ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ ΓΙΑ ΜΑΘΗΤΕΣ ΔΗΜΟΤΙΚΩΝ ΣΧΟΛΕΙΩΝ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Η Αντιδημαρχία Πολιτισμού, Παιδείας και Τουρισμού, σε συνεργασία με το Τμήμα Περιφερειακών Βιβλιοθηκών του Δήμου Θεσσαλονίκης διοργανώνει εκδηλώσεις που απευθύνονται σε μαθητές δημοτικών σχολείων με θέμα «Αμπέλι, σταφυλάκι και γλυκό κρασάκι»
Η συγγραφέας, παιδαγωγός και βιβλιοθηκονόμος, Άντα Φωτοπούλου, θα παρουσιάσει το ομότιτλο βιβλίο της, θα αφηγηθεί ιστορίες για το αμπέλι, τον τρύγο και το κρασί, θα προβάλλει σλάιντς και θα φέρει τα παιδιά σε επαφή με τα εργαλεία που χρησιμοποιούν οι αμπελουργοί στην δουλειά τους.
Το αναλυτικό πρόγραμμα κάθε βιβλιοθήκης διαμορφώνεται ως εξής:
Περιφερειακή Βιβλιοθήκη Άνω Τούμπας (Γρ. Λαμπράκη 187, τηλ. 2310 950370)
Τρίτη 31/1/2012 ώρα 10:00 - Γ΄ τάξη - 105ο Δημοτικό σχολείο
Περιφερειακή Βιβλιοθήκη 40 Εκκλησιών, (Γ. Βιζυηνού 57)
Τετάρτη 1/2/2012 - 10:00 π. μ - Γ΄ τάξη - 31ο Δημοτικό σχολείο.

Περιφερειακή Βιβλιοθήκη Χαριλάου (Νικάνορος 3 και Στεφάνου Νούκα, τηλ. 2310 324666)
Πέμπτη 2/2/2012 ώρα 10:30 - Β΄ τάξη - 79ο Δημοτικό σχολείο
Παρασκευή 3/2/2012 ώρα 9:00 - Γ΄ τάξη - 79ο Δημοτικό σχολείο

Περιφερειακή Βιβλιοθήκη Κάτω Τούμπας (Πυλαίας 59, τηλ. 2310 919039)
Δευτέρα 6/2/2012 ώρα 10:00 - Β΄τάξη 101ο Δημοτικό σχολείο

Περιφερειακή Βιβλιοθήκη Κωνσταντινουπόλεως(Κωνσταντινουπόλεως 45,τηλ.2310 315100)
Τρίτη 7/2/2012 ώρα 10:00 - Α΄ και Γ΄ τάξη - 13ο Δημοτικό σχολείο

Περιφερειακή Βιβλιοθήκη Ξηροκρήνης (Χατζησίρου & Πελειάδου 1, τηλ. 2310 544851)
Τετάρτη 8/2/2012 ώρα 10:00 - 67ο Δημοτικό σχολείο

Περιφερειακή Βιβλιοθήκη Τριανδρίας (Αμοργού 29, τηλ. 2310 921660)
Πέμπτη 9/2/2012 ώρα 10: 00 - Δ΄ τάξη - 1ο Δημοτικό σχολείο

Για περισσότερες πληροφορίες, μπορείτε να απευθύνεστε στις κατά τόπους Περιφερειακές Βιβλιοθήκες και στην ηλεκτρονική διεύθυνση του Δήμου Θεσσαλονίκης: www.thessaloniki.gr / Διοίκηση/ Υπηρεσίες / Πολιτιστικές Υπηρεσίες / Διεύθυνση Βιβλιοθηκών / Τμήμα Περιφερειακών Βιβλιοθηκών.

ΖΗΤΩ ΤΟ 14ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ ΤΟΥ "ΦΚΘ".

Η ΟΜΗΡΙΚΗ ΜΑΡΩΝΕΙΑ ΑΓΓΙΤΗΣ Ο ΚΑΤΑΧΘΟΝΙΟΣ ΚΟΠΗ ΠΙΤΑΣ ΒΕΤΕΡΑΝΩΝ ΚΑΛΑΘΟΣΦΑΙΡΙΣΤΩΝ ΛΙΜΝΗ ΚΕΡΚΙΝΗ

14ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης – Εικόνες του 21ου Αιώνα
9-18 Μαρτίου 2012

ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ ΣΠΟΥΔΑΙΩΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΩΝ ΣΤΟ 14ο ΦΝΘ

Σε μια εύθραυστη, οριακή στιγμή της σύγχρονης πραγματικότητας, ντοκιμαντέρ σημαντικών δημιουργών αφυπνίζουν τη σκέψη, γίνονται η κινητήριος δύναμη που μετατρέπει την παθητική στάση, σε δράση. Τα ντοκιμαντέρ των Βέρνερ Χέρτζογκ, Τζαφάρ Παναχί, Πατρίσιο Γκουσμάν, Βίκτορ Κοσακόφσκι, Τζο Μπέρλιντζερ και Μπρους Σινόφσκι προβάλλονται στο 14ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης – Εικόνες του 21ου αιώνα που θα πραγματοποιηθεί από τις 9 έως τις 18 Μαρτίου 2012.

Με μια υποψηφιότητα για τα προσεχή Όσκαρ στην κατηγορία Καλύτερου Ντοκιμαντέρ, αποκαλυπτικές μαρτυρίες και ένα θέμα που κυριαρχεί ακόμη στην επικαιρότητα των αμερικανικών ΜΜΕ, το ντοκιμαντέρ "Χαμένος Παραδεισος 3": Κάθαρση (ενότητα Μικρές Αφηγήσεις) αναδεικνύεται απ’ τους Τζο Μπέρλιντζερ και Μπρους Σινόφσκι, σε ένα δυνατό όπλο ακτιβισμού. Το φιλμ, ολοκληρώνει την τριλογία που ξεκίνησε το 1996 με το"Χαμένος Παραδεισος", συνεχίστηκε το 2000. Ρίχνει φως στους αποτρόπαιους φόνους τριών παιδιών στο Ουέστ Μέμφις του Aρκάνσας. Ως εξιλαστήρια θύματα, βρέθηκαν στο εδώλιο, τρεις έφηβοι. Η υπόθεση, που έγινε γνωστή ως «West Memphis Three», πήρε τεράστιες διαστάσεις στα ΜΜΕ, κυρίως εξαιτίας του πρώτου ντοκιμαντέρ των δημιουργών, με αποτέλεσμα να επανεξεταστεί το θέμα, με νέα στοιχεία (βασισμένα σε DNA). Σχεδόν 16 χρόνια μετά, η εμμονή στη φανέρωση της αλήθειας και η ακτιβιστική διάθεση των σκηνοθετών, καταγράφεται στο "Χαμένος Παραδεισος 3", με ένα απροσδόκητο (για τα δεδομένα του δικαστικού συστήματος) φινάλε: Οι Γουέστ Μέμφις αποφυλακίστηκαν στο τέλος του 2011 λόγω έλλειψης στοιχείων και ζουν ελεύθεροι.

