Ταινιοθήκη Θεσσαλονίκης «Τόποι και Εποχές: Με τα μάτια των παιδιών»

Με ένα πρόγραμμα που εστιάζει στη ζωή μέσα από τη ματιά των παιδιών αποχαιρετά το 2013 η Ταινιοθήκη Θεσσαλονίκης. Το κινηματογραφικό αφιέρωμα με τίτλο «Τόποι και Εποχές: Με τα μάτια των παιδιών» θα πραγματοποιηθεί από τις 19 έως τις 22 Δεκεμβρίου 2013 στην αίθουσα Τάκης Κανελλόπουλος (Μουσείο Κινηματογράφου - Ταινιοθήκη Θεσσαλονίκης, Αποθήκη Α΄, Λιμάνι).

Οι τόποι και οι εποχές γίνονται γέφυρα  για να μεταπηδήσουν οι ήρωες  των ταινιών από ένα ολλανδικό παραμύθι του Μεσαίωνα, στη Γαλλία της δεκαετίας του ‘60 και του ομαδικού παιχνιδιού, την Κίνα του 19^ου αιώνα με τους καλλιτέχνες του δρόμου και τέλος, στη σύγχρονη Γεωργία της σκληρής συνύπαρξης λαών και της αναζήτησης ταυτότητας. Πιο συγκεκριμένα, το αφιέρωμα περιλαμβάνει τις ταινίες Μαρίκεν του Αντρέ βαν Ντούρεν  (Ολλανδία – Βέλγιο, 2000), Ο πόλεμος των κουμπιών   του Γιαν Σαμιέλ  (Γαλλία, 2011), Ο βασιλιάς των μασκών   του Τιαν Μινγκ Γου   (Κίνα – Χονγκ Κονγκ, 1997) και Η άλλη όχθη του Γκεόργκε Οβασβίλι  (Γεωργία – Καζακστάν, 2009).

Πώληση εισιτηρίων: Μουσείο Κινηματογράφου – Ταινιοθήκη Θεσσαλονίκης (Αποθήκη Α΄, Λιμάνι, τηλ. 2310-508.398, cinematheque@filmfestival.gr)

Τιμή εισιτηρίου: 4 ευρώ (γενική είσοδος), 3 ευρώ (για τα μέλη).

Κάρτα μέλους: 1 ευρώ.

Ώρες προβολών: 18:30, 21:00

Πρόγραμμα προβολών

Πέμπτη 19 Δεκεμβρίου

18.30 Ο πόλεμος των κουμπιών  -  21.00 Μαρίκεν

Παρασκευή 20 Δεκεμβρίου

18.30 Ο βασιλιάς των μασκών  -  21.00 Η άλλη όχθη

Σάββατο 21 Δεκεμβρίου

18.30 Μαρίκεν  -  21.00 Ο βασιλιάς των μασκών

Κυριακή 22 Δεκεμβρίου

18.30 Η άλλη όχθη  -  21.00 Ο πόλεμος των κουμπιών

Ευχαριστούμε το Νεανικό Πλάνο και τον κ. Δημήτρη Σπύρου για την παραχώρηση των ταινιών Μαρίκεν και Η άλλη όχθη.

Οι ταινίες

Ο βασιλιάς των μασκών  (Κίνα – Χονγκ Κονγκ, 1997)

Σκηνοθεσία: Τιαν Μινγκ Γου. Έγχρωμη, 91΄.

Ο βασιλιάς των μασκών είναι ένας ηλικιωμένος και μοναχικός καλλιτέχνης του δρόμου, ένας δεξιοτέχνης στη γρήγορη αλλαγή μασκών, τόσο ικανός μάλιστα που θαρρεί κανείς πως κάνει μάγια. Ο μοναδικός του γιος έχει πεθάνει και ο ίδιος αναζητά τον ακόλουθο και συνεχιστή του έργου του. Η τρυφερή, συγκινητική και πολυβραβευμένη ταινία του κινέζου σκηνοθέτη Τιαν Μινγκ Γου, αφορά στην παιδική ηλικία και ταυτόχρονα σε μια πανάρχαια παραδοσιακή τέχνη της Ανατολής και του καλλιτέχνη που την διακονεί. Η προσπάθεια του Βασιλιά να βρει τον διάδοχό του και να του κληροδοτήσει τα μυστικά της τέχνης του διασώζοντάς την, θα μας αποκαλύψει μια σκληρή και απάνθρωπη κοινωνική πραγματικότητα: η ιστορία διαδραματίζεται στις αρχές του αιώνα στο Σετσουάν, όπου η οικονομική εξαθλίωση υποχρεώνει πολλές οικογένειες να πουλήσουν τα παιδιά τους για να μπορέσουν να επιβιώσουν. Σε μια από αυτές της θλιβερές «αγορές», ο ηλικιωμένος καλλιτέχνης ανακαλύπτει ένα χαριτωμένο και έξυπνο αγόρι με το παρατσούκλι Ντόγκι, το οποίο παίρνει μαζί του, χρίζοντάς το διάδοχό του. Ανάμεσά τους δημιουργείται μια σχέση στοργής και αγάπης: ο βασιλιάς των μασκών μοιάζει να έχει βρει στο πρόσωπο του Ντόγκι το γιο που έχει χάσει, αλλά κι έναν άξιο κληρονόμο της τέχνης του, ωστόσο τα πράγματα παίρνουν μια απρόσμενη τροπή...

Μαρίκεν (Ολλανδία – Βέλγιο, 2000)

Σκηνοθεσία: Αντρέ βαν Ντούρεν. Έγχρωμη, 92΄.

Γεννημένη στα σκοτεινά χρόνια του Μεσαίωνα, η Mαρίκεν είναι ένα πολύ ξεχωριστό κορίτσι. Κανείς δεν γνωρίζει από πού ήρθε, ούτε καν ο εκκεντρικός ερημίτης Άρτσιμπαλντ, ο οποίος τη βρήκε μωρό, παρατημένη στο «Μαγεμένο Δάσος». Ο ίδιος της διδάσκει τα πάντα για τον έξω κόσμο και η Μαρίκεν μεγαλώνει και γίνεται ένα ευφυές πλάσμα. Όταν μια ημέρα η κατσίκα τους, το γάλα της οποίας αποτελεί την καθημερινή τροφή και των δύο, σκοτώνεται, η Μαρίκεν φεύγει για την πόλη με σκοπό να αγοράσει μια άλλη. Σε αυτήν την περιπετειώδη περιπλάνησή της, σε ένα άγνωστο για εκείνη περιβάλλον, συναντά παράξενους και σκληρούς ανθρώπους. Η ταινία σκιαγραφεί τα ήθη του Μεσαίωνα μέσα από την ιστορία ενός αξιοθαύμαστου κοριτσιού, που συνδυάζει αισιόδοξη διάθεση και απτόητη σκέψη, κρίνοντας τον κόσμο γύρω της με αφοπλιστική ευθύτητα.

Η άλλη όχθη  (Γεωργία – Καζακστάν, 2009)

Σκηνοθεσία: Γκεόργκε Οβασβίλι. Έγχρωμη, 90΄.

Με πρωταγωνιστή έναν νεαρό πρόσφυγα που αναζητά τον πατέρα του, η ταινία αποτυπώνει τις εχθρικές σχέσεις μεταξύ κρατών και ανθρώπων, μέσα σ’ έναν κόσμο όπου τα πάντα καταρρέουν και οι δεσμοί αλληλεγγύης κόβονται. Μιλά επίσης για την ανάγκη της συμβίωσης, της αποδοχής του Άλλου, της επικοινωνίας και τελικά της συμφιλίωσης. Το μεταναστευτικό ζήτημα συνδέεται με την αναζήτηση μιας νέας πατρίδας. Η αναζήτηση του πατέρα στην ταινία, δεν είναι παρά η αναζήτηση του εαυτού και της βαθύτερης ταυτότητας του ήρωα. Όσο τα σύνορα ανάμεσα στις χώρες και στους ανθρώπους θα καθορίζονται από τη βία του πιο ισχυρού, τόσο περισσότερο θα βαθαίνει το τραύμα του πιο αδύναμου, του ανυπεράσπιστου, του θύματος. Μια ταινία βαθιά ανθρωπιστική, ευαίσθητη και επίκαιρη.

Ο πόλεμος των κουμπιών  (Γαλλία, 2011)

Σκηνοθεσία: Γιαν Σαμιέλ. Έγχρωμη, 109΄.

