ΠΟΙΟΙ ΉΤΑΝ ΟΙ "ΤΡΕΙΣ ΙΕΡΆΡΧΕΣ";

Ιουλιανός ο Φιλόσοφος
και ιδρυτής του Παρισιού.

Κατ’ αρχάς, δεν ήταν εκπαιδευτικοί. Όπως λέει και ο τίτλος τους. Ήταν ιεράρχες. Η καθιέρωσή τους ως “εκπαιδευτικούς” και ως γιορτή στα σχολεία της Κατωτέρας, Μέσης Εκπαιδεύσεως, έγινε πολύ-πολύ αργότερα.
Εδώ θα σας πούμε την ιστορία τους σαν παραμύθι, όταν ζούσαν και θαύμαζαν τον Ελληνικό πολιτισμό, τον οποίο στη συνέχεια απαρνήθηκαν, για να ασπασθούν μία ξενόφερτη θρησκεία εβραϊκή, παρότι στην καταγωγή και την υπηκοότητα, φέρονταν ότι ήταν Έλληνες. Δηλαδή “Εθνικοί”.
Οι δύο εκ των τριών, ο Βασίλειος και ο Γρηγόριος από την Ναζιανζό, ήταν συνομήλικοι ή περίπου συνομήλικοι με τον Ιουλιανό τον Αυτοκράτορα (361-363), και γνωρίστηκαν συγκάτοικοι στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας τότε, όταν πήγαν να κάνουν ανώτερες-ανώτατες σπουδές, από διαφορετικούς δρόμους ο καθένας. Αυτοί από τα μεγαλοαστικά σπίτια τους, και ο Ιουλιανός βασιλόπαις, ως ανιψιός του Κωνσταντίνου (306-337) του “Μεγάλου”, τρομάρα του, από το παλάτι. Να λάβει την σχετική μόρφωση.
Ο ίδιος ο Ιουλιανός στα συγγράμματά του, παρουσιάζει και θαυμάζει τον Βασίλειο ως πρεσβύτερο στην ηλικία του εαυτού του, αλλά και ως εξέχων νου, διάνοια, προσηλωμένη στις διδαχές των Ελλήνων σοφών και λογίων, καλλιτεχνών της κλασικής περιόδου. Τον Γρηγόριο τον παρουσιάζει ως χαζοχαρούμενο φοιτητάκο, έρμαιο και υπόδουλο των απόψεων και θέσεων του Βασιλείου. Ο Βασίλειος τον έσερνε από την μύτη.
Σ’ αυτή την σπουδαστική θητεία του ο Ιουλιανός, δέθηκε στενούς φιλικούς δεσμούς με τον Βασίλειο, όσο και πνευματικούς. Τον θαύμαζε για τις ιδέες του, τις “ελληνικές”, όχι τις χριστιανικές, αυτές δεν τις γνώρισε ο Ιουλιανός όσο ήταν μαζί, και στα ενδόμυχα της ψυχής του, ίσως να έλεγε: Όταν γίνω αυτοκράτορας, αν ποτέ γίνω, αυτόν τον “δάσκαλο” πρέπει να τον έχω, ή να τον πάρω μαζί μου! Να στήσουμε τη “Νέα Ελληνική Αυτοκρατορία”!
Τα χρόνια πέρασαν, και ο Ιουλιανός αφού έφυγε στις εκστρατείες του στην Γαλατία (είναι ο ιδρυτής του Παρισιού, το στρατόπεδό του που άφησε εξελίχθηκε ως πόλη του Παρισιού), έγινε στη συνέχεια αυτοκράτορας ανέλπιστα, αφού ο Κωνστάντιος, πρωτεξάδελφος και γιος του Κωνσταντίνου του θείου του, τον διόρισε αιφνιδίως, λίγο πριν πεθάνει διάδοχό του στο θρόνο.
Ο Βασίλειος χάθηκε κάπου στα βάθη της Καππαδοκίας ή και αλλού, ο Ναζιανζηνός, αφιονισμένος χριστιανός και “τζιχαντιστής”, όπως ορθά θα λέγαμε σήμερα στο Ισλάμ, “κήρυτταν” τον λόγο του θεού (πάντοτε του ξενόφερτου για τα ελληνικά δεδομένα), και αποτελούσαν “πρόβλημα” στην αυτοκρατορία, ως “αναρχικοί” ή “περιθωριακοί των Εξαρχείων” όπως θα λέγαμε και πάλι χαριτολογώντας στις μέρες μας. 
Κι αυτό το λέμε γιατί, ενώ κάποιοι, όταν τους συμφέρει, θέλουν να εξομοιώνουν τις σημερινές συμπεριφορές ατόμων ή ομάδων ατόμων, “κοινωνιών”, με τα αρχαία ελληνικά πρότυπα, δημιουργώντας και κάκιστες εντυπώσεις για τους αρχαίους, όταν δεν τους συμφέρει, απλώς κάνουν την... πάπια!
Ως αυτοκράτωρ τώρα ο Ιουλιανός, θέλησε να μάθει και έψαξε, που ήταν ή τι έκανε, το πρότυπό του στο Πανεπιστήμιο των Αθηνών και συγκάτοικός του στο ίδιο σπίτι, ο Βασίλειος.
Κάποια στιγμή τον βρήκε σε μία τρώγλη να ζει περιθωριοποιημένος και αφανής, όταν τον επισκέφθηκε, τον ρώτησε σαστισμένος: “Μα γιατί; Τι έκανες; Γιατί είσαι έτσι;”. Ο Βασίλειος αρκέστηκε να του απαντήσει πως: “Τώρα αφοσιώθηκα στον ένα και μοναδικό θεό, ζω όπως διατάσσουν οι εντολές του... Πρέπει να κάνεις κι εσύ το ίδιο!..”.
Ο Ιουλιανός προσπάθησε να του θυμίσει τα φοιτητικά χρόνια της ζωής τους στην Αθήνα, να του θυμίσει τα όνειρα και τα σχέδια που έκαναν, αν αυτός γίνονταν αυτοκράτορας κάποτε, αλλά ο Βασίλειος ανένδοτος, του επαναλάμβανε συνεχώς ότι τώρα είναι αφιερωμένος στο θεό, και πρέπει να ζει όπως αυτός ορίζει. Έπρεπε και αυτός, ο Ιουλιανός, να κάνει το ίδιο. Να γίνει σαν αυτόν!
Ο Ιουλιανός έφυγε κατά απογοητευμένος, αλλά στην πόρτα κοντοστάθηκε και πάλι, έριξε μια ύστερη ματιά στον ρακένδυτο και άπλυτο για μήνες φίλο του, για να εισπράξει την βρισιά από το ίνδαλμά του... “Παραβάτη”!.. (σ.σ.: είναι η μοναδική φορά στην ιστορία, που ο Ιουλιανός αναγράφεται ή αποκαλείται "παραβάτης". Δεν υπάρχει πουθενά αλλού αυτή η λέξη, σε κανένα άλλο ιστορικό κείμενο).

