ΕΡΤ, 3ο ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ

Ο ΟΡΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΤΡΑΓΩΔΙΑΣ

"Έστιν ουν Τραγωδία / Μίμησης πράξεως σπουδαίας και τελείας / Μέγεθος εχούσης, ηδυσμένω λόγω / Χωρίς εκάστου των ειδών εν τοις μορίοις / Δρώντων και ου δι απαγγελίας / Δι ελέου και φόβου περαίνουσα /Την των τοιούτων παθημάτων κάθαρσιν" - Αριστοτέλους, "Ποιητική"

Ο ΥΜΝΟΣ ΤΟΥ ΚΑΡΕΚΛΟΚΕΝΤΑΥΡΟΥ

Φαντάσου έναν καρεκλοκένταυρο με αποκολλημένα τα πισινά του, να έρπει προς το νέο του αξίωμα. Μοιάζει με αλλόκοτο μαλάκιο, αηδιαστικά απροστάτευτο και εμετικά θλιβερό. Την ώρα που πανικόσυρτο, σπεύδει να οχυρωθεί στο νέο του κέλυφος. Ίσως, γι' αυτό και κανένας από τους γυμνόποδες αδελφούς μου, δεν το πατάει. Τόσο πολύ το σιχαίνονται. - Κώστας Ι. Γιαλίνης

ΤΑΙΝΙΕΣ ΕΔΩ (Συνερ/να Κανάλια): www.youtube.com/user/TileorasisDagkilaswww.dailymotion.com/user/ArgyriosDagkilas

ΚΛΙΚ ΕΔΩ ΓΙΑ ΝΑ ΜΠΕΙΤΕ: ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ ΧΑΟΣ *** ΧΑΟΣ

ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΕΙΤΕ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ *** 20 Ε/6μ - 30 Ε/12μ

ΟΙ ΚΑΤΑΡΕΣ ΤΟΥ "ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ" ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΙΕΡΑΤΕΙΟΥ, ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΓΗΓΕΝΕΙΣ ΕΛΛΗΝΕΣ!

ΠΡΩΤΟΣ ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΣΜΟΣ:
«Τοις ευσεβείς μεν επαγγελλομένοις τα των Ελλήνων δε δυσσεβή δόγματα τη ορθοδόξω και καθολική εκκλησία περί τε ψυχών ανθρωπίνων, και ουρανού και γης, και των άλλων κτισμάτων αναιδώς ή μάλλον ασεβώς επεισάγουσιν ανάθεμα (γ')».

Μετάφραση:
Σε όσους παριστάνουν τους ευσεβείς, ενώ, την ίδια στιγμή, εισάγουν με θράσος ή πολύ περισσότερο με ασέβεια στην Ορθόδοξη και Καθολική Εκκλησία τις ασεβείς δοξασίες των ΕΛΛΗΝΩΝ και για τις ανθρώπινες ψυχές και για τον ουρανό και τη γη και για τα άλλα κτίσματα, ΑΝΑΘΕΜΑ! ΑΝΑΘΕΜΑ! ΑΝΑΘΕΜΑ!..
Τρεις φορές Ανάθεμα δηλαδή στους:
Ορφέα, Θαλή, Αναξίμανδρο, Αναξιμένη, Πυθαγόρα, Ξενοφάνη, Παρμενίδη, Ζήνωνα, Εμπεδοκλή, Ηράκλειτο, Αναξαγόρα, Δημόκριτο, Σωκράτη, Πλάτωνα κ.α. ΟΛΟΙ οι Αναθεματισμοί: ΕΔΩ


"Οι καλύτερες τουρκικές εφημερίδες (και πληθώρα ιστοσελίδων), είναι οι Ελληνικές!.." Αργ. Δαγκ.

ΓΝΩΣΤΟΠΟΙΗΣΙΣ: Οι λογαριασμοί μας στο “Πανοράμιο” μηδενίστηκαν αυτοβούλως. ΜΗΝ τους ψάχνετε...

ΠΡΟΣΟΧΗ!.. ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΜΑΣ ΣΤΕΛΝΟΥΝ ΔΕΛΤΙΑ ΤΥΠΟΥ ΠΡΟΣ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ...

Οι ιστοσελίδες μας ΔΕΝ δημοσιεύουν Δ.Τ. γραμμένα δίγλωσσα, ήτοι: Ελληνικά ανακατεμένα με Αγγλικούρες, Γερμανικούρες, Γαλλικούρες, υποψιαζόμαστε σε λίγο θα μας στέλνουν και Κινεζικούρες! Συντάσσετε τα Δ.Τ. σας σε αμιγή Ελληνική γλώσσα, δεκτά γίνονται μόνον τα ακρωνύμια σε Λατινικό αλφάβητο, ή φράσεις γνήσιες, ατόφιες της Λατινικής γραφής και γλώσσης.