Το αμερικανικό δικαστικό σύστημα και άλλη μια υπόθεση δολοφονίας που συγκλόνισε τις ΗΠΑ, καταγράφει με το φακό του και ο Βέρνερ Χέρτζογκ στο ντοκιμαντέρ του "Μια Ιστορία ζωής και θανάτου" (ενότητα Μικρές Αφηγήσεις). Ο ιδιοφυής σκηνοθέτης, παρακολουθεί την ιστορία του 28χρονου Μάικλ Πέρι που καταδικάστηκε σε θανατική ποινή και του συνεργού του Τζέισον Μπερκέτ που εκτίει ποινή ισόβιας κάθειρξης. Εδώ ο Χέρτζογκ, λόγω των ακράδαντων στοιχείων, δεν αμφισβητεί την ενοχή των κατηγορούμενων, αλλά επικεντρώνεται στον αντίκτυπο της υπόθεσης στα συγγενικά πρόσωπα τόσο των δολοφονημένων, όσο και των καταδικασθέντων. Η ανατρεπτική ματιά του γερμανού κινηματογραφιστή είναι εμφανής, στον τρόπο με τον οποίον προσεγγίζει τα μοιραία πρόσωπα, αναζητώντας ελπίδα στα πιο σκοτεινά μέρη.

Ένα εκ των έσω μανιφέστο ενάντια στο απολυταρχικό ιρανικό καθεστώς, έτσι όπως το βιώνει για ένα 24ωρο από την καθημερινότητά του ο Τζαφάρ Παναχί, διακηρύσσει η ταινία "Αυτό δεν είναι ταινία" (ενότητα Ανθρώπινα Δικαιώματα). Εν αναμονή της ετυμηγορίας για την έφεσή του, εγκλωβισμένος σε κατ’ οίκον περιορισμό, ο Παναχί γίνεται πρωταγωνιστής μπροστά στην κάμερα του ομότεχνού του Μοχτάμπα Μιρταχμάσμπ, αλλά και συν-σκηνοθέτης, μέσω του iPhone του, σε μια θαρραλέα πράξη διαμαρτυρίας, αφιερωμένη στους ιρανούς κινηματογραφιστές. Η απογοήτευση, ο αυτοσαρκασμός, αλλά και η ελπίδα ως ύστατο καταφύγιο, οριοθετούν ένα ντοκιμαντέρ σθεναρό και παραδόξως αισιόδοξο: στην ουσία το πορτρέτο ενός διορατικού, εφευρετικού καλλιτέχνη, που αντιδρά στη φίμωση και τη σιωπή, αναπαριστώντας στο σαλόνι του σπιτιού του το σενάριο της προσεχούς, λογοκριμένης, σχεδόν αυτοβιογραφικής ταινίας του.

Ένα ασυνήθιστο πολιτικό σχόλιο για την καταπιεσμένη υπό το καθεστώς Πινοσέτ, Χιλή, επιχειρεί ο Πατρίσιο Γκουσμάν μέσα απ’ την ταινία του "Νοσταλγία για το Φως" (ενότητα Μικρές Αφηγήσεις). Ορμώμενος από το προσωπικό του ενδιαφέρον για την αστρονομία, ο δημιουργός επικεντρώνεται στην έρημο της Ατακάμα, όπου αστρονόμοι, αρχαιολόγοι, αλλά και συγγενείς των «εξαφανισμένων» θυμάτων της δικτατορίας, εξερευνούν το παρελθόν, ο καθένας από τη δική του σκοπιά. Μέσα από εύστοχες μεταφορές και συμπαντικούς παραλληλισμούς, ο Γκουσμάν ασκεί κριτική στο καθεστώς και ταυτόχρονα δομεί ένα παγκόσμιας απήχησης υπαρξιακό, ποιητικό δοκίμιο για το χρόνο και τη θέση του ανθρώπου στον κόσμο, το οποίο ελίσσεται με χάρη ανάμεσα στο ουράνιο και το γήινο, το άπιαστο και το απτό.

Με ένα συναρπαστικό, πολυπολιτισμικό καλειδοσκόπιο του πλανήτη μας και πυξίδα τη μουσική, ο πολυβραβευμένος δημιουργός Βίκτορ Κοσακόφσκι γοητεύει τις αισθήσεις στο ντοκιμαντέρ "Vivan Las Antipodas"! (ενότητα Κοινωνία και Περιβάλλον). Τέσσερις αντίποδες της Γης (Αργεντινή - Κίνα, Χιλή - Ρωσία, ΗΠΑ - Αφρική, Ισπανία -Νέα Ζηλανδία) καθηλώνουν το θεατή με όλες τις «ηχηρές» αντιθέσεις και ομοιότητές τους. Λιτά πλάνα, απουσία αφηγηματικής δομής και εξαιρετικό μοντάζ μετατρέπουν μια φαινομενικά απλή ιδέα, σε ένα σύνθετο οδοιπορικό κινηματογραφημένο με ξεχωριστή κομψότητα και ευφυΐα.

Τρίτη, 31 Ιανουαρίου 2012

ΖΗΤΩ ΤΟ 14ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ ΤΟΥ "ΦΚΘ".