Το 1957 στην περιοχή της Νότιας Γαλλίας, κηρύσσεται ένας πόλεμος ανάμεσα στα παιδιά δύο γειτονικών χωριών. Πρόκειται για έναν πολύ παλιό πόλεμο τιμής και πίστης στην ομάδα, όπου η χειρότερη ήττα, εξευτελισμός και ύστατη ταπείνωση είναι το ξήλωμα των κουμπιών. Η ταινία του Γιαν Σαμιέλ (βασισμένη στο κλασικό μυθιστόρημα του Λουί Περγκό), είναι ριμέικ εκείνης που γύρισε ο Ιβ Ρομπέρ το 1962: μια ταινία μύησης, γαλλικό must της δεκαετίας του ‘60. Τόσο το βιβλίο όσο και η ταινία είναι βουτηγμένα στην τρυφερότητα και την αγάπη για την ηλικία των δεκατεσσάρων χρόνων – στην πραγματικότητα, πρόκειται για μια από τις καλύτερες ταινίες που έχουν γυριστεί ποτέ γι’ αυτή ακριβώς την ηλικία. Σκηνοθέτης αξιοπρόσεκτος, ο Σαμιέλ (Το γράμμα που άλλαξε τη ζωή μου) σέβεται το πρωτότυπο έργο και με μεγάλη τεχνική δεξιοτεχνία αποφεύγει τα μελοδραματικά κλισέ για να καταγράψει με ρεαλιστική δύναμη τα σκιρτήματα της πρώτης εφηβείας, διευθύνοντας εξαιρετικά τους ηθοποιούς του.

‘Η Πάπισσα΄Ιωάννα

του Εμμανουήλ Ροΐδη

Η ομάδα Νέμεση παρουσιάζει:

Οι τέσσερις τελευταίες παραστάσεις στο Studio Νέμεση,

Έως και την Κυριακή 22 Δεκεμβρίου 2013.

14 & 15 και 21 & 22 Δεκεμβρίου!

Η Πάπισσα Ιωάννα: ένας μεσαιωνικός θρύλος, σύμφωνα με τον οποίο μια γυναίκα φιλόδοξη, φιλομαθής και φιλόπονη καταφέρνει να αναρριχηθεί και να ενθρονιστεί στο υπέρτατο αξίωμα του Πάπα. Αυτός είναι ο καμβάς, η αφορμή για να κεντήσει ο Ροΐδης ένα έργο σταθμό στα ελληνικά γράμματα, όπου στηλιτεύει τη δεισιδαιμονία, σατιρίζει τα κακώς κείμενα της κοινωνίας, γελοιοποιεί το ρομαντισμό.

Όταν το 1866 κυκλοφορεί η πρώτη έκδοση της Πάπισσας, κάνει εντύπωση κεραυνού σε αίθριο ουρανό*. Το βιβλίο γίνεται ανάρπαστο, όλη η Αθήνα το συζητά και η Ιερά Σύνοδος το αφορίζει ως «βιβλίον αντιχριστιανικόν και βλάσφημον». Ο Ροΐδης απαντά με τη δημοσίευση των απολαυστικών τεσσάρων επιστολών ενός Αγρινιώτη, με το ψευδώνυμο Διονύσιος Σουρλής, οι οποίες αποτελούν πλέον πολύτιμο φιλολογικό συμπλήρωμα του μυθιστορήματος.

* Τάσος Βουρνάς, προλεγόμενα στην έκδοση της Πάπισσας Ιωάννας του 1971.

Σκηνοθετικό σημείωμα

«Τιμώντας το λαμπρό κείμενο του Ροΐδη, η παράσταση -λιτή στην εικαστική και μουσική της έκφραση-  δίνει προτεραιότητα στον λόγο, ζωντανεύοντας με διαλόγους τα περιγραφικά μέρη του μυθιστορήματος και ενσωματώνοντας στη δράση, αυτολεξεί, αποσπάσματά του.

Δανειζόμενοι δε, με κάθε σεμνότητα και ταπεινότητα, τα λόγια του Ροΐδη, «ανερυθριάστως ομολογούμεν ότι άλλον σκοπόν δεν είχομεν...». Με άλλα λόγια, ΚΑΛΗ ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΗ!»

Αφρούλη Μπέρσου

Συντελεστές

Διασκευή-Σκηνοθεσία: Αφρούλη Μπέρσου Μουσική-Διδασκαλία: Έφη Ράτσου Σκηνικά-Κοστούμια: Ειρήνη Χριστοφορίδου Φωτισμοί: Αλέξης Κοέν Επιμέλεια κίνησης: Χριστίνα Πρεφτίτση Τεχνική υποστήριξη: Μαρία Γιαννούλη Ψηφιακή επεξεργασία εικόνων: Στέφανος Τσακίρης Κατασκευή κοστουμιών: Ξανθή Διαμαντοπούλου Σχεδιασμός έντυπου υλικού: Φωτεινή Φιλοξενίδου

Παίζουν: Γιώργος Καψάλης, Μαρία Κοκορότσκου, Αναστάσης Μαυρομιχάλης, Αργυρώ Νουβάκη, Νάντια Σπανού, Γιώργος Χατζηθεοδώρου

Δύο τελευταία Σαββατοκύριακα. Σάββατο 14 & 21 Δεκεμβρίου στις 21:00 και Κυριακή 15 & 22 Δεκεμβρίου στις 19:00, στο «Studio Νέμεση», Δελφών 176.

ΩΡΑ ΕΝΑΡΞΗΣ: Σάββατο στις 21:00 και Κυριακή στις 19:00

ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ: 1 ώρα και 45 λεπτά  (μαζί με το διάλειμμα)

ΤΙΜΕΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ: Κανονικό  10€, Φοιτητικό – Κάρτες ανεργίας 5€

ΚΡΑΤΗΣΕΙΣ ΘΕΣΕΩΝ: 2310-326230

***

Έγραψαν για τον Ροΐδη και την «Πάπισσα Ιωάννα»

«Και ο Ροΐδης, Φασουλή, προ αμετρήτων χρόνων, την Πάπισσαν την ύποπτον συνέγραψε και μόνον»

Γεώργιος Σουρής, 1890

«Με την Πάπισσα Ιωάννα ο Ροΐδης έδειξε πως ξέρει να γράφει όσο λίγοι Έλληνες. Η συγγραφική του τέχνη, που τον κάνει τον καλύτερο καθαρευουσιάνο λογοτέχνη, φαίνεται καθαρά και σε άλλα έργα του.»

Ηλίας Βουτιερίδης, 1933

«Η Πάπισσα Ιωάννα δε διαβάζεται πια σήμερα παρά με πολλή πλήξη… Είναι ένα έργο ανυπόφορο, εγκεφαλικό, ψυχρό, ξερό, άψυχο και βαρύ.» 

Άλκης Θρύλος, 1935

«Εκείνο που μένει από την Πάπισσα είναι μια λαμπρή αφήγηση, ένα φανταχτερό ύφος, που το καθιστά εναργέστερο η απλότητα των μέσων, και τέλος μια έντονη φωνή διαμαρτυρίας εναντίον των αστοχιών του αθηναϊκού ρομαντισμού.»

Κ. Θ. Δημαράς, 1949

Σ.Σ.: Από όλους αυτούς που έγραψαν για την "Πάπισα Ιωάννα", ο Θρύλος είναι εντελώς εχθρικός στο έργο και προσωπικά στον Ροΐδη, ενώ ο Δημαράς, πρέπει νας μας εξηγήσει ο ίδιος, τι εννοεί με όλην αυτην την ακατάσχετη μπουρδολογία! Ένα είναι γεγονός. Την "Πάπισα Ιωάννα" την έχει κατακλέψει σύμπασα η "διανοούμενη Ευρώπη", χωρίς να αναφέρει ΠΟΤΕ, το όνομα του Ροΐδη, ΠΟΥΘΕΝΑ!

Ο ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΒΟΥΛΓΑΡΗΣ & TO ΚΑΣΤ ΤΗΣ ΜΙΚΡΑΣ ΑΓΓΛΙΑΣ ΣΤΑ ODEON ΠΛΑΤΕΙΑ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Την Παρασκευή 13 Δεκεμβρίου στα Odeon Πλατεία (Τσιμισκή 43 & Αριστοτέλους) και στη βραδινή προβολή της ΜΙΚΡΑΣ ΑΓΓΛΙΑΣ θα παρευρεθεί ο σκηνοθέτης Παντελής Βούλγαρης μαζί με τους ηθοποιούς Πηνελόπη Τσιλίκα, Ανδρέα Κωνσταντίνου και Ανέζα Παπαδοπούλου, καθώς και την Κατερίνα Πολέμη, που έχει συνθέσει τη μουσική της ταινίας.

