(ΤΟ ΛΑΘΟΣ ΜΟΥ)
Προχθές στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης, και η μεγάλη έκπληξη!
Ο εκκολαπτόμενος και νεαρός θεατρικός συγγραφέας Κωνσταντίνος Ρόδης, μας εξέπληξε όλους! Τόσο για το καλό του γράψιμο (ωραιότατοι διάλογοι, δομή του έργου), όσο και για το υποκριτικό του ταλέντο.
Το έργο παίχθηκε σε μια μικρή αίθουσα του μεγάρου Μουσικής Θεσσαλονίκης, και κάποιες στιγμές έμοιαζε να είναι παράσταση για πολύ λίγους, αφού το κοινό που παρακολούθησε αυτήν την πρεμιέρα, δεν ήταν παραπάνω από 100 άτομα.
Προσωπικά, παρότι είχα τιμητική πρόσκληση να πάω να δω την παράσταση, ήμουν στα υπέρ και τα κατά, να μην πάω, τελικά πήγα, κι αυτή μου η... παρατολμία, όπως απεδείχθη εκ των υστέρων δεν πήγε χαμένη!
Η ιστορία, ένα καθυστερημένο αγόρι ζει την οικογενειακή ντροπή και τον εγκλεισμό του πίσω από σφαλιστές πόρτες και παράθυρα, τα πράγματα αρχίζουν να γίνονται πολύ πιο δύσκολα όταν οι φυσικοί του γονείς πεθαίνουν, και ο μοναδικός μεγαλύτερος αδελφός του ο οποίος δεν θέλει ούτε να το δει, το κλείνει σε ψυχιατρικό ίδρυμα.
Η Νέλλη Γκίνη στο ρόλο της μητέρας ήταν καταπληκτική, υπήρχαν στιγμές που σ' έβγαζε από την αίθουσα με το παίξιμό της, σε πήγαινε κατ' ευθείαν στο πρόβλημα, σ' έκανε, ήθελες δεν ήθελες κι εσύ, θεατής, να γίνεις μέρος του προβλήματος.
Καλή επίσης ήταν και η “θεία” (Αθηνά Νάννου ), ενώ ο “Άρης” (Ιωάννης Κυφωνίδης) δε ικανοποίησε τόσο, όπως στη σκηνοθεσία που μοιράζονταν το ήμυσι με τον συγγραφέα Κωνσταντίνο Ρόδη.
Ο ίδιος ο Ρόδης στο ρόλο του καθυστερημένου αγοριού, ήταν αρκετά καλός.
Η καινοτομία της κινηματογραφίσεως κομματιών του έργου και προβολή παράλληλα σε οθόνη (τοίχο), προσωπικά μας θύμισε τον “απο μηχανής θεό” των αρχαίων ελληνικών τραγωδιών, ιδέα ευφυής και έξυπνα τοποθετημένη. Μπράβο τους.
Το “Μέα Κούλπα”, θα πρέπει πιθανώς, να το δουν πολλοί μεγαλόσχημοι του ελληνικού θεάτρου της σήμερον, νεαροί και υπερήλικες, οι οποίοι συχνά-πυκνά μας σερβίρουν σκουπίδια, φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Ο μικρός, Κωνσταντίνος Ρόδης (γράψιμο, σκηνοθεσία, παίξιμο) που παίρνει στις πλάτες το 50% της παραστάσεως μόνος του, προοιωνίζει ένα λαμπρό μέλλον στον χώρο, καλύπτοντας ίσως και κάποιο κενό, που άφησαν “φεύγοντας” πίσω τους οι πραγματικά “μεγάλοι"...
Ο εκκολαπτόμενος και νεαρός θεατρικός συγγραφέας Κωνσταντίνος Ρόδης, μας εξέπληξε όλους! Τόσο για το καλό του γράψιμο (ωραιότατοι διάλογοι, δομή του έργου), όσο και για το υποκριτικό του ταλέντο.
Το έργο παίχθηκε σε μια μικρή αίθουσα του μεγάρου Μουσικής Θεσσαλονίκης, και κάποιες στιγμές έμοιαζε να είναι παράσταση για πολύ λίγους, αφού το κοινό που παρακολούθησε αυτήν την πρεμιέρα, δεν ήταν παραπάνω από 100 άτομα.
Προσωπικά, παρότι είχα τιμητική πρόσκληση να πάω να δω την παράσταση, ήμουν στα υπέρ και τα κατά, να μην πάω, τελικά πήγα, κι αυτή μου η... παρατολμία, όπως απεδείχθη εκ των υστέρων δεν πήγε χαμένη!
Η ιστορία, ένα καθυστερημένο αγόρι ζει την οικογενειακή ντροπή και τον εγκλεισμό του πίσω από σφαλιστές πόρτες και παράθυρα, τα πράγματα αρχίζουν να γίνονται πολύ πιο δύσκολα όταν οι φυσικοί του γονείς πεθαίνουν, και ο μοναδικός μεγαλύτερος αδελφός του ο οποίος δεν θέλει ούτε να το δει, το κλείνει σε ψυχιατρικό ίδρυμα.
Η Νέλλη Γκίνη στο ρόλο της μητέρας ήταν καταπληκτική, υπήρχαν στιγμές που σ' έβγαζε από την αίθουσα με το παίξιμό της, σε πήγαινε κατ' ευθείαν στο πρόβλημα, σ' έκανε, ήθελες δεν ήθελες κι εσύ, θεατής, να γίνεις μέρος του προβλήματος.
Καλή επίσης ήταν και η “θεία” (Αθηνά Νάννου ), ενώ ο “Άρης” (Ιωάννης Κυφωνίδης) δε ικανοποίησε τόσο, όπως στη σκηνοθεσία που μοιράζονταν το ήμυσι με τον συγγραφέα Κωνσταντίνο Ρόδη.
Ο ίδιος ο Ρόδης στο ρόλο του καθυστερημένου αγοριού, ήταν αρκετά καλός.
Η καινοτομία της κινηματογραφίσεως κομματιών του έργου και προβολή παράλληλα σε οθόνη (τοίχο), προσωπικά μας θύμισε τον “απο μηχανής θεό” των αρχαίων ελληνικών τραγωδιών, ιδέα ευφυής και έξυπνα τοποθετημένη. Μπράβο τους.
Το “Μέα Κούλπα”, θα πρέπει πιθανώς, να το δουν πολλοί μεγαλόσχημοι του ελληνικού θεάτρου της σήμερον, νεαροί και υπερήλικες, οι οποίοι συχνά-πυκνά μας σερβίρουν σκουπίδια, φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Ο μικρός, Κωνσταντίνος Ρόδης (γράψιμο, σκηνοθεσία, παίξιμο) που παίρνει στις πλάτες το 50% της παραστάσεως μόνος του, προοιωνίζει ένα λαμπρό μέλλον στον χώρο, καλύπτοντας ίσως και κάποιο κενό, που άφησαν “φεύγοντας” πίσω τους οι πραγματικά “μεγάλοι"...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.