Η ΟΜΗΡΙΚΗ ΜΑΡΩΝΕΙΑ ΑΓΓΙΤΗΣ Ο ΚΑΤΑΧΘΟΝΙΟΣ ΚΟΠΗ ΠΙΤΑΣ ΒΕΤΕΡΑΝΩΝ ΚΑΛΑΘΟΣΦΑΙΡΙΣΤΩΝ ΛΙΜΝΗ ΚΕΡΚΙΝΗ

14ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης – Εικόνες του 21ου Αιώνα
9-18 Μαρτίου 2012

ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ ΣΠΟΥΔΑΙΩΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΩΝ ΣΤΟ 14ο ΦΝΘ

Σε μια εύθραυστη, οριακή στιγμή της σύγχρονης πραγματικότητας, ντοκιμαντέρ σημαντικών δημιουργών αφυπνίζουν τη σκέψη, γίνονται η κινητήριος δύναμη που μετατρέπει την παθητική στάση, σε δράση. Τα ντοκιμαντέρ των Βέρνερ Χέρτζογκ, Τζαφάρ Παναχί, Πατρίσιο Γκουσμάν, Βίκτορ Κοσακόφσκι, Τζο Μπέρλιντζερ και Μπρους Σινόφσκι προβάλλονται στο 14ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης – Εικόνες του 21ου αιώνα που θα πραγματοποιηθεί από τις 9 έως τις 18 Μαρτίου 2012.

Με μια υποψηφιότητα για τα προσεχή Όσκαρ στην κατηγορία Καλύτερου Ντοκιμαντέρ, αποκαλυπτικές μαρτυρίες και ένα θέμα που κυριαρχεί ακόμη στην επικαιρότητα των αμερικανικών ΜΜΕ, το ντοκιμαντέρ "Χαμένος Παραδεισος 3": Κάθαρση (ενότητα Μικρές Αφηγήσεις) αναδεικνύεται απ’ τους Τζο Μπέρλιντζερ και Μπρους Σινόφσκι, σε ένα δυνατό όπλο ακτιβισμού. Το φιλμ, ολοκληρώνει την τριλογία που ξεκίνησε το 1996 με το"Χαμένος Παραδεισος", συνεχίστηκε το 2000. Ρίχνει φως στους αποτρόπαιους φόνους τριών παιδιών στο Ουέστ Μέμφις του Aρκάνσας. Ως εξιλαστήρια θύματα, βρέθηκαν στο εδώλιο, τρεις έφηβοι. Η υπόθεση, που έγινε γνωστή ως «West Memphis Three», πήρε τεράστιες διαστάσεις στα ΜΜΕ, κυρίως εξαιτίας του πρώτου ντοκιμαντέρ των δημιουργών, με αποτέλεσμα να επανεξεταστεί το θέμα, με νέα στοιχεία (βασισμένα σε DNA). Σχεδόν 16 χρόνια μετά, η εμμονή στη φανέρωση της αλήθειας και η ακτιβιστική διάθεση των σκηνοθετών, καταγράφεται στο "Χαμένος Παραδεισος 3", με ένα απροσδόκητο (για τα δεδομένα του δικαστικού συστήματος) φινάλε: Οι Γουέστ Μέμφις αποφυλακίστηκαν στο τέλος του 2011 λόγω έλλειψης στοιχείων και ζουν ελεύθεροι.

Το αμερικανικό δικαστικό σύστημα και άλλη μια υπόθεση δολοφονίας που συγκλόνισε τις ΗΠΑ, καταγράφει με το φακό του και ο Βέρνερ Χέρτζογκ στο ντοκιμαντέρ του "Μια Ιστορία ζωής και θανάτου" (ενότητα Μικρές Αφηγήσεις). Ο ιδιοφυής σκηνοθέτης, παρακολουθεί την ιστορία του 28χρονου Μάικλ Πέρι που καταδικάστηκε σε θανατική ποινή και του συνεργού του Τζέισον Μπερκέτ που εκτίει ποινή ισόβιας κάθειρξης. Εδώ ο Χέρτζογκ, λόγω των ακράδαντων στοιχείων, δεν αμφισβητεί την ενοχή των κατηγορούμενων, αλλά επικεντρώνεται στον αντίκτυπο της υπόθεσης στα συγγενικά πρόσωπα τόσο των δολοφονημένων, όσο και των καταδικασθέντων. Η ανατρεπτική ματιά του γερμανού κινηματογραφιστή είναι εμφανής, στον τρόπο με τον οποίον προσεγγίζει τα μοιραία πρόσωπα, αναζητώντας ελπίδα στα πιο σκοτεινά μέρη.

Ένα εκ των έσω μανιφέστο ενάντια στο απολυταρχικό ιρανικό καθεστώς, έτσι όπως το βιώνει για ένα 24ωρο από την καθημερινότητά του ο Τζαφάρ Παναχί, διακηρύσσει η ταινία "Αυτό δεν είναι ταινία" (ενότητα Ανθρώπινα Δικαιώματα). Εν αναμονή της ετυμηγορίας για την έφεσή του, εγκλωβισμένος σε κατ’ οίκον περιορισμό, ο Παναχί γίνεται πρωταγωνιστής μπροστά στην κάμερα του ομότεχνού του Μοχτάμπα Μιρταχμάσμπ, αλλά και συν-σκηνοθέτης, μέσω του iPhone του, σε μια θαρραλέα πράξη διαμαρτυρίας, αφιερωμένη στους ιρανούς κινηματογραφιστές. Η απογοήτευση, ο αυτοσαρκασμός, αλλά και η ελπίδα ως ύστατο καταφύγιο, οριοθετούν ένα ντοκιμαντέρ σθεναρό και παραδόξως αισιόδοξο: στην ουσία το πορτρέτο ενός διορατικού, εφευρετικού καλλιτέχνη, που αντιδρά στη φίμωση και τη σιωπή, αναπαριστώντας στο σαλόνι του σπιτιού του το σενάριο της προσεχούς, λογοκριμένης, σχεδόν αυτοβιογραφικής ταινίας του.

Ένα ασυνήθιστο πολιτικό σχόλιο για την καταπιεσμένη υπό το καθεστώς Πινοσέτ, Χιλή, επιχειρεί ο Πατρίσιο Γκουσμάν μέσα απ’ την ταινία του "Νοσταλγία για το Φως" (ενότητα Μικρές Αφηγήσεις). Ορμώμενος από το προσωπικό του ενδιαφέρον για την αστρονομία, ο δημιουργός επικεντρώνεται στην έρημο της Ατακάμα, όπου αστρονόμοι, αρχαιολόγοι, αλλά και συγγενείς των «εξαφανισμένων» θυμάτων της δικτατορίας, εξερευνούν το παρελθόν, ο καθένας από τη δική του σκοπιά. Μέσα από εύστοχες μεταφορές και συμπαντικούς παραλληλισμούς, ο Γκουσμάν ασκεί κριτική στο καθεστώς και ταυτόχρονα δομεί ένα παγκόσμιας απήχησης υπαρξιακό, ποιητικό δοκίμιο για το χρόνο και τη θέση του ανθρώπου στον κόσμο, το οποίο ελίσσεται με χάρη ανάμεσα στο ουράνιο και το γήινο, το άπιαστο και το απτό.