Στις 20:00 στην αίθουσα 2 του 4^ου ορόφου των Odeon Πλατεία ο Παντελής Βούλγαρης θα καλωσορίσει το κοινό και θα προλογίσει σύντομα την ταινία, ενώ μετά το τέλος της προβολής σκηνοθέτης και καστ θα παραμείνουν στην αίθουσα για μια συζήτηση με το κοινό.

Η ΜΙΚΡΑ ΑΓΓΛΙΑ, η κινηματογραφική μεταφορά του πολυβραβευμένου μυθιστορήματος της Ιωάννας Καρυστιάνη σε σενάριο της ίδιας, έχει λάβει εξαιρετικές κριτικές από κοινό και δημοσιογράφους, ενώ κατά την πρώτη εβδομάδα προβολής της η ταινία «έκοψε» πανελλαδικά  90.000 εισιτήρια. Η ΜΙΚΡΑ ΑΓΓΛΙΑ είναι ένα στοίχημα για το πώς μπορεί να γίνει στην Ελλάδα της κρίσης καλός κινηματογράφος, που να σχετίζεται με τον τόπο και την ιστορία του, σε μια ταινία «εποχής»  που όμως είναι επίκαιρη κάθε εποχή.

Σύνοψη:

Ένα σπίτι, ένα μυστικό, ένας άνδρας, δύο αδελφές.

Η 20χρονη Όρσα (Πηνελόπη Τσιλίκα) είναι παράφορα ερωτευμένη με τον υποπλοίαρχο Σπύρο Μαλταμπέ (Ανδρέας Κωνσταντίνου). Κλειστός χαρακτήρας, δεν αποκαλύπτει το μυστικό της σε κανέναν. Η μικρότερη αδελφή της, Μόσχα (Σοφία Κόκκαλη), δυναμική και γεμάτη όνειρα θέλει να φύγει από την Άνδρο, να αποδράσει από τη μοίρα των γυναικών του νησιού να παντρεύονται ναυτικούς που όλο λείπουν ή θαλασσοπνίγονται.

Για τη μητέρα τους, Μίνα (Αννέζα Παπαδοπούλου), σύζυγο καπετάνιου που προτιμά το Ατλάντικο Σουρ από το σπίτι του, ο έρωτας είναι κακός μπελάς και πόνος. Παρακάμπτοντας τα αισθήματα των κοριτσιών της, συνωμοτεί, αξιοποιεί γνωριμίες και τις παντρεύει με γνώμονα το συμφέρον.

Την Όρσα με τον πλοιοκτήτη και καπετάνιο Νίκο Βατοκούζη (Μάξιμος Μουμούρης) και λίγο αργότερα τη Μόσχα με τον καπετάνιο πλέον Σπύρο. Άθελά της ναρκοθετεί το ίδιο της το σπιτικό. Το διώροφο που έχτισε με τα εμβάσματα του άντρα της. Στο κάτω σπίτι η Όρσα. Στο πάνω η Μόσχα.

Διάρκεια: 160’

Σ.Σ.:  Όσοι πιστοί προσέλθετε... Εμείς πάντως ΔΕΝ θα πάμε, γιατί το επιτελείο του κ. Βούλγαρη μας έστειλε την "είδηση", αλλά ξεχάσανε την "πρόσκληση"...

Ταινιοθήκη Θεσσαλονίκης Βέρνερ Φασμπίντερ: Πληθωρικός και ενοχλητικός»

5-15 Δεκεμβρίου 2013, Αίθουσα Τάκης Κανελλόπουλος

Η Ταινιοθήκη Θεσσαλονίκης συνεχίζει τη δραστηριότητά της παρουσιάζοντας το αφιέρωμα «Βέρνερ Φασμπίντερ: Πληθωρικός και ενοχλητικός», με 15 ταινίες του Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ, ενός από τους σημαντικότερους σκηνοθέτες της μεταπολεμικής περιόδου στη Γερμανία. Το αφιέρωμα θα πραγματοποιηθεί από τις 5 έως τις 15 Δεκεμβρίου 2013 στην αίθουσα Τάκης Κανελλόπουλος (Μουσείο Κινηματογράφου - Ταινιοθήκη Θεσσαλονίκης, Αποθήκη Α΄, Λιμάνι).

Ο Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ γεννήθηκε το 1945. Από το 1969, όταν γύρισε την πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία με τίτλο Η αγάπη είναι πιο κρύα από το θάνατο, μέχρι το τραγικό του τέλος λόγω υπερβολικής δόσης το 1982, σε ηλικία μόλις 37 ετών, θα σκηνοθετήσει 41 ταινίες (όλες μεγάλου μήκους) μέσα σε 13 χρόνια – ρεκόρ ακατάρριπτο στην ιστορία του κινηματογράφου. Ο Φασμπίντερ ανήκε σε εκείνη τη γενιά γερμανών σκηνοθετών που υπήρξαν πολύ διαφορετικοί μεταξύ τους και με εντελώς διαφορετικό έργο ο καθένας, οι οποίοι στα τέλη της δεκαετίας του 1960 αποτέλεσαν ένα κινηματογραφικό ρεύμα με την επωνυμία Νέος Γερμανικός Κινηματογράφος. Ο ίδιος υπήρξε επίσης σκηνοθέτης του θεάτρου, ηθοποιός και συγγραφέας θεατρικών έργων. Αυτή η ενασχόλησή του με το θέατρο -που υπήρξε σταθερή καθ' όλη την διάρκεια της ζωής του- έχει σημαδέψει και την παρουσία του στον χώρο του κινηματογράφου: η θεατρικότητα είναι ένα μορφολογικό χαρακτηριστικό πολλών ταινιών του.

Το πρόσωπο που ίσως άσκησε την μεγαλύτερη επιρροή στον Φασμπίντερ και το έργο του υπήρξε ο Ντάγκλας Σερκ, ένας σκηνοθέτης κορυφαίος στο είδος του μελοδράματος, στην κλασική εποχή του Χόλιγουντ. Γι' αυτό και το μεγαλύτερο μέρος της εκτεταμένης φιλμογραφίας του Φασμπίντερ κινείται στον χώρο του μελοδράματος, αλλά σαφώς σε πιο σκοτεινούς τόνους, καθώς και σε μια μηδενιστική διάσταση. Οι ήρωές του -άνδρες και γυναίκες, ομοφυλόφιλοι ή ετεροφυλόφιλοι- ζουν καταπιεσμένοι στο περιθώριο και συχνά βρίσκονται σε κατάσταση απόγνωσης. Η ανθρώπινη φθορά, ο πόνος, η αδυναμία έκφρασης των συναισθημάτων, η βία σε όλες τις εκφάνσεις της, τα αδιέξοδα και με τραγική κατάληξη ερωτικά πάθη, είναι στην καρδιά του φασμπιντερικού μελοδράματος. Το έργο του Φασμπίντερ αποτελεί ένα σκληρό σχόλιο για την ηθική παρακμή της μεταπολεμικής Γερμανίας, για την κάθε είδους εξάρτηση, την εκπόρνευση, την προδοσία και την απιστία. Ο δημιουργός απεικόνισε, με ωμότητα αλλά και ιδιαίτερη ευαισθησία, το δράμα προσώπων που εγκλωβίζονται και ασφυκτιούν μέσα στις εξουσιαστικές δομές της κοινωνίας και τα οποία τελικά συντρίβονται από τις κοινωνικές προκαταλήψεις και την ανηλεή εκμετάλλευση (συναισθηματική ή υλική).

Αδιαφορώντας για την τεχνική τελειότητα (μόνο στις τελευταίες του ταινίες ενδιαφέρθηκε για την καλλιέπεια της εικόνας), ο Φασμπίντερ με επιμονή, πάθος και ακατάβλητη δημιουργικότητα, εστιάζοντας στα προσωπικά αδιέξοδα των ατόμων, σκιαγράφησε σε ζοφερούς τόνους το συλλογικό αδιέξοδο μιας ολόκληρης κοινωνίας. Η σύντομη ζωή του υπήρξε βίαιη και ταραχώδης, αντίστοιχη μ’ αυτή ενός άλλου μεγάλου ευρωπαίου δημιουργού, του Πιερ Πάολο Παζολίνι. Ζώντας συνεχώς στο κόκκινο και φλερτάροντας διαρκώς με τα όρια, ο Φασμπίντερ έζησε αντιμέτωπος τόσο με εσωτερικούς όσο και εξωτερικούς δαίμονες. Η δύσκολη συμφιλίωση με τη σεξουαλική του ταυτότητα, η μοναχική και καταπιεσμένη ζωή ενός ομοφυλόφιλου άνδρα, η ροπή του προς τα ναρκωτικά, αλλά και οι αυτοκαταστροφικές τάσεις του, αποτέλεσαν για τον Φασμπίντερ μια μόνιμη πηγή προβλημάτων και διαταραχών, οι οποίες όμως μετουσιώθηκαν σ’ ένα μοναδικό κινηματογραφικό έργο.