Τρίτη 22 Φεβρουαρίου 2011

Αυστραλία: "Καφέ-Ρεμπέτικα" στην Όπερα του Σίδνεϊ, στο πλαίσιο του ελληνικού φεστιβάλ

ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ ΤΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΑΡΙ ΠΟΥΛΙΑΝΟΥ ΣΤΟΝ ΑΡΓΥΡΙΟ Γ. ΔΑΓΚΊΛΑ: ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ "ΧΑΟΣ"

22 Φεβρουαρίου 2011 (12:21 UTC+2)

Το Ελληνικό φεστιβάλ του Σίδνεϊ θα παρουσιάσει στο Όπερα Χάουζ την παράσταση "Καφέ-Ρεμπέτικα", η οποία έχει αποσπάσει πολλούς επαίνους από θεατές και κριτικούς.

Το "Καφέ-Ρεμπέτικα" είναι μία δραματική ιστορία στο περιθώριο των αστικών πόλεων της δεκαετίας του '30, όπου αναπτύχθηκε το ρεμπέτικο τραγούδι. Η μουσική, το θέατρο και ο χορός ενώνονται επί σκηνής, με κοινό σημείο αναφοράς την υποκουλτούρα που ενυπάρχει στα ρεμπέτικα. Ευρισκόμενοι σε κατάσταση απόγνωσης και υπό τους ήχους του Ρεμπέτικου, οι άνδρες και γυναίκες που συμμετέχουν στο έργο δημιουργούν μια "ουτοπία αποδοχής, σεβασμού και απειθαρχίας", όπως τονίζουν οι συντελεστές στο σημείωμά τους που συμπληρώνουν:

"Στο τοπικό κρησφύγετο συγκεντρώνονται οι μουσικοί, οι αναρχικοί, οι πρόσφυγες, οι κομμουνιστές, οι ιερόδουλες και οι "μάγκες". Οι χαρακτήρες ενώνονται με το πάθος για τη ζωή, την αγάπη τους για την μουσική και την ανάγκη τους να χορέψουν. Σε μία περίοδο σκληρών συνθηκών και ακραίων καταστάσεων αναπτύσσουν δεσμούς σχεδόν σαν να είναι οικογένεια. Αντιμέτωποι με την προσωπική τους καταστροφή, στις οικογένειες και τον τρόπος ζωής τους, οι χαρακτήρες συγκρούονται και δοκιμάζονται. Τίποτε όμως δεν πτοεί το ηθικό τους- για μερικούς ούτε ο θάνατος.

Στο επίκεντρο της ιστορίας βρίσκονται ο Σταύρακας, που τον υποδύεται ο βραβευμένος ηθοποιός Αντώνης Νικαλακόπουλος και η Αρετή που την ενσαρκώνει η Jenny Vuletic. Καθώς η σχέση τους περνά διάφορα στάδια δοκιμασίας και αντοχής, ο Σταύρακας καλείται να ξεπεράσει την ηθική κρίση αλλά και τους περιορισμούς που υπάρχουν στην ζωή του μάγκα.

Στο έργο παίζουν ακόμη οι: Lucy Najm, Κατερίνα Κοτσώνη, Στηβ Μουζάκη, Θωμάς Παπαθανασίου και Πήτερ Στεφάνου. Η μουσική αποδίδεται από το συγκρότημα "Rebetiki" με τους Αχιλλέα Γιανγκούλλη, Tony Iliou, Τάκη Δημητρίου και Αργύρη Αργυρόπουλο.

Η σκηνοθεσία ανήκει στον Stephen Lloyd Helper, ο οποίος έχει συγγράψει το έργο μαζί με τον Θωμά Παπαθανασίου, ενώ συνέδραμαν και τα στελέχη τους συγκροτήματος "Rebetiki". Ο φωτισμός και τα σκηνικά γίνονται από ομάδα με επικεφαλής τον βραβευμένο με διάκριση "Tony Award" Nigel Levings. Η παράσταση είναι στα αγγλικά. Τα τραγούδια είναι στα ελληνικά, και συνοδεύονται από αγγλικούς υπότιτλους.

Το έργο θα ανεβεί από τις 5 έως τις 8 Μαΐου 2011 στο Όπερα Χάουζ. Περισσότερες λεπτομέρειες στο www.sydneyoperhouse.com.

Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ

Πέμπτη 17 Φεβρουαρίου 2011

ΜΑΡΙΟΣ ΦΡΑΓΚΟΥΛΗΣ – ΑΛΚΗΣΤΗ ΠΡΩΤΟΨΑΛΤΗ

Θεσσαλονίκη 16 Φεβρουαρίου


Το να δεις το Μάριο Φραγκούλη στο δρόμο για παράδειγμα, είναι κάτι πολύ απλό, και ίσως πολύ συμπτωματικό. Το να τον ακούσεις, ακόμα πιο απλό, και καθόλου συμπτωματικό. Γιατί όλο και κάποιο ραδιόφωνο θα παίζει τη φωνή του, ή κάποιο σιντάκι σε αυτοκίνητο, θα αναπαράγει τα υπέροχα τραγούδια του.

Το να τον βλέπεις όμως, και να τον ακούς ταυτόχρονα, είναι ένα πράγμα σπάνιο, και πρέπει να το επιδιώξεις πάρα, μα πάρα πολύ, για να το πετύχεις!

Εκτός, και αν έχεις πάρει ήδη, το εισιτήριο για μια από τις παραστάσεις των επομένων ημερών, στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης.