Με ένα συναρπαστικό, πολυπολιτισμικό καλειδοσκόπιο του πλανήτη μας και πυξίδα τη μουσική, ο πολυβραβευμένος δημιουργός Βίκτορ Κοσακόφσκι γοητεύει τις αισθήσεις στο ντοκιμαντέρ "Vivan Las Antipodas"! (ενότητα Κοινωνία και Περιβάλλον). Τέσσερις αντίποδες της Γης (Αργεντινή - Κίνα, Χιλή - Ρωσία, ΗΠΑ - Αφρική, Ισπανία -Νέα Ζηλανδία) καθηλώνουν το θεατή με όλες τις «ηχηρές» αντιθέσεις και ομοιότητές τους. Λιτά πλάνα, απουσία αφηγηματικής δομής και εξαιρετικό μοντάζ μετατρέπουν μια φαινομενικά απλή ιδέα, σε ένα σύνθετο οδοιπορικό κινηματογραφημένο με ξεχωριστή κομψότητα και ευφυΐα.
Να σημειωθεί ότι οι ταινίες χρηματοδοτούνται από την Ευρωπαϊκή Ένωση - Ευρωπαϊκό Ταμείο Περιφερειακής Ανάπτυξης, στο πλαίσιο του ΠΕΠ Κεντρικής Μακεδονίας 2007-2013.

Η ΟΜΗΡΙΚΗ ΜΑΡΩΝΕΙΑ ΑΓΓΙΤΗΣ Ο ΚΑΤΑΧΘΟΝΙΟΣ ΚΟΠΗ ΠΙΤΑΣ ΒΕΤΕΡΑΝΩΝ ΚΑΛΑΘΟΣΦΑΙΡΙΣΤΩΝ ΛΙΜΝΗ ΚΕΡΚΙΝΗ
Να σημειωθεί ότι οι ταινίες χρηματοδοτούνται από την Ευρωπαϊκή Ένωση - Ευρωπαϊκό Ταμείο Περιφερειακής Ανάπτυξης, στο πλαίσιο του ΠΕΠ Κεντρικής Μακεδονίας 2007-2013.

Στον διαγωνισμό μπορούν να συμμετάσχουν όλοι οι μαθητές Γυμνασίων, Λυκείων και ΕΠΑΛ, από τα σχολεία του Νομού Θεσσαλονίκης.
Το θέμα είναι ελεύθερο, ενώ κάθε μαθητής δικαιούται να λάβει μέρος με ένα ποίημα.
Η καταληκτική ημερομηνία αποστολής των ποιημάτων είναι η 31η Μαίου του 2012.
Οι μαθητές που θα διακριθούν θα λάβουν Βραβεία, Επαίνους ή Διακρίσεις.
Σε όλους τους μαθητές που θα πάρουν μέρος στον διαγωνισμό, θα δοθούν βεβαιώσεις συμμετοχής.
Οι μαθητές μπορούν να στείλουν τα ποιήματά τους, με τους εξής τρόπους:

Ταχυδρομικά στην Διεύθυνση: Δημοτική Βιβλιοθήκη Θεσσαλονίκης
«Για τον διαγωνισμό ποίησης»
Εθνικής Αμύνης 27
Τ.Κ. 546 21 Θεσσαλονίκη

Με FAX : Δημοτική Βιβλιοθήκη Θεσσαλονίκης
«Για τον διαγωνισμό ποίησης»
FAX : 2310-221066

Με e-mail στην ηλεκτρονική
διεύθυνση: c.koutrolikou@thessaloniki.gr
Δημοτική Βιβλιοθήκη Θεσσαλονίκης
«Για τον διαγωνισμό ποίησης»

Απαραίτητα θεωρούνται τα στοιχεία επικοινωνίας, όπως: ονοματεπώνυμο,
διεύθυνση, αριθμός τηλεφώνου, τάξη και σχολείο

Για περισσότερες διευκρινίσεις μπορείτε να επικοινωνείτε με την κ. Χ. Κουτρολίκου στο τηλεφωνικό νούμερο 2310 374807

ΑΝ Ο ΤΑΧΤΣΗΣ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΞΕΦΩΝΗΜΕΝΟΣ ΤΡΑΒΕΣΤΙ, Ο ΦΑΣΟΥΛΗΣ ΔΕΝ ΘΑ ΕΚΑΝΕ ΠΟΤΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΕΡΓΟ....

ΚΟΥΡΑΣΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΟΣΟ ΠΕΡΙΜΕΝΑΝ ΟΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΙ ΤΟΥ ΤΟ “ΤΡΙΤΟ ΣΤΕΦΑΝΙ”