Οι ταινίες του αφιερώματος

Η αγάπη είναι πιο κρύα από τον θάνατο (1969)

Ο Έλληνας γείτονας (1969)

Γιατί έπιασε αμόκ τον Κύριο Ρ; (1969)

Οι θεοί της πανούκλας (1970)

Ο έμπορος των 4 εποχών (1971)

Τα πικρά δάκρυα της Πέτρα Φον Καντ  (1972)

Ο φόβος τρώει τα σωθικά (1974)

Έφι Μπριστ (1974)

Το παιχνίδι της τύχης (1975)

Η μάνα Κιούστερς ανεβαίνει στον ουρανό (1975)

Κινέζικη ρουλέτα (1976)

Η γυναίκα του σταθμάρχη (1977)

Η χρονιά με τα 13 φεγγάρια (1978)

Η τρίτη γενιά (1979)

Βερόνικα Φος (1982)

Ώρες προβολών: 18:30, 21:00  Πώληση εισιτηρίων: Μουσείο Κινηματογράφου – Ταινιοθήκη Θεσσαλονίκης (Αποθήκη Α΄, Λιμάνι, τηλ. 2310-508.398, cinematheque@filmfestival.gr)  Τιμή εισιτηρίου: 4 ευρώ (γενική είσοδος), 3 ευρώ (για τα μέλη).  Κάρτα μέλους: 1 ευρώ.

ΑΥΛΑΙΑ ΑΠΟΨΕ ΣΤΟ 54ο "ΦΚΘ"

54ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 1-10 Νοεμβρίου 2013

H αυλαία του 54ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης θα πέσει το Σάββατο 9 Νοεμβρίου 2013 στην ιστορική έδρα του θεσμού, το Ολύμπιον, με την τελετή λήξης, την οποία θα παρουσιάσει η ηθοποιός Στεφανία Γουλιώτη.

Μετά την επίσημη λήξη της διοργάνωσης, θα προβληθεί η ταινία Νεμπράσκα του ελληνικής καταγωγής σκηνοθέτη Αλεξάντερ Πέιν, ο οποίος φέτος είναι πρόεδρος της διεθνούς κριτικής επιτροπής του φεστιβάλ και θα δώσει το «παρών» στην τελετή.

Η ταινία -ένας ασπρόμαυρος φόρος τιμής στη γενέτειρα του Πέιν, τη Νεμπράσκα- είναι ένα βαθιά ανθρώπινο road movie που εστιάζει στη γλυκόπικρη σχέση ενός πατέρα με το γιο του, οι οποίοι ταξιδεύουν εκεί για να εισπράξουν τα κέρδη ενός αμφιβόλου γνησιότητας λαχείου. Στο ρόλο του πατέρα συναντάμε τον Μπρους Ντερν, σε μια έξοχη ερμηνεία που βραβεύτηκε στο φεστιβάλ των Καννών. Η ταινία αποτυπώνει εικόνες μιας άγνωστης Αμερικής, αναμνήσεις και αλήθειες, μέσα από τη συναισθηματικά φορτισμένη προσωπική διαδρομή του κεντρικού ήρωα.

Η συμμετοχή της ταινίας λήξης, η οποία εντάσσεται στην ενότητα «Ανοιχτοί Ορίζοντες», χρηματοδοτείται, μεταξύ άλλων δράσεων του 54ου ΦΚΘ, από την Ευρωπαϊκή Ένωση - Ευρωπαϊκό Ταμείο Περιφερειακής Ανάπτυξης, στο πλαίσιο του ΠΕΠ Κεντρικής Μακεδονίας 2007-2013.

ΤΑ ΒΡΑΒΕΙΑ ΤΟΥ 54ου ΦΚΘ

54ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ  1-10 Νοεμβρίου 2013

ΤΑ ΒΡΑΒΕΙΑ ΤΟΥ 54ου ΦΚΘ

Η Κριτική Επιτροπή για το Διεθνές Διαγωνιστικό Τμήμα του 54ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης αποτελείται από τους:

Πρόεδρος της Κριτικής Επιτροπής:  Αλεξάντερ Πέιν, σκηνοθέτης (ΗΠΑ)

Μέλη της Κριτικής Επιτροπής: Σκοτ Φούντας, κριτικός κινηματογράφου του περιοδικού Variety (ΗΠΑ) - Άντα Σόλομον, παραγωγός (Ρουμανία) - Εντουάρ Ουαϊντρόπ, καλλιτεχνικός διευθυντής στο «Δεκαπενθήμερο των σκηνοθετών» του Φεστιβάλ Καννών (Γαλλία) - Κ. Βήτα, μουσικός (Ελλάδα)

ΤΑ ΒΡΑΒΕΙΑ ΤΗΣ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ

Βραβείο Καλύτερης ταινίας Χρυσός Αλέξανδρος - Θόδωρος Αγγελόπουλος απονέμεται στην ταινία:

ΚΕΛΙ ΑΠΟ ΧΡΥΣΑΦΙ του Διέγο Κεμάδα – Δίες, Μεξικό, Ισπανία, 2013. Ειδικό βραβείο Κριτικής Επιτροπής – Αργυρός Αλέξανδρος απονέμεται στην ταινία: ΣΟΥΖΑΝ της Κατέλ Κιγιεβερέ, Γαλλία, 2013. Ειδικό βραβείο Κριτικής Επιτροπής για πρωτοτυπία και καινοτομία – Χάλκινος Αλέξανδρος απονέμεται στην ταινία: ΧΑΛΙΑ ΜΑΛΛΙ της Μαριάνα Ρονδόν Βενεζουέλα, 2013. Βραβείο Σκηνοθεσίας στον: Διέγο Κεμάδα – Δίες (Ισπανία). Για την ταινία: ΚΕΛΙ ΑΠΟ ΧΡΥΣΑΦΙ, Μεξικό, Ισπανία, 2013.Βραβείο Σεναρίου στον: Τάε – γκον Κιμ, Νότια Κορέα, 2012 για το σενάριο της ταινίας: ΟΙ ΑΙΣΙOΔΟΞΟΙ, Νότια Κορέα, 2012

Βραβείο Γυναικείας Ερμηνείας στην: Σάρα Φορεστιέ για την ερμηνεία της στην ταινία: ΣΟΥΖΑΝ, της Κατέλ Κιγιεβερέ Γαλλία, 2013. Βραβείο Ανδρικής Ερμηνείας εξ ημισείας στους: Χρήστο Στέργιογλου (Ελλάδα) για την ερμηνεία του στην ταινία: Η ΑΙΩΝΙΑ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΑΝΤΩΝΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΑ της Ελίνας Ψύκου, Ελλάδα, Τσεχία, 2013 Και

Χάιμε Βαδέλ (Χιλή) για την ερμηνεία του στην ταινία: ΤΟ ΠΟΤΟ ΤΟΥ ΔΙΑΒΟΛΟΥ, του Ιγνάσιο Ροδρίγες, Χιλή, 2012. Βραβείο Καλλιτεχνικής Επίτευξης: στον ηθοποιό Φρανσουά Νταμιέν για την ερμηνεία του στην ταινία ΣΟΥΖΑΝ, της Κατέλ Κιγιεβερέ, Γαλλία, 2013

Ειδική μνεία: στον Μαχμούντ Λότφι (Αίγυπτος) Για τη φωτογραφία του στην ταινία ΕΝΑ ΒΗΜΑ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ, της Χάλα Λότφι, Αίγυπτος, Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, 2012

ΒΡΑΒΕΙΑ ΦΙΠΡΕΣΚΙ

Η Κριτική Επιτροπή της Διεθνούς Ομοσπονδίας των Κριτικών Kινηματογράφου αποτελούμενη από τους: Μάγκντα Μιχαϊλέσκου, Πρόεδρος, (Ρουμανία), Μποζιντάρ Μάνοφ (Βουλγαρία), Ντουμπράβκα Λάκιτς (Σερβία), Μπόιντ φαν Χουέι (Λουξεμβούργο), Ντένις Ουέστ (ΗΠΑ)

Απονέμει τα εξής βραβεία: Για το Διαγωνιστικό Τμήμα στην ταινία:ΧΑΛΙΑ ΜΑΛΛΙ, της Μαριάνα Ρονδόν Βενεζουέλα, 2013. Για Ελληνική Ταινία στην ταινία: Η ΑΙΩΝΙΑ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΑΝΤΩΝΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΑ της Ελίνας Ψύκου, Ελλάδα, Τσεχία, 2013. ΒΡΑΒΕΙΟ ΤΗΣ ΒΟΥΛΗΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ «ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΑΞΙΕΣ» Ο τηλεοπτικός σταθμός της Βουλής των Ελλήνων (Βουλή-Τηλεόραση) απονέμει το καθιερωμένο βραβείο «Ανθρώπινες Αξίες» στην ταινία του Διεθνούς Διαγωνιστικού τμήματος: ΚΕΛΙ ΑΠΟ ΧΡΥΣΑΦΙ του Διέγο Κεμάδα – Δίες, Μεξικό, Ισπανία, 2013