Ακόμα, το να τον ακούς και να τον βλέπεις, αλλά με παρτενέρ την Άλκηστη Πρωτοψάλτη, αυτό πια, υπερβαίνει κάθε όριο προσδοκίας, γιατί όχι, και κάθε όριο φαντασίας!

Αν κάποτε στην Αμερική, έπρεπε να γίνεις κάτοχος κάποιου μαγικού χαρτιού (εισιτηρίου στο Μπροντγουέι ή και αλλού), πολλούς μήνες πριν, ακόμα και χρόνια, για να δεις τον Φρεντ Ασταίρ και την Τζίντζερ Ρότζερς να χορεύουν και να τραγουδούν επί σκηνής, εδώ, αυτές τις μέρες, στη Θεσσαλονίκη, παρά την παράταση των παραστάσεων, για τρεις επί πλέον μέρες πέραν των συμφωνηθέντων, προλαβαίνει ακόμα, κάποιος, να πάρει το εισιτήριο για να απολαύσει ένα πραγματικό μουσικοχορευτικό θέαμα για 2:30 ολόκληρες ώρες, με το διάλειμμα, στο Μέγαρο Μουσικής, και στην μαγευτική, πανέμορφη παραλία της Θεσσαλονίκης!

Μέγαρα μουσικής υπάρχουν ίσως, πάρα πολλά στον κόσμο. Μέγαρο μουσικής όμως, να κάθεται επί των κυμάτων του Θερμαϊκού κόλπου, να επιπλέει, στην κυριολεξία της λέξεως, επί της θαλάσσης, μόνον η Θεσσαλονίκη, ζηλευτό προνόμιο έχει, και μόνον αυτή, μπορεί να υπερηφανεύεται γι' αυτό!

Στη “Σκάλα του Μιλάνου” για παράδειγμα, πρέπει να στριμωχτείς τοίχο-τοίχο στο στενό δρομάκι, για να βρεις την είσοδό της και να μπεις μέσα.

Βεβαίως, και το Μέγαρο μουσικής της Θεσσαλονίκης ασφυκτιά σήμερα πνιγμένο σε κείνη την άθλια παραγκούπολη των σχολείων γύρω-γύρω! Από το 1978(!). Τους σεισμούς. Η ανάπλαση της παραλίας για εντελώς ανεξήγητους λόγους σταμάτησε εκεί, αφού και κανένας αρχιδάτος Δήμαρχος, δεν βρέθηκε μέχρι στιγμής να πετάξει όλες αυτές τις λαμαρίνες στα σκουπίδια, στη χωματερή, να ξεβρομίσει τον τόπο, και ο καινούργιος, ελληνάρα σε καλούπια του “2011”, η πρώτη δήλωση που έκανε σαν ανέβηκε στο θρόνο του, ήταν ότι όνειρό του, είναι, να φέρει 250.000 μεμέτηδες, να “προσκυνήσουν” το σπίτι του “Γκρίζου Λύκου”, επί της οδού Αγίου Δημητρίου!

Ενώ ο πρώτος καραγκιόζης του Ευρωπαϊκού κοινοβουλίου “Τρεμόπουλος”, θέλει να μετονομαστεί ο ιστορικός δρόμος, σε λεωφόρο “Γκρίζου Λύκου”!

Πρεμιέρα σήμερα 16 Φεβρουαρίου η ώρα 9:00 το βράδυ, και ο κόσμος άρχισε να συνωστίζεται πολύ πριν, στους διαδρόμους και έξω του χώρου του Μεγάρου.

Είχα να ακούσω το Μάριο Φραγκούλη σε ανοιχτή συναυλία ή σε παράσταση θεάτρου, από την εμφάνισή του στο Φεστιβάλ Θάλασσας Μουδανιών. Πριν από μερικά χρόνια. Και θα το πω ευθαρσώς, ο Μάριος Φραγκούλης του Μεγάρου Μουσικής Θεσσαλονίκης, στην πρεμιέρα της 16ης Φεβρουαρίου 2011, δεν είχε καμιά σχέση με εκείνον τον Μάριο, που ήξερα, είδα, και άκουσα, κάποτε, εγώ.

Στη συνέντευξη τύπου η Άλκηστις Πρωτοψάλτη -και μπράβο της- σεμνά και ταπεινά μας είπε: “Το πρόβλημα στη μουσική μας σύζευξη ξέρετε, δεν το έχει ο Μάριος με μένα, αλλά εγώ μ' αυτόν! Γιατί ο Μάριος είναι τενόρος...”.