Σε σκηνοθεσία του Σταμάτη (λέγε με Σταματία) Φασουλή (...) έγινε η πολυσυζητημέ­νη πρεμιέρα του έργου το “Τρίτο Στεφάνι” του Κώστα (λέγε με Κωνσταντίνα) Ταχτσή, στις 4 Ιανουαρίου ημέρα Τετάρτη, η οποία αν εξαιρέσει κανείς τις δυο υπέροχες ερμηνείες των πρωταγωνιστριών Νένας Μεντή και Φιλαρέτης Κομνηνού, τα ωραία κοστούμια της Ντέννης Βα­χλιώτη και τις γρήγορες σχετι­κά εναλλαγές των σκηνικών, κύ­λησε αργά, κουραστικά, γιατί όχι και φλύαρα, πολλοί των θεα­τρόφιλων που γέμισαν την πλα­τεία τουλάχιστον του θεάτρου -τα θεωρεία δεν έσφυζαν από κόσμο- την εγκατέλειψαν στην πρώτη πράξη.
Για μας, αυτό θα μπορούσε να ήταν και το τέλος της παραστάσεως, το φινάλε της πρώτης πράξεως, αφού ένα ολόκληρο μυθιστόρημα βιβλίο, όσες φιλό­τιμες προσπάθειες και αν κάνει κάποιος, είναι αδύνατο να το συμπιέσει σε μια θεατρική πα­ράσταση, έστω και τεσσάρων ωρών!
Το θέατρο είναι θέατρο, και σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να αντικαταστήσει τον κινηματο­γράφο. Στον οποίο παρά τα πά­μπολλα εξωτερικά γυρίσματα που έχει στη διάθεσή του ο σκη­νοθέτης, και εκεί, πάλι δεν κα­ταφέρνει να αποδώσει με λεπτο­μέρεια τις σκηνές ενός βιβλίου, τριακοσίων ή και εξακοσίων σε­λίδων.
Στους πρωταγωνιστικούς ρό­λους διέπρεψαν ακόμα η «Κόρη» της Νίνας (Φιλαρέτης Κομνη­νού), και ο άσωτος γιος της Εκά­βης (Γιάννης Στάνκογλου).
Αρκετές σκηνές του έργου θα μπορούσαν να συμπτυχθούν ή και να καταργηθούν με οποιοδή­ποτε “κόστος”, αν το έργο παί­ζονταν στα χρονικά περιθώρια, έστω, των δυο-δυόμιση ωρών, άποψη μας είναι ότι θα ήταν πολύ καλύτερο, ο κόσμος δεν θα έχανε τη σειρά των εναλλαγών και των σκηνών, δεν θα το βα­ριόταν όσο το βαρέθηκε! Γιατί όχι και κουράστηκε.
Στα αρχαία ελληνικά θέατρα μπορεί ο κόσμος να έβλεπε θέ­ατρο από την ανατολή του ηλί­ου μέχρι την δύση του, αυτό δεν ήταν μόνον μία παράσταση αλλά εννιά, με διαφορετικό πε­ριεχόμενο και διαφορετικό συγ­γραφέα. Πέραν του ότι είχε και την πολυτέλεια να γευματίζει στις εναλλαγές των έργων, ή να κάνει αρκετά μεγάλα διαλείμ­ματα. Και οι παραστάσεις εκεί­νες, κρατούσαν από μία, έως το πολύ, μιάμιση ώρα.
Εκτός του εκνευριστικού εκεί­νου της διαχωριστικής κουρτίνας στα σκηνικά που δεν υπολογί­στηκε σωστά και μπερδεύονταν συνεχώς στα κεφάλια των ηθο­ποιών, μεγάλο φάουλ και ατό­πημα σκηνοθετικό θα μπορού­σαμε να χαρακτηρίσουμε το φι­νάλε, που παρουσίασε εκτός έρ­γου το τραγικό και εξευτελιστι­κό τέλος του Ταχτσή (το έργο δεν το έγραψε μετά θάνατον).
Τον οποίον ξεφωνημένο τρα­βεστί, κατακρεούργησαν αλλά Συργιανόπουλου, αυτοί που τον πηδούσαν! Και που παρέτεινε την παράσταση αδικαιολόγητα για ένα δεκάλεπτο χρόνου, ίσως και περισσότερο.

"Χ"

Από 21 Ιανουαρίου, για 8 μόνο παραστάσεις, στο Θέατρο ΟΡΑ

«Δον Περλιμπλίν και Μπελίσα» - του Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα

«Eίναι το σχέδιο ενός μεγάλου δράματος. Δεν έβαλα μέσα σ’ αυτό παρά τις αναγκαίες λέξεις για να διαγράψω τα πρόσωπα.» (Φ. Γκ. Λόρκα)
Η «περιπέτεια» του Δον Περλιμπλίν που αγάπησε χωρίς να το καταλάβει την πανέμορφη αλλά άπιστη Μπελίσα. Ο «απατημένος σύζυγος», ένας αγαπημένος ρόλος της κωμωδίας, ιδωμένος από μια ανατρεπτική σκοπιά. Μια ερωτική ιστορία όπου αυτά που δεν λέγονται είναι πιο εκκωφαντικά από αυτά που ακούμε. Δυο ήρωες που αναζητούν απεγνωσμένα τον εαυτό τους και… τέσσερις ηθοποιοί που ψάχνουν την αλήθεια όπως τη «λεν τα παραμύθια».
Ένα έργο που γράφτηκε σε μια βραδιά για να παρασταθεί σε μια παρέα φίλων. Μια παράσταση που φτιάχτηκε από μια παρέα φίλων. Φέρτε και τη δική σας…
Μετάφραση – απόδοση κειμένου: Κρικελίκου Κόμνω / Σκηνοθεσία: Κρικελίκου Κόμνω / Σκηνικά - Κοστούμια: «Πάνω Κάτω 7» / Επιμέλεια Κίνησης – Φωνητική Προετοιμασία: Θωμαΐδης Κωνσταντίνος / Φωτισμοί: Κρικελίκου Κόμνω, «Πάνω Κάτω 7» / Βοηθοί Σκηνοθέτη – Τεχνική Υποστήριξη: Ζωντανού Σοφία, Αμανατιάδου Μαρία –Χριστίνα / Επιμέλεια Προγράμματος Παράστασης: Κρικελίκου Κόμνω / Φωτογραφίες – Επιμέλεια Αφίσας: Ζωντανού Σοφία.
Παίζουν (αλφαβητικά): Βισέρη Έλενα (Μπελίσα), Γεωργίου Νατάσα (Μητέρα της Μπελίσα, Δαιμόνιο), Θωμαΐδης Κωνσταντίνος (Περλιμπλίν), Μουδίρη – Χασιώτου Έλενα (Μαρκόλφα, Δαιμόνιο).
Από 21 Ιανουαρίου, για 8 μόνο παραστάσεις, στο Θέατρο ΟΡΑ, Τσιμισκή & Αντ. Καμάρα 3 – Έναντι ΧΑΝΘ.
ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ: Σάββατο και Κυριακή 21 & 22 Ιανουαρίου στις 18:30 - Δευτέρα, Τρίτη, Τετάρτη 23, 24, 25 Ιανουαρίου στις 21:30 - Δευτέρα, Τρίτη 30, 31 Ιανουαρίου & Τετάρτη 1 Φεβρουαρίου στις 21:30 - ΓΕΝΙΚΗ ΕΙΣΟΔΟΣ: 10€ , (Ατέλεια 5€) - ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ - ΚΡΑΤΗΣΕΙΣ: 2310-232799 και 6986803477