BΡΑΒΕΙΑ ΚΟΙΝΟΥ ΦΙΣΕΡ

Το βραβείο Κοινού ΦΙΣΕΡ του Διεθνούς Διαγωνιστικού του 54ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, απονέμεται στην ταινία: ΚΕΛΙ ΑΠΟ ΧΡΥΣΑΦΙ του Διέγο Κεμάδα – Δίες, Μεξικό, Ισπανία, 2013. Το βραβείο Κοινού ΦΙΣΕΡ του Ελληνικού Προγράμματος – Μιχάλης Κακογιάννης, του 54ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, απονέμεται στην ταινία: Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΦΑΡΣΑ του Βασίλη Ραΐση, Ελλάδα, 2013. Το βραβείο Κοινού ΦΙΣΕΡ του τμήματος Ματιές στα Βαλκάνια του 54ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, απονέμεται στην ταινία: ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΙΕΡΕΑ του Βίνκο Μπρέσαν, Κροατία, 2013. Το βραβείο Κοινού ΦΙΣΕΡ του τμήματος Ανοιχτοί Ορίζοντες του 54ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, απονέμεται στην ταινία: ΠΑΠΟΥΣΑ των Γιοάνα Κος – Κράουτσε και Κρίστοφ Κράουτσε, Πολωνία, 2013.

ΠΕΙΝΑΣΜΕΝΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ

Καμιά φορά, στεκόμαστε μπροστά στο πρόγραμμα του “ΦΚΘ” αμήχανοι, και δεν ξέρουμε τι διάολο να επιλέξουμε, αφού τίποτα δεν μπορεί να μας εγγυηθεί, την ποιότητα της ταινίας που θα δούμε, όλες ίδιες είναι και όλες “καλές”. Η... νεκροψία της προβολής θα το δείξει!
Με τον “Πεινασμένο Άνθρωπο” όμως του Φίλιπ Μάρτιν (Γάλλος), αν και η επιλογή μας ήταν εντελώς τυχαία και τυφλή, χτυπήσαμε διάνα... φλέβα χρυσού!
Χωρίς υπερβολή για μας, και χωρίς να έχουμε δει το σύνολο των ταινιών του 54ου “ΦΚΘ”, αυτή η ταινία είναι η καλύτερη. Σαν τέτοια, επόμενο ήταν να την παρακολουθήσουν ελάχιστοι θεατές στην αίθουσα, αφού προβλήθηκε κι αργά, σχεδόν τις πρώτες πρωινές ώρες της περασμένης Τρίτης.
Στην παρουσίαση της ταινίας παρών ήταν και ο σκηνοθέτης, όπως και στο τέλος της προβολής που δέχθηκε σειρά από ερωτήσεις.
Η ταινία ήταν ένα ποιητικό δημιούργημα χωρίς υπότιτλους -πολύ καλή αυτή η ιδέα του σκηνοθέτου- γυρισμένη εξ' ολοκλήρου στα λασπόνερα του Δέλτα του Δούναβη (Ρουμανία), όπου ο δημιουργός ψάχνοντας να βρει τα ειδυλλιακά, ιδανικά τοπία για το σενάριό του, βρήκε να παίζουν ξέμοιαστα σ' αυτά τα νερά ένα τσούρμο από παιδιά! Τα οποία ευθύς αμέσως, “ονόμασε” πρωταγωνιστές της ταινίας. Ο κεντρικός του ήρωας ήταν ένας περιθωριακός πάμφτωχος, ο οποίος βρέθηκε στον ίδιο χώρο σοβαρά τραυματισμένος στο πόδι.
Αναμφισβητήτως, όπως είπαμε και στον διάλογο με τον σκηνοθέτη, το φιλμ ήταν καταπληκτικό! Με ένα επίσης καταπληκτικό φωτογραφικό γύρισμα, και ονειρικά πλάνα στα κανάλια του Δούναβη, φωτογραφικά τοποθετημένα. Ίσως αυτή η μαγευτική φωτογραφία του φιλμ, ήταν αυτή που μας κράτησε στην αίθουσα και δεν την εγκαταλείψαμε στα πρώτα δέκα λεπτά.
Η άλλη καινοτομία της ταινίας ήταν η έλλειψη υποτίτλων. Μια και, ότι έλεγαν τα παιδιά ή ο πρωταγωνιστής στα ρουμάνικα, δεν έχριζαν καμιά απολύτως, μετάφραση! Η εικόνα τα έλεγε όλα!
Και, όταν ένας σκηνοθέτης κατορθώνει να πεί αυτό που θέλει μόνο με την εικόνα της ταινίας του, αυτός για μας είναι ο πραγματικός δημιουργός, και ο πραγματικός καλλιτέχνης.Εξ' άλλου ο κινηματογράφος για πολλά χρόνια υπήρξε βουβός, δεν είναι λίγα τα κινηματογραφικά αριστουργήματα που μετρούμε από κέινη τηνεποχή.
Η ταινία ακόμα, το είπαμε και στον σκηνοθέτη που συμφώνησε κατά το ήμισυ μαζί μας, με ένα άλλον τίτλο και ελάχιστα διαφοροποιημένη στο γύρισμά της, θα μπορούσε να έρθει στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης τον Μάρτιο, και να διεκδικήσει επάξια κάποιο από  τα βραβεία εκείνα! Υπήρχαν στιγμές στην προβολή, οι περισσότερες, που δεν ήξερες πραγματικά αν βλέπεις ένα φιλμ ντοκιμαντέρ, ή μια ταινία μυθοπλασίας.
Ο ίδιος ο σκηνοθέτης πάντως, υπεραμύνθηκε της θέσεως ότι η ταινία του ήταν καθαρά ταινία μυθοπλασίας.
“Πεινασμένος Άνθωπος” λοιπόν, του μεγάλου Γάλλου σκηνοθέτου Φίλιπ Μάρτιν, και, όπου το απαντήσετε, μην το χάσετε, υπάρχουν πάρα πολλοί λόγοι να το δείτε, και κανένας να το... προσπεράστε!

“ΜΕΑ ΚΟΥΛΠΑ”...

(ΤΟ ΛΑΘΟΣ ΜΟΥ)
 

Προχθές στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης, και η μεγάλη έκπληξη!
Ο εκκολαπτόμενος και νεαρός θεατρικός συγγραφέας Κωνσταντίνος Ρόδης, μας εξέπληξε όλους! Τόσο για το καλό του γράψιμο (ωραιότατοι διάλογοι, δομή του έργου), όσο και για το υποκριτικό του ταλέντο.
Το έργο παίχθηκε σε μια μικρή αίθουσα του μεγάρου Μουσικής Θεσσαλονίκης, και κάποιες στιγμές έμοιαζε να είναι παράσταση για πολύ λίγους, αφού το κοινό που παρακολούθησε αυτήν την πρεμιέρα, δεν ήταν παραπάνω από 100 άτομα.
Προσωπικά, παρότι είχα τιμητική πρόσκληση να πάω να δω την παράσταση, ήμουν στα υπέρ και τα κατά, να μην πάω, τελικά πήγα, κι αυτή μου η... παρατολμία, όπως απεδείχθη εκ των υστέρων δεν πήγε χαμένη!
Η ιστορία, ένα καθυστερημένο αγόρι ζει την οικογενειακή ντροπή και τον εγκλεισμό του πίσω από σφαλιστές πόρτες και παράθυρα, τα πράγματα αρχίζουν να γίνονται πολύ πιο δύσκολα όταν οι φυσικοί του γονείς πεθαίνουν, και ο μοναδικός μεγαλύτερος αδελφός του ο οποίος δεν θέλει ούτε να το δει, το κλείνει σε ψυχιατρικό ίδρυμα.
Η Νέλλη Γκίνη στο ρόλο της μητέρας ήταν καταπληκτική, υπήρχαν στιγμές που σ' έβγαζε από την αίθουσα με το παίξιμό της, σε πήγαινε κατ' ευθείαν στο πρόβλημα, σ' έκανε, ήθελες δεν ήθελες κι εσύ, θεατής, να γίνεις μέρος του προβλήματος.
Καλή επίσης ήταν και η “θεία” (Αθηνά Νάννου ), ενώ ο “Άρης” (Ιωάννης Κυφωνίδης) δε ικανοποίησε τόσο, όπως στη σκηνοθεσία που μοιράζονταν το ήμυσι με τον συγγραφέα Κωνσταντίνο Ρόδη.
Ο ίδιος ο Ρόδης στο ρόλο του καθυστερημένου αγοριού, ήταν αρκετά καλός.
Η καινοτομία της κινηματογραφίσεως κομματιών του έργου και προβολή παράλληλα σε οθόνη (τοίχο), προσωπικά μας θύμισε τον “απο μηχανής θεό” των αρχαίων ελληνικών τραγωδιών, ιδέα ευφυής και έξυπνα τοποθετημένη. Μπράβο τους.
Το “Μέα Κούλπα”, θα πρέπει πιθανώς, να το δουν πολλοί μεγαλόσχημοι του ελληνικού θεάτρου της σήμερον, νεαροί και υπερήλικες, οι οποίοι συχνά-πυκνά μας σερβίρουν σκουπίδια, φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Ο μικρός, Κωνσταντίνος Ρόδης (γράψιμο, σκηνοθεσία, παίξιμο) που παίρνει στις πλάτες το 50% της παραστάσεως μόνος του, προοιωνίζει ένα λαμπρό μέλλον στον χώρο, καλύπτοντας ίσως και κάποιο κενό, που άφησαν “φεύγοντας” πίσω τους οι πραγματικά “μεγάλοι"...

ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΕΛΛΗΝΕΣ ΤΗΣ ΠΛΑΚΑΣ...

ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΤΟΥΡΙΣΜΟ, ΚΑΘΕ ΔΥΟ Ή ΤΕΣΣΕΡΑ ΧΡΟΝΙΑ!..

Οι ομοιογενείς μας βαρύγδουποι "Μακεδόνες" της Αμερικής Αυστραλίας Καναδά, και των άλλων... ομοιογενειακών χωρών!

Διατυμπανίστηκε τόσο από το "ΥΜΑΘ" φέτος, που για μια στιγμή πιστέψαμε κι εμείς στα σοβαρά, ότι κάτι σημαντικό και καλό θα μπορούσε να γίνει στη Φλώρινα με το "11ο ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΩΝ ΠΑΜΜΑΚΕΔΟΝΙΚΩΝ ΕΝΩΣΕΩΝ" που θα διεξαχθεί εκεί, στις 13 και 14 Ιουλίου 2013, παρά λίγο... να πάμε!

Όταν, καλός ακαδημαϊκός και αγαπητός φίλος από την Κατερίνη, ο οποίος είναι μέσα στα πράγματα εδώ και πάρα πολλά χρόνια, μας περιέγραψε τηλεφωνικώς, τραγικώς και λεπτομερώς, τα σημεία και τέρατα που έγιναν στο "Αλεξάνδρειο ίδρυμα" μεταξύ Δίου και Λιτοχώρου, κάτω από τη σκιά του Ολύμπου, λίγες μέρες πριν, του Συνεδρίου της Φλώρινας.

Αυτό το "στοιχειωμένο σπίτι", το "Αλεξάνδρειο", όπως πολύ καλά το χαρακτήρησε και το αποκάλεσε ο Θανάσης, κατασκευάστηκε πριν από λίγα χρόνια "δαπάνη-δωρεά των ομοιογενών μας προς την Μητέρα Ελλάδα", για να στεγάσει τις παγκόσμιες δραστηριότητες ενός Κέντρου Παμ-Μακεδόνων της Υφηλίου, μέσα στα γεωγραφικά όρια της σημερινής Ελλαδικής Μακεδονίας. Θα γίνονταν η συμβολική πάλλουσα καρδιά κάθε Έλληνα Μακεδόνα, όπου αυτός στη γη και εάν ευρίσκετο! Θα το διαχειρίζονταν και θα το διαφέντευαν αυτοί οι γενναίοι Έλληνες της διασποράς, οι αμερικανοέλληνες ή οι αυστραλοέλληνες, οι οποίοι και θα προωθούσαν στα πέρατα της οικουμένης τις δικές μας εθνικές θέσεις, τα δικά μας εθνικά συμφέροντα, τα δικά μας πολιτιστικά και πολιτισμικά ιδεώδη.

Η πικρή αλήθεια είναι ότι αυτό το κτίριο δεν κτίστηκε ΠΟΤΕ με δαπάνη αυτών των μεγαλόσχημων εμιγκρέδων, και αυτοί ΠΟΤΕ δεν ενδιαφέρθηκαν ή δεν καταπιάστηκαν με τίποτα το σοβαρό και αξιόλογο εκεί μέσα! Παρόλο ότι έχουν περάσει πάρα πολλά χρόνια, από τότε που ξεκίνησε ή μπήκε σε εφαρμογή αυτή η ιδέα.

Το κτίριο έγινε με δαπάνη του Ελληνικού Δημοσίου, του Ελληνικού κράτους, του Έλληνα φορολογούμενου, αυτοί, οι ομοιογενείς μας, έβαλαν μόνον ένα μικρό μέρος του κόστους, καπηλευόμενοι αισχρά το υπόλοιπο και ασυγκρίτως μεγαλύτερο, όσον αφορά την λειτουργικότητα και την δραστηριότητα, τα έξοδά των οποίων θα βάραιναν ή θα κάλυπταν αυτοί, αυτοί δεν το λειτούργησαν ΠΟΤΕ, και δεν το ανέπτυξαν ΠΟΤΕ!

Τουναντίον, φτιάχνοντας αυτά τα αρβανιτοβλάχικα "Παμμακεδονικά Συνέδρια" το καταπόντισαν, αφού αυτοί οι γελοίοι το βρήκαν ή το είδαν και, ΜΟΝΟΝ σαν ένα μέσον καλό να έρχονται για τουρισμό στην Ελλάδα ανά δύο ή τέσσερα χρόνια, διακοπές, οικογενειακώς ή και μεμονομένως, να βλέπουν τους συγγενείς και τους φίλους τους στην "πατρίδα", κουβαλώντας μαζί τους και όλη την χλέμπα της ελληνουριάς που τους απόμεινε, κάτω από τον πλήρη εξαμερικανισμένο ή εξαγγλισμένο μανδύα τους, του μετανάστη! Τις πολιτικές τους ίντρικες και προτιμήσεις, τα πολιτικά τους πάθη και μίση -μέρος του ντιενέι τους- άλλοτε με τους "ρεπουμπλικανούς", και άλλοτε με τους "δημοκρατικούς" αμερικανούς προέδρους, ή γερουσιασττές που εκλέγουν.

Κανείς, μα κανείς, από όλους αυτούς τους αμερικανο-Έλληνες που ανέβηκαν στα ύπατα αξιώματα του Αμερικανικού κράτους (ΗΠΑ), ή και άλλων πολιτιστικών και πολιτισμικών φορέων στην Αμερική από τον 19ο αιώνα και μετά, δεν ένδιαφέρθηκε ή δεν έδωσε ποτέ δραχμή, για τα ελληνικά προβλήματα και την ύπαρξη της μητέρας Ελλάδος. Την ανάπτυξή της, την ζωντανή και στιβαρή παρουσία της στην ευρύτερη περιοχή της Μεσογείου. Γι' αυτούς το ζητούμενο είναι να ασκείται πλήρως και υποταγώς η αμερικανική εξωτερική πολιτική στη γειτονιά μας, η οποία εξ' ορισμού είναι τέλεια από κάθε άποψη, και εμείς οι Έλληνες εδώ, να είμαστε οι ραγιάδες και τα γιουσουφάκια του αμερικανικού Πενταγώνου, των αμερικανικών "Γερακιών", και του ψευτο "Πλανητάρχη" αμερικανού προέδρου, όποιος κι αν είναι, αυτός που εκλέγουν.

Ως τέτοιοι, πρεσβευτές των άκρως αμερικανικών συμφερόντων ήρθαν στο "Αλεξάνδρειο" στο παρελθόν, και... απήλθαν, λάτρεις και φανατικοί υποστηρικτές των ελεεινών και μιαρών Μπους (υιού και πατρός), του γραφικού "Πρώτου Σαξοφωνίστα" της υφηλίου, και τα τελευταία χρόνια, του πολλά υποσχομένου για την ειρήνη και την ευημερία των λαών της γης μεγαλοπροέδρου, πλην αφρικανικής και αράπικης καταγωγής, Χουσεΐν Ομπάμα! Φέτος.

