ΚΑΝΈΝΑ ΒΡΑΒΕΊΟ ΔΕΝ ΕΊΝΑΙ ΧΕΙΡΌΤΕΡΟ ΑΠΌ ΤΟ ΠΡΏΤΟ!

Αυλαία απόψε στο 19ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, και η ψυχρολουσία μετά το καπέλωμα, τα ζιαλαμάν-κατραμάν Ελληνικά που έλεγε κι ο Φωτόπουλος της Γαλλίδας διευθύντριας του Φ.Κ.Θεσσαλονίκης (δεν είχαμε βλέπετε, εμείς, έστω και έναν, λιγότερο άχρηστο να βάλουμε διευθυντή, έπρεπε να φέρουμε αυτήν από τη Γαλλία να μας φτύνει με τα αρλουμπο-Ελληνικά της), η κατραπακιά, μας ήρθε με τον “Χρυσό Αλέξανδρο”, το πρώτο βραβείο δηλαδή, που μια επιτροπή γελοίων και ανοήτων, ανθρώπων δήθεν της τέχνης και του κινηματογράφου, πιθανότατα και από τα πιο φαιδρά πρόσωπα του Ευρωπαϊκού κινηματογράφου, απένειμε στην ταινία τεκμηριώσεως “Αυτοκρατορία Ονείρων” ενός Δανού σκηνοθέτη του οποίου το όνομα απαξιούμε και να γράψουμε.
Πολλές φορές, έχουμε αναρωτηθεί όλοι εμείς που ασχολούμαστε, αλλά και το ευρύτερο κοινό, με την έννοια ντοκιμαντέρ. Τι είναι Ντοκιμαντέρ;
Βλέποντας αυτή την ταινία απόψε, στην τελετή λήξεως του 19ου Φ.Ν.Θεσσαλονίκης, σίγουρα μπορούμε να πούμε, με απόλυτη βεβαιότητα, ότι αυτή η ταινία δεν είναι, ή δεν ήταν ντοκιμαντέρ.
Η υπόθεση του έργου: 
Μια ηλίθια Κινέζα, ένας πανηλίθιος Κινεζικός λαός, και μια ακόμα πιο ηλίθια, Μανδαρίνικη γλώσσα, κατά ταλαιπώρησαν και τσίτωσαν τα νεύρα μας, την υπομονή μας, για δυο ολόκληρες ώρες, μέσα στην αίθουσα του “Ολυμπίου”! 
Γιατί χρησιμοποιούμε την λέξη “Ηλίθιος/α/ο”;
Τις χρησιμοποιούμε γιατί:
1ον. Όλες οι ερμηνείες της λέξεως αυτής, σε όλα τα λεξικά του κόσμου, σίγουρα προσεγγίζουν την ασθένεια των ατόμων, ανθρώπων με Σύνδρομο Ντάουν.
2ον. Η ασθένεια αυτή, είναι καθαρά κινεζική, μογγολική, άρα και ο πιο ήπιος προς αυτήν Κινέζος, Μογγόλος, την έχει στο ντι-εν-έι του. Αν δεν την είχε, πως θα μπορούσε εξ' άλλου, ο Μάο να τους έχει δεμένους στην τσουτσού του για δεκαετίες.
3ον. Τα μανδαρίνικα, ειλικρινά, με όση επιείκεια και αν θέλουμε να τα δούμε, να τα ανεχτούμε, είναι η κατ’ εξοχήν γλώσσα των ηλιθίων, της δυσλεξίας, και της πιο κακόγουστης φωνητικής αρθρώσεως, που έχει μιλήσει ποτέ άνθρωπος στη γη, μετά τις μαϊμούδες!
Το ότι οι Κινέζοι, επίσης, στα γράμματα και τις τέχνες, ποτέ δεν είχαν να επιδείξουν κάτι το αξιόλογο στο παρελθόν, στην ιστορία τους ή στην παγκόσμια ιστορία, αιτία γι' αυτό ήταν η γλώσσα τους, μια γλώσσα στην οποία δεν μπορούν να συνεννοηθούν ούτε οι ίδιοι, αφού αυτή ομιλείται και κατακερματισμένη, σε χιλιάδες διαλέκτους ανά την Κίνα.
Για τον σκηνοθέτη του έργου, δεν έχουμε να πούμε και πολλά πράγματα, το νεαρό της ηλικίας του ίσως, έχοντας το ακαταλόγιστο για την έννοια του ντοκιμαντέρ, τον απαλλάσει από κάποια σκληρή κριτική, το μόνο που μπορούμε να πούμε με σιγουριά, όπως ΟΛΟΙ οι Σκανδιναβοί, μάλλον, μπέρδεψε στην ταινία το αμερικανικό όνειρο, και όχι το κινεζικό. Γιατί, πιο αμερικανόφιλους, και πιο αμερικανολάτρεις από τους Σκανδιναβούς στον κόσμο, δεν έχει! 
Για την ιστορία, η επιτροπή που έδωσε, ή μάλλον πέταξε στα σκουπίδια τον φετινό “Χρυσό Αλέξανδρο" στο 19ο Φ.Ν.Θεσσαλονίκης, ήταν:

1. Πωλ Πάουελς, Πρόεδρος, Βέλγος, χαζοχαρούμενος και πιθανότατα... ξιπασμένος.
2. Ντίνα Ιορντάνοβα, Βουλγάρα, μεταλλαγμένη σε... Σκωτσέζα... Καταλαβαίνεται...
3. Λωράν Ριγκουλέ, Γαλλίδα, η οποία “έγραφε στη Λιμπερασιόν τα αθλητικά”.
4. Ταλάλ Ντέρκι, Σύριος “πρόσφυγας", με παγκοσμιοποιημένο Διαβατήριο, αναμεμειγμένο ολίγον και με Ελλάδα.
5. Μαριάννα Οικονόμου, σπούδασε ανθρωπολογία, αλλά επειδή η ανθρωπολογία δεν έχει πέραση, δεν έχει λεφτά, θέλει σκληρή δουλειά, είπε να ασχοληθεί με την κινηματογραφία, τό ΄ριξε στο... ντοκιμαντέρ.

Κλείνοντας, ειλικρινά και μετά λόγου γνώσεως σε ότι θα πω προσωπικά, σας εξομολογούμε, βλέποντας αυτή την κινηματογραφική ντοκιμαντερίστικη σούπα, τυρόπιτα απόψε, είμαι πααάρα, μα πάρα πολύ, χαρούμενος, που η ταινία μου “Λίμνη Βόλβη: Η Βασίλισσα των Λιμνών” διαρκείας 51.00 λεπτών, κόπηκε από το πρόγραμμα και δεν έπαιξε στα βραβεία. Συμμετείχε μόνον στο τμήμα της Αγοράς.  
Ή, για να το γλυκάνω κάπως, τώρα καταλαβαίνω, γιατί η ταινία μου κόπηκε από το πρόγραμμα, και δεν παίχθηκε στα βραβεία!
Άντε... Άλλο κακό να μη μας βρει!..