Η ΝΤΡΟΠΉ ΤΗΣ ΝΙΚΉΤΗΣ, Η ΝΤΡΟΠΉ ΤΟΥ “ΣΊΘΩΝΑ”, Η ΝΤΡΟΠΉ ΤΩΝ ΜΑΜΌΘΡΕΦΤΏΝ ΤΟΥ...

Τολμηροί και ηρωικοί αθλητές, πέφτουν
στη λίμνη Πλαστήρα για τον 21ο Διάπλου
της, αψηφώντας τα πάντα!

Που θέλουν να λέγονται βασικοί διοργανωτές, αντικατοπτρίζεται στην αναβολή του φετινού πανηγυρικού “50στου Διάπλου του Τορωναίου Κόλπου” (μισός αιών), ο οποίος ανεβλήθη με το αφελές και γλυκανάλατο πρόσχημα του κορωνοϊού της γρίπης, και στον "21ο Διάπλου της Λίμνης Πλαστήρα", ο οποίος έγινε κανονικά, κανονικότατα, και με τυμπανοκρουσίες μάλιστα! 
Προσωπικά, δέχθηκα μεγάλη ψυχρολουσία όταν διάβασα σε άλλες ιστοσελίδες της Χαλκιδικής την αναβολή του Αγώνος, το θεώρησα μεγάλη προσβολή και απρέπεια -η τόλμη και η ανδρεία στα κακά και τα ανάποδα φαίνονται- πόσο μάλλον όταν αυτός ο Αγώνας που καθιερώθηκε και έγινε εις ανάμνησιν του τεραστίου πανεθνικού τολμήματος της “Επαναστάσεως του 1821”, όταν αυτή γιορτάζονταν πανελλαδικά το 1971, τα 150 χρόνια της. 

Φωτο: Αργ. Δαγκ. 1971, 3ος Διάπλους 
Τορωναίου Κόλπου, "Η Εκκίνηση". 
Η φωτογραφία βραβεύτηκε σε
 διαγωνισμό φωτογραφίας της
Ν. Χαλκιδικής το 1973 ή 74.

Και όχι προς τιμήν του… “αθλητικού ιδεώδους”, του “αθλητισμού”, ή “την αγάπη” και “λατρεία των Νικητιανών για τη θάλασσα”, τα... “ψάρια που πετούν στον ουρανό παρέα με τις νηρηίδες του Ποσειδώνα”, κατά τον ανεπανάληπτο εκείνον μυξιάρη που τρώει το μικρόφωνο κάθε χρόνο στην εξέδρα, οι Νικητιανοί, οι οποίοι -για να βάζουμε τα πράγματα στη σειρά τους- από την πολύ λατρεία και αγάπη που είχαν για τη θάλασσα, μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1960, έτρωγαν ψάρια από τη… λίμνη Βόλβη! Τα θαλασσινά, τους ήταν εντελώς άγνωστα! 
Ούτε ποτέ αξιόλογο στόλο αλιευτικών σκαφών είχαν, κάνα-δυο όλα κι όλα καΐκια, αυτά του Ζαφειρούδη και του Καλέα. Άντε και την βάρκα του μπαρμπα-Μήτσου του Κρικέλα.
Και δεν κατέβαιναν στα παράλια του χωριού από τις όχθες του ξηρόλακκα (μη τον πω αλλιώς και δυσαρεστήσω τους φίλους μου Νικητιανούς, γιατί έχω πραγματικά πολλούς καλούς φίλους στη Νικήτη), που ζούσαν, να κολυμπήσουν, αλλά να βρέξουν τα πόδια τους στις πρόχειρες αγροτικές καλύβες που είχαν ΟΛΟΙ, στη θάλασσα έμπαιναν, το πολύ, μέχρι το... γόνατο!
Μοναδική τουριστική μονάδα έως το 1975 στο κτηματολόγιο της Νικήτης που θύμιζε κάτι από θερινές διακοπές, μπάνια και θάλασσα, ήταν το κάμπινγκ “Μύλος” δυτικά προς  τις απόκρημνες ακτές της Μεταμορφώσεως, πρωτοπόρου θεσσαλονικιού επιχειρηματία που ήθελε ν’ ανοίξει τον ξένο τουρισμό στη Σιθωνία, στο οποίο ξεπεσμένοι και ξεπλυμένοι στη χώρα μας, στη Μακεδονία, μπατιρογερμανοί τενεκέδες της Δυτικής Γερμανίας, ήλιαζαν τ’ αχαμνά τους και απολάμβαναν τα καλούδια του αλμυρού νερού, ξοδεύοντας το πολύ για έναν μήνα, καμιά… 50ρια μάρκα!

Φωτο: Αργ. Δαγκ. 1971, Η "Σκάλα της
Νικήτης".