Αυτά τα λόγια της αξιόλογης καλλιτέχνιδος, τα ξαναθυμήθηκα στην αίθουσα, στην παράσταση, όπου ο καθένας, αν και μαζί, έδινε την δική του προσωπική σφραγίδα, τον δικό του καλύτερο εαυτό, και πάρα πολλές φορές, στους δυο τους, δεν ήξερες τι να πρωτοθαυμάσεις, τις φοβερές άριες του Μάριου, ή τις λεπτές, χαϊδευτικές μελωδίες της Άλκηστης;

Σε ένα καταπληκτικό και μελετημένο ρεπερτόριο, ελληνικό και ξένο, τα δυο τρομερά αυτά παιδιά του μουσικού μας πενταγράμμου, οι δυο τρομερές αυτές φωνές, ιερά τέρατα του ελληνικού μουσικού στερεώματος, σε μία κατάμεστη αίθουσα ξεδιπλώθηκαν στα αυτιά μας, όσο και τα μάτια μας, χάρμα ιδέσθαι η εμφάνισή τους, και χάρμα ακούγεσθαι οι φωνές τους, έπαιξαν, χόρεψαν, τραγούδησαν και “ερωτεύτηκαν” με τέτοια άνεση, τέτοια μαεστρία και τέτοιο πηγαίο, θεϊκό ταλέντο, που πολλές φορές το κοινό, τους χειροκρότησε και τους χειροκροτούσε, ασταμάτητα. Ο Μάριος σε ρόλο Ρωμαίου τροβαδούρου από κάτω, και η Άλκηστη σε ρόλο Ιουλιέτας, καθισμένη ψηλά στο κεφαλόσκαλο.

Προσωπικά η Άλκηστη, εμάς τουλάχιστο, μας τρέλανε στο “Σάουντ οφ Μούσικ” (Τζούλι Άντριους και “Μελωδία της Ευτυχίας”), ενώ ο Μάριος στο “Μπαντολέρο” του, αν τον άκουγαν οι “Τζίπσι Κινγκς”, αμφιβάλουμε πολύ, αν θα ξανά τολμούσαν να το τραγουδήσουν οι ίδιοι!

Σημειώνουμε με έμφαση αυτό το τραγούδι, γιατί αν σας λέγαμε παράδειγμα, κάποιο άλλο της παραστάσεως, κομμένο και ραμμένο στη φωνή και το μπρίο του Μάριου, ίσως να μην σας έκανε τόσο εντύπωση, να το περιμένατε κιόλας.

Και δεν ήταν λίγες οι στιγμές -δεν το αναφέραμε τυχαία πιο πάνω- που μας θύμισαν κάτι περισσότερο απ' το όμοιο, το θρυλικό ντουέτο Φραιντ Αστερ και Τζίντερ Ρότζερς.

Κυρίως ο Μάριος, ο οποίος φαίνεται να διαθέτει πέραν των φωνητικών, και πάρα πολύ καλών, χορευτικών ικανοτήτων. Γυμνασμένο κορμί, αέρινη σιλουέτα, κίνηση και πιρουέτα, που θα ζήλευε ακόμα και τροπαιούχος αθλητής των Ολυμπιακών αγώνων.

Αν πρόσφατα χάσαμε τον Τζον Μοδινό, τον άνθρωπο που μεσουράνησε για χρόνια στο διεθνές στερέωμα του μελοδράματος, και έκανε την Ελληνική σημαία να κυματίζει υπερήφανα όπου εμφανιζόταν, ο Μάριος Φραγκούλης είναι η νέα μας ανατέλλουσα δύναμη, και ο άξιος διαδοχός του, ο άξιος αντικαταστάτης του.

Όμως!.. Όσοι πάτε αγαπητοί φίλοι, να δείτε την παράσταση, προς θεού, μην σηκωθείτε και... φύγετε, αν δεν ακούσετε το “Μιάου” ή “Νιάου”, όπως το προτιμάτε, γιατί αν το κάνετε, θα ήταν σα να μην είχατε δει, σα να μην είχατε ακούσει, τίποτα από την κοινή εμφάνιση των δυο αυτών υπέροχων καλλιτεχνών. Μόνον αυτό σας λέμε, τίποτ' άλλο...

Στο τεχνικό μέρος να σημειώσουμε τα πολύ ωραία εναλλασσόμενα σκηνικά, τα πολύ ωραία φωτιστικά εφέ, τη θεατρική δομή και απόδοση των τραγουδιών, που μετέτρεπαν την παράσταση από συναυλιακή, σε καθαρά θεατρινίστικη, μουσικοχορευτική.


Δείτε κι εδω: http://www.youtube.com/watch?v=qj8N7eycReY

<Χ>

Τρίτη 15 Φεβρουαρίου 2011

ΠΑΡΑΤΑΣΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ

22, 23 & 24 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ

Με τρεις επιπλέον παραστάσεις, το «Ραντεβού στην Θεσσαλονίκη» παρατείνεται για την Άλκηστη Πρωτοψάλτη και τον Μάριο Φραγκούλη, στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης!

H Άλκηστις Πρωτοψάλτη και ο Μάριος Φραγκούλης δύο φωνές που αγαπήθηκαν, θέλησαν να εκφραστούν μαζί αυτόν το χειμώνα, να συνυπάρξουν και να μας ταξιδέψουν σε καινούριες μουσικές διαδρομές.
Οι δύο εξαιρετικοί καλλιτέχνες σε μία μουσική παράσταση μόνοι επί σκηνής,
Θα ερμηνεύσουν τραγούδια που αιωρούνται υπέροχα στο χρόνο της ωρίμανσης τραγούδια αγαπημένα, αλλά και τόσο απρόσμενα τόσο από την ελληνική μουσική σκηνή όσο και από το παγκόσμιο πεντάγραμμο.
Η Άλκηστις και ο Μάριος τραγουδούν για την αγάπη με συναίσθημα, ευαισθησία
αλλά και πάθος, ξετυλίγουν το ταλέντο τους στη σκηνή και μας χαρίζουν μια αγκαλιά τραγούδια.