Την Δευτέρα 16 Ιανουαρίου, στις 19 : 30,

Την Δευτέρα 16 Ιανουαρίου, στις 19 : 30, θα πραγματοποιηθούν στην “Βίλα Μπιάνκα” (Β.Όλγας 180 & Θεμ.Σοφούλη,Τηλ.2310 427555) τα εγκαίνια της έκθεσης, με έργα καλλιτεχνών που βραβεύτηκαν στον 1ο πανελλήνιο διαγωνισμό με τίτλο «Παράλληλοι Δρόμοι». Την έκθεση διοργανώνει η Αντιδημαρχία Πολιτισμού, Παιδείας και Τουρισμού του Δήμου Θεσσαλονίκης και ο Σύλλογος Καλλιτεχνών Εικαστικών Τεχνών Βορείου Ελλάδος (Σ.Κ.Ε.Τ.Β.Ε.). Στα πλαίσια του 1ου Πανελλήνιου Διαγωνισμού, πήραν μέρος 80 εικαστικοί από όλη την Ελλάδα με έργα ζωγραφικής, γλυπτικής, χαρακτικής και αγιογραφίας.
Οι τέσσερις εικαστικοί που βραβεύτηκαν ήταν οι : Ειρήνη Βαζούκου (ζωγραφική), Ολυμπία Λέτσιου Μανταλέρη (γλυπτική), Γιώργος Τουλκερίδης (χαρακτική) και Δημήτρης Τσιάντας (αγιογραφία).
Η έκθεση θα διαρκέσει έως τις 30 Ιανουαρίου του 2012.
Ημέρες και Ώρες λειτουργίας : Τρίτη έως Κυριακή: 10.00 – 18.00