Ο θάνατος της Υπατίας, 
ελαιογραφία Τσαρλς 
Ουίλιαμ Μίτσελ  1885.

Προσωπογραφία της
Υπατίας.

Έτσι έγινε ο Ιουλιανός “Παραβάτης” (Αλήθεια σε τι; Τι “παρέβη” ο Ιουλιανός; γιατί Χριστιανός, αν εννοούσε αυτό ο Βασίλειος δεν υπήρξε ποτέ), και ο Βασίλειος για ανταμοιβή προς τις “θεϊκές υπηρεσίες του”, ο ψεύτης “Αϊ-Βασίλης”, που ξεγελάει τα παιδιά κάθε χρόνο με τα δώρα, τα οποία  φέρνει κατεβαίνοντας καλικάντζαρος, και από την καμινάδα!..
Στη συνέχεια τον Αυτοκράτορα Ιουλιανό τον Φιλόσοφο τον μαχαίρωσαν, και πολλοί ιστορικοί ισχυρίζονται -εμείς το πιστεύουμε, απολύτως- ότι το μαχαίρι που τον χτύπησε, ήταν χριστιανικό. Όπως και τα όστρακα με τα οποία έγδαραν την Υπατία το 415. Ήταν κι αυτά Χριστιανικά.
Έτσι, καταντήσαμε εμείς σήμερα, τα Ελληνόπουλα, αντί να γιορτάζουν, η Παιδεία μας τους θανάτους των δύο αυτών τελευταίων “Ελλήνων” (ο “Έλληνας” ήταν και δηλωτικό θρησκείας σ’ εκείνη τη εποχή), γιορτάζουμε τους “Τρεις Ιεράρχες”, του σκοταδισμού και του δογματισμού, οι οποίοι υπόσχονται όπως και το Ισλάμ, τον μεταθανάτιο “Παράδεισο” και όχι το “Φως της ζωής”.