Δευτέρα 14 Φεβρουαρίου 2011

13ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης – Εικόνες του 21ου Αιώνα 11-20 Μαρτίου 2011

ΑΦΙΕΡΩΜΑ - «ΕΤΣΙ ΕΙΜΑΙ - ΑΝΑΤΡΕΠΟΝΤΑΣ ΠΡΟΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ»

Στερεότυπα, περιθωριοποίηση, φόβος. Αλλά και αποδοχή, ένταξη, αγάπη. Δύο αντιθέσεις που συνυπάρχουν, όταν γίνεται λόγος για άτομα με αναπτυξιακές και νοητικές δυσλειτουργίες, για συνανθρώπους μας που μάχονται για την υπεράσπιση των ξεχωριστών τους δεξιοτήτων, αλλά και για τον σεβασμό μας. Με αφορμή τη διοργάνωση των Παγκόσμιων Αγώνων Special Olympics Athens 2011, το 13ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης - Εικόνες του 21ου Αιώνα πραγματοποιεί ένα μεγάλο αφιέρωμα με τίτλο «Έτσι είμαι – Ανατρέποντας προκαταλήψεις». Το αφιέρωμα περιλαμβάνει 30 ταινίες τεκμηρίωσης που μας προσκαλούν να γνωρίσουμε καλύτερα τους ανθρώπους με αναπτυξιακά και νοητικά προβλήματα και να δούμε τον κόσμο με τα δικά τους μάτια. Στο πλαίσιο του αφιερώματος, το οποίο επιμελείται η Έλενα Χρηστοπούλου, θα πραγματοποιηθεί και ημερίδα με τη συμμετοχή σκηνοθετών, εκπροσώπων συλλόγων και ειδικών, με θέματα όπως, ο αγώνας για τα ανθρώπινα δικαιώματα των ατόμων με αναπτυξιακά και διανοητικά προβλήματα, η ενσωμάτωση στο σχολείο, η αντιμετώπιση των προκαταλήψεων, οι κίνδυνοι του ιδρυματισμού και τα οφέλη των κέντρων ειδικής εκπαίδευσης. Οι ταινίες του αφιερώματος αποστασιοποιούνται από τα συνήθη - «κλινικής» φύσης - ντοκιμαντέρ με ανάλογη θεματολογία. Αντίθετα ρίχνουν φως στην προσωπικότητα και την καθημερινότητα των συγκεκριμένων ατόμων και των κοντινών τους ανθρώπων. Από τη μια, αναδεικνύονται, οι δυσκολίες στην επικοινωνία, η πάλη για κοινωνική ενσωμάτωση και η ανεπάρκεια υποστηρικτικών πρακτικών. Από την άλλη όμως, δείχνουν, ότι η στήριξη από συγγενικά και φιλικά πρόσωπα, τα ταλέντα, η δύναμη ψυχής και οι επιθυμίες αυτών των ανθρώπων, υπερνικούν τόσο τα προβλήματα, όσο και τις προκαταλήψεις. Μια απρόσμενα χιουμοριστική, εκ των έσω ματιά στον αυτισμό, είναι το ντοκιμαντέρ Neurotypical (2010) του Άνταμ Λάρσεν / Adam Larsen (παγκόσμια πρεμιέρα), το οποίο εξερευνά τη διαχωριστική γραμμή μεταξύ των όρων «φυσιολογικοί» και «αυτιστικοί», από τη σκοπιά των δεύτερων, στους οποίους δίνει πρωταγωνιστικό ρόλο. Μέσα από την καθημερινότητά τους, ο σκηνοθέτης αμφισβητεί ανοιχτά τα κοινωνικά πρότυπα «κανονικότητας», πράττοντας έτσι το αυτονόητο: να διευρύνει τα – παρεξηγημένα εδώ - σύνορα της έννοιας «άνθρωπος». Η ταινία Her name is Sabine (2007), σκηνοθετικό ντεμπούτο της ηθοποιού Σαντρίν Μπονέρ / Sandrine Bonnaire, συνιστά ένα προσωπικό δοκίμιο-μαρτυρία, αλλά και μια καταγγελία για την έλλειψη συνεπούς και κατάλληλης περίθαλψης των ατόμων με διανοητικά προβλήματα. Η δημιουργός συνθέτει το πορτρέτο της αδελφής της, Σαμπίν, η οποία έπειτα από μια τραγική, πενταετή παραμονή σε ψυχιατρική κλινική όπου δεν διαγνώστηκε έγκαιρα ο αυτισμός της, κατέληξε να γίνει μια σκιά του εαυτού της. Η ταινία τιμήθηκε με βραβείο Fipresci στο φεστιβάλ Κανών του 2007. Από εφάμιλλη οπτική γωνία, η ταινία που δανείζει και τον τίτλο της στο αφιέρωμα, How I am (2007) των Ίνγκριντ Ντεμέτς / Ingrid Demetz και Καρολίνε Λάιτνερ / Caroline Leitner, αποτελεί μια αποκαλυπτική ‘βουτιά’ στον ψυχισμό του Πάτρικ, ενός αυτιστικού εφήβου, ο οποίος περιγράφει τη ζωή του με τη φράση «είμαι σαν ερημίτης σε νησί». Όσα λέει, αλλά και όσα δεν λέει ο νεαρός, μετατρέπονται σε σχεδόν χειροπιαστές εικόνες και αισθήσεις, λειτουργώντας σαν το πιο εύγλωττο βήμα κατανόησης των ατόμων με αυτισμό. Μια αφοπλιστική ιστορία ενηλικίωσης, με ήρωα τον έφηβο Μπίλι, καταθέτει η Τζένιφερ Βεντίτι / Jennifer Venditti στο πολυβραβευμένο ντεμπούτο της με τίτλο Billy the kid (2007). Ο Μπίλι, έχοντας γνώση ότι είναι διαφορετικός από τους συνομήλικούς του, μοιράζεται γενναιόδωρα με το θεατή, σκέψεις, ανησυχίες και συναισθήματα που απορρέουν από τα πρώτα ερωτικά σκιρτήματα. Μετά το