Πριν τρία-τέσσερα χρόνια, σ' έναν καρναβαλίστικο λόγω εποχής, χορό Ελλήνων 12θεϊστών στη Θεσσαλονίκη, κατά λάθος παρευρέθηκε και ένας ομοιογενής μας ο οποίος κληθής στο Βήμα να πει δυο λόγια για το χρονικό της βραδιάς, άρχισε να προβάλλει και να εκθεάζει την προωπικότητα του Κίζινγκερ! Ναι, μην γελάτε, μην κοκκινίζετε από θυμό, του Κίζινγκερ!

Στην αντίδραση των συνδιασκεδαζόντων να μετεξελιχθεί η βραδιά, από βραδιά χαράς και ευφορίας σε βραδιά συρράξεως και πένθους, ο έρμος εγκατέλειψε το μικρόφωνο άρον-άρον και κακήν-κακώς, και, μέχρι να ξεκουμπιστεί της αιθούσης οριστικά, λούφαξε σε μια γωνιά, δεν έβγαλε άχνα, έτρωγε τα νύχια του σαν δαρμένο σκυλί.

Αυτοί είναι οι ομοιογενείς μας, και από αυτούς εμείς, δυστυχώς, περιμένουμε παγκόσμια δραστηριότητα, "κυνητικότητα", και στήριξη!

Οι αμερικανοί κυρίως, και οι αυστραλοί λιγότερο, ομοιογενείς μεγαλόσχημοι που έρχονται να συμμετάσχουν σ' αυτά τα "παμμακεδονικά", δήθεν συνέδρια, δεν είναι παρά κολλυβογράμματοι και πετυχημένοι... μανάβηδες, εστιατόρες στην συντριπτική τους πλειοψηφία στις χώρες που διαμένουν, διορισμένοι πρόεδροι των σωματείων που αντιπροσωπεύουν, και τα λειτουργούν κυρίως, για να κάνουν αυτά τα ταξιδάκια αναψυχής προς τα πάτρια εδάφη... δημοσία δαπάνη!

Θα πρέπει τελικώς, να ξεκαθαρίσουμε μια και καλή τα πράγματα με την "ομοιογένειά" μας (έπαψε προ πολλού να είναι ομογένεια), ότι εμείς εδώ στο "Ελλάντα", δεν έχουμε να περιμένουμε τίποτα, απολύτως, από αυτούς εκεί στο "Αμέρικα" (Αμέρικα, Αμέρικα) ή στο Αουστράλια, αμερικανοαυστραλοί είναι, ήδη είμαστε σε μια βαβελική σχέση μαζί τους, δεν καταλαβαινόμαστε καν επικοινωνιακά, γλωσσικά, οι "Έλληνες" τετάρτης και πέμπτης γενεάς που έρχονται από την αλλοδαπή να μας... διδάξουν εδώ πολιτισμό και "ανάπτυξη", στην χώρα που γεννήθηκε ο πολιτισμός και η ανάπτυξη, δεν μιλάει ΚΑΝΕΝΑΣ, μα κανένας, την ελληνική γλώσσα. Μιλούν απταίστως τα αρλουμποφράγκικα ή τα σαχλοεγγλέζικα, όχι όμως και τα ελληνικά.

Πως είναι δυνατόν εξ' άλλου, να λέει κάποιος Έλληνας του εξωτερικού ότι είναι Έλληνας, όταν δεν μιλάει, ή δεν σκαμπάζει γρι από ελληνικά, την μητρική του γλώσσα; Αλλά, μήπως, δεν είναι μητρική γλώσσα αυτών των "Ελληναράδων" τέταρτης και πέμπτης γενεάς που μας έρχονται, η Ελληνική γλώσσα;

Την ψυχρολουσία μ' αυτούς τους γιαλαντζί Έλληνες την πήραμε στο προπερσυνό "Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης", όταν η Διεύθυνσή του έφερε να τιμήσει τον εκκολαπτόμενο αμερικανοέλληνα μεγαλοσκηνοθέτη των "ΗΠΑ" Αλεξάντερ Πέιν (ελληνάρας Αλέξανδρος Παπαδόπουλος), και στην συνέντευξη Τύπου που έδωσε το "γνήσιο αυτό τέκνο της Μητέρας Ελλάδος", δεν άρθρωσε λέξη ελληνική, σε σημείο μάλιστα, να εξοργίσει και αρκετούς συναδέλφους από κάτω, όταν χαζο-αμερικανιστί, έπιασε μια ηλίθια συζήτηση στο τραπέζι με τον Φαίδωνα Παπαμιχαήλ (άλλος ελληνάρας κι αυτός), και έγραψε όλους εμάς που πήγαμε να τον ακούσουμε και να τον... θαυμάσουμε, στα παλαιά των υποδημάτων του! Ή τους όρχεις του, κανονικά! (Αυτή η συνέντευξη Τύπου κάπου παίζει ολόκληρη στο διαδίκτυο).

Κάτι παρόμιο έγινε και φέτος στο "Αλεξάνδρειο" μ' αυτούς τους "παμμακεδόνες" ομοιογενείς μας, όταν παρευρισκόμενοι Έλληνες σύνεδροι και πραγματικοί διανοούμενοι από εδώ, από "το Ελλάντα", απηύδησαν ή έγιναν εξω φρενών με την αγραμματοσύνη τους, αλλά και διαπιστώνοντας κατά τη διάρκεια των εργασιών πως, αυτοί που πλασάρονται στις θέσεις κλειδιά των ομοιογενιακών σωματείων και ενώσεων του εξωτερικού, δεν είναι τίποτα άλλο, παρά κολλυβογράμματοι εμιγκρέδες, ή τελείως αγράμματοι μανάβηδες και εστιάτορες ομοιογενείς μας της αλλοδαπής!

Θυμηθείτε κι εκείνον τον μανάβη του Σίδνεϊ το 1981, όταν το Πασόκ ανέλαβε την Κυβέρνηση και ο Λαός την εξουσία, ο οποίος έγινε αμέσως πρεσβευτής μας (ο Λαός), εκεί στο Αουστράλια!

Να μην ξεχνούμε όμως και τους αλτρουιστές μαϊντανούς και πανταχού παρόντες Έλληνες καλλιτέχνες της ημεδαπής, όπως ο Νταλάρας ο οποίος έκανε αφιλοκερδώς και σπέσιαλ εμφάνιση στο φετεινό "Αλεξάνδρειο" της Κατερίνης, εισπράττοντας το ιλιγγιώδες ποσόν για τα "Παιδιά της Ορχήστρας" και τον "Ήχο", των 38.000 ευρώ! Σκεφτείτε δηλαδή, πόσα θα έπαιρνε αυτός ο σοσιαληστής και φανατικός Έλληνας των τελευταίων χρόνων κερχελές, αν δεν εμφανίζονταν "αφιλοκερδώς"!

Αυτές τις γελοίες και "εθνικές" δραστηριότητες των εμιγκρέδων μας στην γενέτειρά τους, της ζήσαμε κι άλλες φορές στο παραελθόν, δεν μας είναι ξένες, θα αναφέρουμε μόνον ενδεικτικά και χωρίς σχόλια τα συνέδρια των "Αυστραλών" στην Χαλκιδική, πληρωμένα όλα από την παλιά Νομαρχία της (δεν απέφεραν τίποτα στο νομό, παρά τα γελοία και ανόητα υσποσχόμενα), το Διεθνές Συνέδριο στην Ξάνθη προ ετών των Ποντίων της Διασποράς, στο οποίο εκείνη την εποχή, είχε εμφανιστεί στο Βήμα ομιλών και ο πεθαμένος Χριστόδουλος με ιερά άμφια, ο διάκος να του γυρίζει τις σελίδες δίπλα του με ασύλληπτη δουλοπρέπεια, και στην άιθουσα του κινηματοθεάτρου Ξάνθης που ελάμβανε χώρα εκείνη η αηδία, το συνέδριο, να ρέει ποτάμι ο λίβανος και η σμύρνα, το φώς των λαμπτήρων αντικαταστάθηκε από τα κεριά και τις λαμπάδες της... μεγάλης σαρακοστής!

Γιατί όπως ξέρετε, όλοι αυτοί οι ομοιογενείς μας όταν ταξιδεύουν προς την χώρα που τους γέννησε, από εκεί που ξεκινούν (ή κι από δω), κουβαλούν πάντα μαζί τους αμανάτι, και όλη την αντιπροσωπεία της Εβραιοχριστιανικής μασονίας που τους ποδηγετεί, και τους "καθοδηγεί" εκεί!

Θα επανέλθουμε πιθανώς, και μετά το πολυδιαφημιζόμενο συνέδριο της Φλώρινας.

Ως τότε, ο θεός να μας φυλάει... από την ελληνική ομοιογένεια της Αμερικής, Καναδά και Αυστραλίας!

ΧΑΜΟΣ, ΣΤΟ "ΜΕΑ ΚΟΥΛΠΑ"!..