-*****-

ΤΕΧΝΟΚΡΙΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ:
"Η ΕΙΚΑΣΤΙΚΗ ΓΥΝΑΙΚΟ-ΓΕΩΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΕΙΡΗΝΗΣ ΒΑΖΟΥΚΟΥ"
Γράφει η Πόλυ Χατζημάρκου, Ιστορικός Τέχνης και Design & σπουδές στον Ευρωπαϊκό Πολιτισμό (Δεκέμβριος 2011)
Τη δουλειά της Βαζούκου την παρακολουθώ χρόνια. Γνωριστήκαμε όταν αναζητούσα καλλιτέχνες για το εικαστικό πρόγραμμα Μο.Τέ.Ρ. στο Μουσείο Νεοελληνικής Τέχνης στη Ρόδο. Δέκα χρόνια μετά από εκείνη τη συνεργασία, συνεχίζω να ‘βουτάω’ στις εικαστικές της ενότητες, στις νέες και παλαιότερες ζωγραφικές εμμονές της, στο αυθαίρετο των εικόνων-ονείρων και στο αθέατο που τελικά γίνεται απτό πάνω στους καμβάδες της.
Ο μίτος για τη νέα ενότητα «Γυναίκες» άρχισε να ξετυλίγεται με αφορμή τον Πανελλήνιο Εικαστικό Διαγωνισμό του ΣΚΕΤΒΕ με θέμα «Παράλληλοι Δρόμοι» τον περασμένο Μάιο. Το ομότιτλο ζωγραφικό της έργο, το οποίο και η Καλλιτεχνική Επιτροπή βράβευσε, απεικονίζει πέντε γυναίκες από διαφορετικούς πολιτισμούς και παραδόσεις να στέκονται σε ισάριθμες λωρίδες δρόμου. Το «ομιχλώδες» φόντο στον εικονιστικό βιότοπο διατηρεί το αίνιγμα. Συναντιούνται κάπου αυτοί οι δρόμοι για να γίνουν Ένα? Υπάρχει κάποιος συμπαντικός ιστός που να συνδέει, για παράδειγμα, τη δυτική εργαζόμενη -με τον χαρτοφύλακα στο χέρι- με την γυμνόστηθη αφρικανή ιθαγενή ή όλα είναι παράλληλοι δρόμοι –ή καλύτερα, κούρσες- ζωής που δεν τέμνονται κοινωνικά ή ιδεολογικά? Τελικά σ’ αυτή την παράδοξη εθνογραφική αναπαράσταση, οι γυναίκες πάλλονται σαν σε μια δραματική συγχορδία άσπρου και μαύρου. Γίνονται νότες πάνω σε ένα πεντάγραμμο αντιθέσεων που τελικά μετατρέπεται σε μια εκρηκτική συστοιχία, θυμίζοντάς μας κάτι από Χαλίλ Γκιμπράν όταν σημείωνε «να στέκεστε δίπλα αλλά όχι πολύ κοντά, σαν τις χορδές που πάλλονται ταυτόχρονα…».
Το θηλυκό βίωμα εν γένει είναι ένα από τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν το συνολικό έργο της ζωγράφου. Ένα άλλο, δομικό, στοιχείο είναι η μεταφυσική αίσθηση. Εκείνες οι εξαϋλωμένες μορφές που λαμβάνουν, τροποποιούν και τελικά αποβάλλουν νοήματα του ‘φαίνεσθαι’, προτείνοντας νέες κοσμικές εκδοχές μιας θηλυκής γεωγραφίας. Στη σειρά αυτών των σύγχρονων «αγιογραφιών», το ασήμαντο ή καθημερινό καταλαμβάνει μνημειώδη θέση και οι γυναίκες γίνονται ηρωίδες που αναδύουν μια πολυσχηματική ευλαβικότητα. [...]
Στο έργο «Καθαρίστρια στο νηπιαγωγείο», η γυναίκα είναι στημένη όρθια στη μέση του κάδρου σαν στρατιώτης σε στάση προσοχής. Η έκφραση στο πρόσωπό της μειλίχια, ίσως με μια μικρή θλίψη. Η Βαζούκου βγάζει από την εικαστική φαρέτρα το όπλο της ηρωίδας: μια ποταπή σκούπα. Στο πεδίο μάχης, με τις μολυβί-μωβ μινιατουρίστικες τουαλέτες του νηπιαγωγείου και τις μικρές χαρακιές-αντανακλάσεις, η ηρωίδα έχει επιτελέσει το έργο της -η αποστολή επετεύχθη. Το ίδιο συμβαίνει και με την «Καλή μαγείρισσα» με την κατακόκκινη ποδιά της, τα σχεδόν αδιόρατα φτερά αγγέλου και το λευκό φως πίσω της που ‘καίει’ τον πραγματικό χώρο για να τον μεταμορφώσει συναισθηματικά. Στην αυτο-προσωπογραφία «Πορεία ζωής», η Βαζούκου εγκιβωτίζει σε τέσσερα ζωγραφισμένα κάδρα, εντός των καμβάδων, τα ομοιώματά της. Σε παρόμοια στάση, ο εαυτός-ρέπλικα παίζει με το παρόν και το μέλλον –τη σαρκική αλλοίωση με το πέρασμα του χρόνου- για να ταξιδέψει ως θηλυκός Οιδίποδας προς το εσωτερικό φως.[...]
Παίζοντας με το χώρο (εξωτερικός, εσωτερικός ή φαντασιακός), με το χρόνο, με τους ρόλους των μορφών, με πρωτότυπους συνδυασμούς ψυχρών και θερμών χρωμάτων, με τη στιβαρή πυκνότητα ή τη διαφάνεια, η Βαζούκου στήνει ένα γερά δεμένο υφάδι συναισθημάτων και πραγμάτων, μια εικαστική στρωματογραφία δηλούμενων και άρρητων.
"ΒΑΘΙΕΣ ΧΑΡΑΚΙΕΣ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ"
Από την Παναγιώτα Καρρά. Ιστορικός. Δεκέμβριος 2011.
Για τη Ολυμπία Λέτσιου – Μανταλέρη η γλυπτική δεν αποτελεί απλά ένα μέσο καλλιτεχνικής έκφρασης. Η σκόπιμη επιλογή κυρίως ψυχρών και σκληρών υλικών όπως το μάρμαρο και η πέτρα λειτουργούν καταλυτικά, τόσο στη διαμόρφωση των τρισδιάστατων μορφών, όσο και στο σαφή συσχετισμό ( μεταξύ ) της πρώτης ύλης και της τιτλοφορίας του έργου. Με την απόδοση νοσταλγικών τίτλων ( όπως ) "Τα χρόνια φεύγουν θες δε θές", "Μικρό το τέλος μια γουλιά", "Ο χρόνος δέντρο στη φωτιά", η καλλιτέχνης κατορθώνει να παραμερίσει την προσωπική-κοινή απόδοσή της σχηματοποίησης των μορφών και με ερευνητική διάθεση, αναζητά την καθολικότητα που προσδίδουν οι βαθιές χαρακιές του χρόνου στην ανθρώπινη φύση. Αντιήρωες παραγκωνισμένοι από την αδιαφορία της σύγχρονης κοινωνικής πραγματικότητας αναγάγονται σε πρωταγωνιστικές φιγούρες, στοχεύουν στη ΄΄ Διάρρηξη΄΄ του εσωτερικού μας κόσμου και με βουβή σχεδόν προκλητική καρτερικότητα ζητούν να αποκρυπτογραφήσουμε όσα τα σφραγισμένα τους χείλη αρνούνται να παραδεχθούν.
"ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΟΥΛΚΕΡΙΔΗΣ: ΧΑΡΤΟΓΡΑΦΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΜΟΡΦΗ"
Γράφει η Πόλυ Χατζημάρκου. Ιστορικός Τέχνης και Design & σπουδές στον Ευρωπαϊκό Πολιτισμό (Δεκέμβριος 2011)
Παρατηρώ τα χαρακτικά του Γιώργου Τουλκερίδη-πορταίτα ασπρόμαυρα μέσω μιας τέχνης με μακραίωνη παράδοση. Ως την εμφάνιση και διάδοση της φωτογραφίας στο διάβα του 19ου αιώνα, το πιο πολύτιμο εργαλείο στην αναπαραγωγή και μεταφορά ιδεών και εικόνων υπήρξε η χαρακτική. Η σύγχρονη εκδοχή της, μέσω της τεχνολογικής εξέλιξης, έχει αποδεσμευθεί από εκείνο τον αναπαραγωνικό ρόλο δηλώνοντας έτσι την αυθυπαρξία καθώς και ΄ισονιμία΄ της σε σχέση με τις υπόλοιπες εικαστικές τέχνες. Η περιπέτεια της χαρακτικής πλέον συνοδοιπορεί με τις περιπέτειες της εικαστικής γλώσσας των δημιουργών, με μοναδικά αποτυπώματα που συνδυάζουν προσωπικούς αισθητικούς πειρασμούς και τεχνικές ικανότητες. Παρατηρώ λοιπόν τις χαρακτικές περιπέτειες του Τουλκερίδη. Ταξιδεύω οπτικά και διανοητικά στους χάρτες ανθρώπινων προσώπων. Χάρτες αλλιώτικοι, δισυπόστατοι χάρτες συμβολισμών και εξπρεσιονιστικών καταθέσεων, χάρτες στους οποίους ψηλαφίζεις μια πλειάδα ζευγμάτων: γέννηση και χάος, κραυγή και σιωπή, υλικότητα και πνευματικότητα, σκληράδα και ευαισθησία, φως και σκοτάδι. Μου έρχεται στο νου τούτο που είχε γράψει ο Αργύρης Χιόνης στο «Ακίνητο Δρομέα»: «χρόνια επιχειρούσε, δίχως αποτέλεσμα, να φτάσει ως τα βάθη της ψυχής του, ως αυτό που πίστευε πώς είναι φως ανέσπερο, ζωής πυρήνας. Κάποτε, επιτέλους, τα κατάφερε βρήκε τόσο πυκνό σκοτάδι που το μάσαγε» Αν ο κόσμος είναι ένα ιερογλυφικό λεξικό, θυμίζοντας τον Μπωντλέρ, ο καλλιτέχνης τέμνει και ανατέμνει τους κώδικές του. Καλλιγραφεί ελεύθερες συντεταγμένες, χαράσσει τα ίχνη υπαρξιακής αγωνίας στην ανθρώπινη μορφή, πλάθει τοπία-σάρκες αρχέγονης υφής και, σ΄ ένα ακόμα επίπεδο, συνδιαλέγεται με την προσωπική δίνη-κύημα της κοινωνικής και πολιτικής κρίσης. Παρατηρώ την εικαστική βυρσοδεψία του Γιώργου Τουλκερίδη, μια εικονογραφία με ενδιαφέρουσες διαβαθμίσεις του γκροτέσκ και της οξύτητας, και περιμένω να πλοηγηθώ και σε επόμενες δικές του ΄χαρτογραφικές΄ αποτυπώσεις της πολυσχιδούς μορφής.
"ΑΣΚΗΤΙΚΕΣ ΜΟΡΦΕΣ…"
Από τον Ιερομόναχο Μάξιμο Κελί Αγίου Αντωνίου, Άγιο Όρος. Νοέμβριος 2000.
Ο Δημήτρης Τσιάντας από μικρός ασχολήθηκε με την αγιογραφία διατηρώντας σχέσεις με Μοναχούς. Χωρίς να σπουδάσει σε κάποια σχολή, μαθήτευσε κοντά σε έμπειρους αγιογράφους συνεργαζόμενος με τον Γεώργιο Κοψιδά στην αγιογράφηση του Αγίου Ελευθερίου Αχαρνών και εξελίχθηκε σε άριστο αγιογράφο, χαρισματούχο και εμπνευσμένο δημιουργό. Κατάφερε να δημιουργήσει μια τέχνη προσωπική, βαθιά επηρεασμένη από την ελληνορθόδοξη παράδοση και τον αγιορείτικο μοναχισμό. Τα έργα του προκαλούν ξεχωριστή εντύπωση όταν παρουσιάζονται σε εκθέσεις. ΄Εχει αναπτύξει , καίτοι νέος, σημαντικό έργο αγιογράφησης ναών, που διακρίνεται για την ποικιλία των θεμάτων και την τελειότητα της τέχνης. Επίσης, με τρόπο γλαφυρό καταγράφει σκηνές και μορφές από τα μοναστήρια και κυρίως τον αγιορείτικο βίο, τον οποίο ζει από κοντά ως επισκέπτης του Αγίου Όρους. Σε ώρες περισυλλογής, αναπολώντας τον, εκφράζει τις εντυπώσεις του με τον δικό του τρόπο, σχεδιάζοντας με πενάκι, μολύβι και χρώμα, με την άρτια προσωπική τεχνική του. Η συχνή επαφή του με την έρημο του Άθω τον έχει κάνει βαθύ γνώστη της ζωής των Μοναχών.
Στα σκίτσα που δημοσιεύσαμε στο βιβλίο « Ασκητικές μορφές και διηγήσεις από τον Άθω» (Άγιον Όρος ,2000 ) αποτυπώνει φυσιογνωμίες με μεγάλη φυσικότητα, με απλό και λιτό τρόπο, δείχνοντας τη σχεδιαστική δεξιότητά του και τη δυνατότητα απόδοσης του όγκου με διαβάθμιση της φωτοσκίασης.