τέλος της ταινίας, ο Μπίλι διαγνώστηκε με σύνδρομο Άσπεργκερ. Η τρυφερή σχέση του ισπανού κομίστα Μιγκέλ Γκαγιάρντο με την 14χρονη αυτιστική κόρη του, Μαρία, ξετυλίγεται στην ταινία Maria and I (2010) του Φέλιξ Φερνάντεζ ντε Κάστρο / Felix Fernandez de Castro. Μέσα από τα έξυπνα animation του καλλιτέχνη με πρωταγωνίστρια τη Μαρία, κινηματογραφημένο υλικό των δυο τους, αλλά και συνεντεύξεις του Γκαγιάρντο και της πρώην συζύγου του, αναδύεται μια αισιόδοξη, πνευματώδης προσέγγιση που ισορροπεί ιδανικά ανάμεσα στην ευαισθησία και το χιούμορ. Ο Γκαγιάρντο, ο οποίος κάνει και την αφήγηση, αναφέρει χαρακτηριστικά για την κόρη του: «Δεν θέλω οι άλλοι να της φέρονται σαν ένα φυσιολογικό άνθρωπο, θέλω να της φέρονται σα βασίλισσα». Θεραπεύεται ο αυτισμός; Σε αυτό το ερώτημα απαντούν δύο ταινίες οι οποίες, και πάλι με άξονα τη σχέση γονιών και αυτιστικών παιδιών, αποδίδουν με φωτεινά χρώματα τη γενναία μάχη που δίνουν αυτές οι οικογένειες. Στο ντοκιμαντέρ The horse boy (2009) του Μισέλ Οράιον Σκοτ / Michel Orion Scott, οι γονείς του 5χρονου Ρόουαν στρέφονται στις εναλλακτικές μεθόδους θεραπείας των σαμάνων, πραγματοποιώντας ένα ταξίδι με άλογο στη Μογγολία. Τον προσωπικό τους αγώνα να βοηθήσουν τον αυτιστικό γιο τους, καταγράφουν οι σκηνοθέτες Ντον και Τζουλιάν Κινγκ / Don & Julianne King, στο ντοκιμαντέρ Beautiful son (2007). Όταν η συμβατική ιατρική αποτυγχάνει, επιλέγουν μια κοινότητα γιατρών και γονιών που πειραματίζονται με θεραπευτικές παρεμβάσεις. Οι οικογενειακοί δεσμοί μπαίνουν στο μικροσκόπιο και στο βραβευμένο ντοκιμαντέρ Including Samuel (2008) του σκηνοθέτη και φωτορεπόρτερ Νταν Χαμπίμπ / Dan Habib - ο οποίος θα παραβρεθεί στο Φεστιβάλ και θα συμμετάσχει στην ημερίδα που πλαισιώνει το αφιέρωμα. Με αφετηρία την προσωπική του ιστορία με τον γιο του Σάμιουελ, ο Χαμπίμπ προσεγγίζει ανθρώπους με ανάλογες εμπειρίες, διερευνώντας τη σημασία της ενσωμάτωσης στο κοινωνικό και σχολικό περιβάλλον. Η θεραπευτική, απελευθερωτική δύναμη της μουσικής βρίσκεται στο επίκεντρο της πολυβραβευμένης, ποιητικής ταινίας In the garden of sounds (2010) του Νίκολα Μπελούτσι / Nicola Bellucci. Ήρωας, ο τυφλός ελβετός μουσικός Βόλφγκανγκ Φάσερ, ο οποίος μέσα από τη μουσικοθεραπεία βοηθά παιδιά με δυσλειτουργίες. Μια διαφορετική μπάντα κλέβει την παράσταση στο ντοκιμαντέρ For once in my life (2010) των Τζιμ Μπίγκαμ και Μαρκ Μούρμαν / Jim Bigham, Mark Moormann. Πρόκειται για το 28μελές σύνολο The Spirit of Goodwill Band, που αποτελείται από τραγουδιστές και μουσικούς με διάφορες νοητικές δυσλειτουργίες, πολλοί από τους οποίους έχουν χαρακτηριστεί ως μουσικές ιδιοφυίες. Ένα αισιόδοξο ντοκιμαντέρ που αποδεικνύει ότι τα στερεότυπα και τα προγνωστικά υπάρχουν για να καταρρίπτονται. Τέσσερις ελληνικές ταινίες, εμπλουτίζουν το πρόγραμμα του αφιερώματος. Στην ταινία Πριγκίπισσα Χριστίνη (2007) της Ίριδας Ζαχμανίδη, με ηρωίδα μια κοπέλα με σύνδρομο Down, εγείρονται ερωτήματα αναφορικά με την ένταξη των νοητικά υστερούντων ατόμων στην λεγόμενη «κεντρική ζωή». Στο ντοκιμαντέρ Παράσταση (2003) του Νίκου Αλευρά, ο δημιουργός κινηματογραφεί την θεατρική παράσταση των παιδιών του Ειδικού Σχολείου Νέας Πεντέλης και σκιαγραφεί έναν εντελώς ξεχωριστό ανθρώπινο μικρόκοσμο. Οι σκηνοθέτες Βάλερυ Κοντάκος και Γιάννης Μισουρίδης στην ταινία Μαθήματα-Παθήματα: Γκρίζα περιοχή – ειδικές ανάγκες (2006), θέτουν σοβαρούς προβληματισμούς για την αξιοπρεπή διαβίωση των ατόμων με νοητική στέρηση, και εν προκειμένω του έφηβου Δημήτρη, ο οποίος λόγω ελλείψεων σε υποδομές και εξειδικευμένα προγράμματα, βρίσκεται σε μια «γκρίζα περιοχή» εκπαιδευτικής υποβάθμισης, όπως όλοι οι μαθητές με ειδικές ανάγκες. Τέλος, στην ταινία Η φάκα (2010) της Μαρίνας Δανέζη, η σκηνοθέτιδα καταπιάνεται με το θέμα της αποκατάστασης αναπήρων και όχι μόνο, κατακρίνοντας αιχμηρά τα κενά του συστήματος και αποτυπώνοντας τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν αυτά τα άτομα.

