλλον.

 Υ.Γ.: Εκείνο το αρνί στα χέρια της γιαγιάς, τι ρόλο έπαιζε για την Σκηνοθετάρα-διασκε(δ)αστή... Και γιατί δεν της έβαλε στα χέρια ένα... γαϊδουράκι; Μήπως, γιατί δεν μπορούσε να το κρατήσει;