«MEA KOYΛΠA»  του Κωνσ ταντίνου Ρόδη

Εντυπωσιακή ήταν η ανταπόκριση του κοινού και των εκπροσώπων του δημοσιογραφικού κόσμου, στην πρεμιέρα της παράστασης «Μέα Κούλπα» του Κωνσταντίνου Ρόδη, στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης. Συγκίνηση, προβληματισμός και μια βαθιά αισιοδοξία πως ο κοινωνικός αποκλεισμός είναι ένα φαινόμενο που μπορεί να αντιμετωπιστεί με την βοήθεια όλων μας, τα συναισθήματα όσων βγήκαν από την αίθουσα του Μεγάρου εχθές, λίγο μετά τις 11:00μμ. Μετά το τέλος της παράστασης, οι πρωταγωνιστές συνάντησαν στο φουαγιέ του θεάτρου, φίλους, συναδέλφους, θεατές και συνομίλησαν  μαζί τους για πολύ ώρα, αναφορικά με το θέμα της παράστασης, που κανέναν δεν άφησε ασυγκίνητο.

Μία από τις πρώτες κριτικές που γράφτηκαν για την χθεσινή πρεμιέρα είναι αυτή του δημοσιογράφου και μέλους της κριτικής επιτροπής του ΔΗΠΕΘΕ Ρούμελης, Παναγιώτη Αγγελόπουλου:

"Θεατρική παράσταση  αξιώσεων, με το πρόβλημα της κοινωνικής απομόνωσης να απογειώνεται συγκινησιακά και δραματουργικά. Λιτές και ταυτόχρονα μεστές ερμηνείες με ηθοποιούς που κυριολεκτικά ΠΟΙΟΥΝ ΗΘΟΣ και δίνουν μαθήματα γνήσιας συγκίνησης και μέθεξης. Δυναμικοί συμπαραστάτες του απολυτρωτικού θεατρικού αποτελέσματος η μουσική επένδυση , οι φωτισμοί και ιδιαιτέρα τα ιδανικά κινηματογραφικά εμβόλιμα, τα οποία φορτίζουν και απογειώνουν συγκινησιακά την συλλογική προσφορά στα θεατρικά δρώμενα..."

Συντελεστές

Κείμενο: Κωνσταντίνος Ρόδης

Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνος Ρόδης-Ιωάννης Κυφωνίδης

Πρωτότυπη μουσική – Ενορχήστρωση: Μιχάλης Αβραμίδης

Φωτισμοί-Ήχος & Κινηματογράφηση-Τρέηλερ: Παναγιώτης Κουντουράς

Σκηνική - ενδυματολογική επιμέλεια: Ιφιγένεια Κυφωνίδου

Μακιγιάζ: Ειρήνη Μάκιου

Αφίσα-Φωτογραφίες: Αλέξανδρος Κορίτσογλου

Ηχογραφήσεις: ...

Οργάνωση Παραγωγής: Χριστίνα Τζώρτζη

Εκτέλεση Παραγωγής: Γιάννης Παπαθανασίου 

Διεύθυνση Παραγωγής: Βίλλυ Κουτσουφλιανιώτη

Συμπαραγωγή: ΟΜΜΘ & ...

Διανομή

Νέλλη Γκίνη: Ζωή

Κωνσταντίνος Ρόδης: Σταύρος

Ιωάννης Κυφωνίδης: Άρης

Αθηνά Νάννου: Μαίρη

Μιχάλης Αβραμίδης: Προκόπης

Γιολάντα Μπαλαούρα: Άλκηστις

ΚΑΝΤΑΝ

«ΚΑΝΤΑΝ»

Από την Ομάδα Παραστατικών Τεχνών Α4Μ (αφορμή)

20 με 26 Νοεμβρίου 2013 - Στο Θέατρο Αυλαία.

Παράσταση σωματικού θεάτρου όπου στοιχεία του παραδοσιακού ιαπωνικού θεάτρου Νοh και του σύγχρονου ιαπωνικού χορού Butoh συγκεράσονται  με την σύγχρονη μουσική.

Η παράσταση δημιουργεί μια οπτικοακουστική παρτιτούρα πάνω στην οποία δύο ηθοποιοί, δύο χορευτές, δύο μουσικοί και δύο φωνές σύγχρονης μουσικής, «διαλογίζονται» πάνω στα θέματα της οργανικής ουσίας της ζωής και των επιλογών της/μας.

Το «Καντάν» είναι μια διασκευή του ομώνυμου θεατρικού έργου του Γιούκιο Μισίμα, το οποίο στην πρωτότυπή του μορφή αποτελεί έργο του ιαπωνικού θεάτρου Νοh.

Έργο ασυνήθιστης ομορφιάς, ποιητικό και σκληρό, θέτει ερωτήματα γύρω από την φύση και τις επιθυμίες του ανθρώπου, την πολιτική, την εξουσία, τον πλούτο. Όνειρο και πραγματικότητα , ζωή και θάνατος συγχέονται μέχρι τη στιγμή της  αφύπνισης.

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

Σκηνοθεσία: Αθηνά Δράγκου
Μουσική σύνθεση: Αντώνης Ρουβέλας
Σκηνογραφία - Κοστούμια:  Koyouki Kako                                      

Βοηθός σκηνογράφου: Ιωάννα Λαδά                                      

Σχεδιασμός φωτισμού:  Στέλλιος Τζολόπουλος                                                             

Κατασκευή μάσκας: Νίκος Καλαϊτζίδης                                                                                        

Μουσικοί:  Ana  Chifu – φλάουτο,  Νταβίνα Φλωρεντίν – κρουστά, Χάρης Δούλκας– φωνή,  Γιούλα Μιχαήλ – φωνή,

Performers:   Έντι Λάμε, Δημήτρης Παπαδόπουλος, Χριστίνα Σαπουνίδου, Έλσα Σίσκου, Σοφία Χατζηβασιλείου,

Info

Πρεμιέρα: Τετάρτη 20 Νοεμβρίου 2013, στις 21:00, στο Θέατρο Αυλαία.

Παραστάσεις: Τετάρτη 20 έως Τρίτη 26 Νοεμβρίου 2013.

Ώρα έναρξης: Καθημερινές στις 21:00, Κυριακή 24 Νοεμβρίου στις 20:00.

Διάρκεια παράστασης: 60 λεπτα (χωρίς διάλειμμα)

Τιμές εισιτηρίων: 12€ (κανονικό), 10€ (φοιτητικά-κάτοχοι καρτών ανεργίας)

Πληροφορίες – Κρατήσεις:  Θέατρο Αυλαία (Πλατεία ΧΑΝΘ – Τσιμισκή), Τηλέφωνο 2310 237700

ΟΜΑΔΑ Α4Μ (αφορμή)       

         

H πειραματική ομάδα έρευνας παραστατικών τεχνών «Α4Μ» ιδρύθηκε το 2008 από τη σκηνοθέτιδα-ερευνήτρια θεάτρου Αθηνά Δράγκου και το μουσικό-ηθοποιό Δημήτρη Παπαδόπουλο. Βασικός στόχος της ομάδας είναι να ερευνήσει νέες θεατρικές φόρμες μέσα από μια ολιστική προσέγγιση στην οποία  θέατρο-λόγος, χορός-κίνηση, μουσική-αναπνοή-ήχος δεν διαχωρίζονται. Δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση σε παραδοσιακές αλλά και σύγχρονες μορφές θεάτρου-χορού τόσο της Ανατολής όσο και της Δύσης έχει επίσης ως στόχο να δημιουργήσει διαπολιτισμικές παραστάσεις.

Η τελευταία δουλειά της ομάδας παρουσιάστηκε στα 47 Δημήτρια με τίτλο “Project Οδύσσειες: Θεσσαλονίκη ΙΙ, Μνήμη/Νήματα’’, στην αποθήκη 7, Ο.Λ.Θ. Άλλα έργα της έχουν παρουσιαστεί στην  Ελλάδα (50o Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, Κ.Θ.Β.Ε., Πειραματική Σκηνή της Μονής Λαζαριστών του Κ.Θ.Β.Ε. Δημήτρια, θέατρο Άνετον) και στο εξωτερικό (Λονδίνο, Μπανγκόκ).

Το 2011  η ομάδα δημιούργησε το Κέντρο Παραστατικών Τεχνών Α4Μ (Ολυμπίου Διαμαντή 30) όπου και πραγματοποίησε το 1ο Φεστιβάλ Ασιατικού Θεάτρου. Έκτοτε έχει φιλοξενήσει και διοργανώσει στον ίδιο χώρο πλήθος σεμιναρίων και  πειραματικές παραστάσεις από Ελλάδα αλλά και από εξωτερικό.