Τετάρτη 9 Φεβρουαρίου 2011

Sex, προβλήματα και σινεμά XI

Village Cinemas (Mediterranean Cosmos), 14 – 16 Φεβρουαρίου 2011

Το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης στο πλαίσιο της ετήσιας δραστηριότητάς του και σε συνεργασία με το Κέντρο Σεξουαλικής και Αναπαραγωγικής Υγείας (Κ.Ε.Σ.Α.Υ.) που φιλοξενείται στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, παρουσιάζουν για ενδέκατη χρονιά, το κινηματογραφικό αφιέρωμα «Sex, προβλήματα και σινεμά ΧΙ». Το αφιέρωμα, το οποίο περιλαμβάνει τέσσερις μεγάλου μήκους ταινίες, θα πραγματοποιηθεί σε αίθουσα του Village Cinemas (Mediterranean Cosmos) από τις 14 έως τις 16 Φεβρουαρίου 2011.
Στόχος του αφιερώματος είναι η ευαισθητοποίηση του κοινού σε θέματα σχέσεων, σεξουαλικής υγείας και σεξουαλικής συμπεριφοράς, τα οποία συχνά αποτελούν ταμπού. Κοινός παρονομαστής όλων των ταινιών που προβάλλονται στο αφιέρωμα είναι η σεξουαλικότητα, θέμα το οποίο ανέκαθεν κατείχε ιδιαίτερη θέση στον κινηματογράφο.
Αναλυτικά, το πρόγραμμα του αφιερώματος «Sex, προβλήματα και σινεμά» περιλαμβάνει τις ταινίες: Θα συναντήσεις έναν ψηλό μελαχρινό άνδρα του Γούντι Άλεν, Φεύγω της Κατρίν Κορσινί, Συνοδός πολυτελείας του Στίβεν Σόντερμπεργκ και Ραγισμένες αγκαλιές του Πέδρο Αλμοδόβαρ.
Επίσης, στο πλαίσιο του αφιερώματος εντάσσονται και δύο εκθέσεις.
Η πρώτη είναι η έκθεση φωτογραφίας με τίτλο «Ποιος έρωτας;», με στιγμές από τις πρόβες της ομότιτλης παράστασης της ομάδας σπουδαστών της Ανώτερης Σχολής Δραματικής Τέχνης Ανδρέας Βουτσινάς, όπως τις κατέγραψε ο φακός της Αλέκας Καμπερίδου. Η έκθεση φιλοξενείται στους χώρους της Ανώτερης Δραματικής Σχολής Ανδρέας Βουτσινάς (Λέοντος Σοφού 18). Η δεύτερη έκθεση με τίτλο «Leonardo da Vinci: εφευρέτης και επιστήμονας», παρουσιάζει την εντυπωσιακή σχέση ανάμεσα στην τέχνη, την επιστήμη και την τεχνική στο έργο του Λεονάρντο ντα Βίντσι, και αναπτύσσεται γύρω από τρεις άξονες: σχέδια που καλύπτουν τομείς όπως η Ανατομία, τα Μαθηματικά, η Μηχανική κ.ά., τρισδιάστατα μοντέλα των εφευρέσεων του Λεονάρντο ντα Βίντσι από ξύλο και μέταλλο, καθώς και πολυμεσικές εγκαταστάσεις που περιλαμβάνουν 8.000 εικόνες του. Η έκθεση πραγματοποιείται στον πολυχώρο Μύλος (Ανδρέου Γεωργίου 56).