Τρεις άνθρωποι καθιέρωσαν και ξεκίνησαν αυτόν τον αγώνα του “Διάπλου του Τορωναίου Κόλπου”, από τον “Σύλλογο Φοιτητών Χαλκιδικής” στη Θεσσαλονίκη (διάρκεια δικτατορίας, το μοναδικό σωματείο που λειτουργούσε στην κεντρική Μακεδονία και πόλη τότε), οι δυο δεν είχαν καμιά, απολύτως, σχέση, με την Νικήτη, πέραν του ότι ο τρίτος, κολλητός και αγαπητός τους φίλος, ήταν Νικητιανός. Ο Μάκης ο Παπάγγελος.
Αυτουνού ιδέα ήταν, βασισμένη και σε μια παραδοσιακή διαμάχη πατέρα και γιου, ψαράδων της Νικήτης που μάλωσαν μια μέρα στη θάλασσα, ο γιος χολωμένος έπεσε στο νερό από την βάρκα και βγήκε κολυμπώντας στις ακτές της Κασσάνδρας, υλοποιήθηκε στο τραπέζι των συζητήσεων, για το πως δηλαδή, ο σύλλογος μπορεί να γιορτάσει την επέτειο “Των 150 χρόνων από την Επανάσταση του 1821”,  με κάτι παράτολμο και εξίσου αδιανόητο επιχείρημα, ο Μάκης ήταν αυτός που επωμίστηκε και όλο το πρώτο διοργανωτικό σκέλος του αγώνος, οι άλλοι δυο έπαιξαν ρόλο απλού συμπαραστάτη, βοηθού.
Περιττό να γράψουμε φυσικά, ότι τέτοιες σκέψεις στα μοντέρνα καλοζωισμένα, σημερινά  ευρωπαΐζοντα παπαγαλάκια-μυαλά των νέων μας, δεν είναι ούτε στις πιο τρελές σκέψεις τους, αφού η πατρίδα και το έθνος γι’ αυτά, είναι ξεπερασμένες, αναχρονιστικές και άχρηστες ιδέες! 
Και, αν ο Μάκης, δεν αντιλαμβάνονταν εγκαίρως, να διορθώσει την… γκάφα του, να αρχίσει δηλαδή τον Διάπλου, τον Αγώνα από την Νικήτη και να τον τερματίσει στην Κασσάνδρα, αμετόχων και αδιαφόρων τελείως των Κασσανδρινών της Αθύτου και της Καλλιθέας για το γεγονός, σήμερα οι Νικητιανοί θα είχαν να γιορτάζουν, ας μην πω τι; γιατί θα με πιάσουν τα άσεμνα, σίγουρα, και δεν κάνει, δούλεψα κι εγώ αρκετά γι’ αυτό!

Φωτο: Αργ. Δαγκ. 1971, Το
 περίπτερο του Γιοβανέκου
στο τέρμα του κάθετου
δρόμου και στην αρχή
της Σκάλας. Στο σημείο
της βρύσης σήμερα.

Έτσι λοιπόν, αντί τα παλληκάρια (της φακής) του Σίθωνα, σύλλογο-δημιούργημα και πάλι του Μάκη του Παπάγγελου ο οποίος για χρόνια υπήρξε και ο πρώτος του πρόεδρος, να μυξοκλαίν και να οδύρονται ψεύτικα για τις επιπτώσεις του κορωνοϊού, να κάνουν τον φετινό πανηγυρικό “Διάπλου” πιο τέλειο από όλους τους άλλους που έγιναν έως τώρα, χωρίς να είναι απαραίτητη η μυξο-λάγνα συμμετοχή των ξένων αθλητών (όποιος ήθελε εξ’ άλλου, μπορούσε νάρθει), αυτά κρύφτηκαν δειλά και ανίκανα πίσω από την… μάσκα της γρίπης, την οποία βρήκαν και μια πρώτης τάξεως δικαιολογία, να τινάξουν εύκολα και ανώδυνα, όλη την διοργάνωση στον αέρα!
Η “σκυταλοδρομία” που έκαναν για να μην διακοπεί η αρίθμηση του “Διάπλου” τάχα, αποδεικνύει πασιφανέστατα του λόγου το αληθές, πως ο “Διάπλους” μπορούσε κάλλιστα να πραγματοποιηθεί, να γίνει!  
Ο Αγώνας έγινε στην ουσία, έστω και… βλακωδώς, τον έκαναν, τους έμειναν μόνο τα κακά σχόλια και της ανικανότητος η… ρετσινιά!

Η φετινή μη διοργάνωση του Διάπλου του Τορωναίου Κόλπου, θα είναι μια πραγματική ρετσινιά και μαύρο στίγμα στην ιστορία του, από τούδε και στο εξής.  

Αυτά τα ολίγα είχα να σας πω και να σας γράψω, για τον φετινό ανύπαρκτο “Διάπλου του Τορωναίου Κόλπου”, τον πανηγυρικό, τα εύσημα και τα συγχαρητήρια στους παναξίους διοργανωτές και αθλητές της Λίμνης Πλαστήρα οι οποίοι τόλμησαν, έπεσαν στο νερό, και νίκησαν, πέτυχαν και το ηρωικό μήνυμα του “21”, όταν θέλουμε τίποτα δεν μας σταματά, ακόμα κι αν αυτό λέγεται κορωνοϊός ή γρίπη, ή ότι σκατά διάολο θέλει, αλλιώς!
Οι μούντζες και τα συλλυπητήρια, στον Σίθωνα και τους παλικαράδες του! 

[]