«1843» - Του Ανδρέα Στάϊκου

Από 27 Ιανουαρίου στο Θέατρο Έξω από τα Τείχη

1843. Τέσσερις παλιοί γνώριμοι από τις ένδοξες μέρες του 1821, μέλη ενός θιάσου στο Βουκουρέστι (προϊόν των ιδεών του διαφωτισμού), που είχε τάξει ως προορισμό του την αφύπνιση του σκλαβωμένου γένους, ξαναβρίσκονται 22 χρόνια μετά στη Σύρα για να εγκαινιάσουν το τοπικό θέατρο και να ξαναπαίξουν τη «Θυσία» πατριωτικό δράμα ενός συντρόφου τους, που έπεσε ηρωικά στο Δραγατσάνι. Οι μνήμες των παλιών ερώτων αναζωπυρώνονται, άλλοι καινούριοι διαφαίνονται, οι νεκροί αποδεικνύονται ολοζώντανοι. Οι ήρωες, δειλοί, προδότες και καιροσκόποι, μεθυσμένοι από το κυνήγι της εξουσίας. Το παρελθόν κατακλύζει το παρόν για να επανεκτιμηθεί η στάση του καθενός απέναντι στην πατρίδα, την φιλία, τον έρωτα.
1843: Η επιλογή του έτους δεν είναι τυχαία. Τέλος μιας εποχής, της ηρωικής ας πούμε, που σηματοδοτείται και τυπικά με τον θάνατο του Κολοκοτρώνη και αρχή μιας άλλης, εκείνης της ανόδου της εκκολαπτόμενης αστικής τάξης στα πράγματα και της απαίτησης για Σύνταγμα και συνταγματικές ελευθερίες, το 1843 είναι μια σημαντική χρονολογία στην ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας. Επειδή πρόκειται επίσης για χρονιά οικονομικής κρίσης και πτώχευσης της χώρας μας, το 1843 είναι ιδιαίτερα επίκαιρο για μας. Οι ηθοποιοί του 2011 καλούνται να υποδυθούν τους ηθοποιούς- ερασιτέχνες του 1843 που με τη σειρά τους θα μας παρουσιάσουν το 1821. Όλα είναι, ή παραπέμπουν στο θέατρο. Όλοι μοιάζουν να φορούν μάσκα, να κρύβουν τον πραγματικό εαυτό τους σε σημείο που να αναρωτιόμαστε αν η μάσκα είναι απλώς ένα από τα πρόσωπά τους ή το πρόσωπό τους είναι απλώς μια από τις μάσκες τους. Πρόκειται για ένα αέναο παιχνίδι που δεν είναι η ζωή αλλά η πεμπτουσία της.
Η παράσταση αναδεικνύει το χιούμορ, τις υποδόριες αιχμές, την ποιητικότητα και τον αστραφτερό λόγο του συγγραφέα.

Κείμενο: Ανδρέας Στάϊκος - Σκηνοθεσία: Δαμιανός Κωνσταντινίδης - Σκηνικά-Κοστούμια: Απόστολος Αποστολίδης - Βοηθός σκηνικών – κοστουμιών: Δημήτρης Διακοσάββας - Φωτισμοί: Απόστολος Αποστολίδης-Δαμιανός Κωνσταντινίδης - Ήχος: Σοφία Ζωντανού - Μουσική επιμέλεια: Δαμιανός Κωνσταντινίδης-Καίτη Σαμαρά - Φωτογραφία: Σοφία Ζωντανού - Σχεδιασμός αφίσας - έντυπου υλικού: Γιώργος Γεωργίου
Παίζουν οι ηθοποιοί (με σειρά εμφάνισης): Καίτη Σαμαρά, Βάλια Μωραϊτοπούλου, Χάρης Δεληνικόπουλος, Σάκης Κολότσιος.
Από 27 Ιανουαρίου, κάθε Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή, στο «Θέατρο Έξω από τα Τείχη», Πανεπιστημίου 2 – Ευαγγελίστρια.
ΩΡΑ ΕΝΑΡΞΗΣ: 21:15
ΤΙΜΕΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ: Κανονικό 10€, Φοιτητικό και ομαδικό 8€
ΚΡΑΤΗΣΕΙΣ ΘΕΣΕΩΝ: 2310-210308 και 6974397744