Πρόγραμμα προβολών Δευτέρα 14/02/2011 19.30 : Θα συναντήσεις έναν ψηλό μελαχρινό άνδρα 21.30 : Φεύγω
Τρίτη 15/02/2011 19.30: Συνοδός πολυτελείας 21.30 : Ραγισμένες αγκαλιές
Τετάρτη 16/02/2011 19.30: Ραγισμένες αγκαλιές 21.30 : Θα συναντήσεις έναν ψηλό μελαχρινό άνδρα


Η είσοδος στις προβολές είναι ελεύθερη, με προσκλήσεις που διανέμονται μέσω διαγωνισμών από τους ραδιοφωνικούς σταθμούς Ερωτικός 94,8 (για τις προβολές της Δευτέρας 14/2), Republic 103 fm (για τις προβολές της Τρίτης 15/2), Zoo 90,8 (για τις προβολές της Τετάρτης 16/2).

ΟΙ ΤΑΙΝΙΕΣ ΤΟΥ ΑΦΙΕΡΩΜΑΤΟΣ

Θα συναντήσεις έναν ψηλό μελαχρινό άνδρα
(ΗΠΑ – Ισπανία, 2010)

Σκηνοθεσία - σενάριο: Γούντι Άλεν. Διεύθυνση φωτογραφίας: Βίλμος Ζίγκμοντ. Με τους: Άντονι Χόπκινς, Αντόνιο Μπαντέρας, Τζος Μπρόλιν, Τζέμα Τζόουνς, Φρέιντα Πίντο, Ναόμι Γουότς κ.ά.
Έγχρωμο, 98'.
Η ταινία ακολουθεί τη ζωή δύο παντρεμένων ζευγαριών, του Άλφι και της Ελένα, καθώς και της κόρης τους Σάλι και του συζύγου της Ρόι, μέσα από τα πάθη, τις φιλοδοξίες, τα άγχη και τα μπλεξίματα, τα οποία τους καθοδηγούν. Όταν ο Άλφι αφήνει την Ελένα προκειμένου να κυνηγήσει τη χαμένη του νεότητα και ένα κολ γκερλ, την Σαρμέιν, η Ελένα τρελαίνεται και γίνεται έρμαιο των συμβουλών μίας μάντισσας. Δυστυχισμένη στο γάμο της, η Σάλι ερωτεύεται τον Γκρεγκ, το γοητευτικό αφεντικό της στην γκαλερί όπου δουλεύει, ενώ ο Ρόι, ένας μυθιστοριογράφος που περιμένει με ανυπομονησία απάντηση από τον εκδοτικό οίκο για το τελευταίο του βιβλίο, ερωτεύεται κεραυνοβόλα την Ντία, μία μυστηριώδη γυναίκα που αιχμαλωτίζει το βλέμμα του από το απέναντι παράθυρο. Καθώς οι χαρακτήρες της ταινίας προσπαθούν να αντιμετωπίσουν τα προβλήματά τους κυνηγώντας χίμαιρες και κάνοντας ανεδαφικά σχέδια, δεν οδηγούνται παρά στην απογοήτευση, στον παραλογισμό και σε ακόμα πιο αδιέξοδα μονοπάτια.


Φεύγω
(Γαλλία, 2009)

Σκηνοθεσία – διεύθυνση φωτογραφίας - μοντάζ: Κατρίν Κορσινί. Σενάριο: Μπράιαν Κόπελμαν, Ντέιβιντ Λεβιέν. Με τους: Κριστίν Σκοτ Τόμας, Σέρζι Λοπέζ, Ιβάν Ατάλ κ.ά. Έγχρωμο, 85'.
H Σουζάν, παντρεμένη μ’ ένα χειρουργό και μητέρα δυο παιδιών, έχει χτίσει την αδιατάραχτη αστική οικογενειακή ζωή της σε μια πόλη της Νότιας Γαλλίας. Η έντονη έλξη που νιώθει ξαφνικά για έναν καταλανό εργάτη, που δουλεύει προσωρινά στο σπίτι τους, θα δώσει τέλος στην ισορροπία και την ασφάλειά της. Όταν αποφασίζει να εγκαταλείψει την οικογένειά της για να ζήσει αυτό το υπέρμετρο πάθος, ο σύζυγός της θα αντιδράσει βίαια και οι σχέσεις των ηρώων θα δοκιμαστούν.


Συνοδός πολυτελείας
(ΗΠΑ, 2009)

Σκηνοθεσία – διεύθυνση φωτογραφίας: Στίβεν Σόντερμπεργκ. Σενάριο: Μπράιαν Κόπελμαν, Ντέιβιντ Λεβιέν. Με τους: Σάσα Γκρέι, Κρις Σάντος, Πίτερ Ζίτζο, Τίμοθι Κοξ κ.ά. Έγχρωμο, 77΄.

Η Τσέλσι είναι ένα ακριβοπληρωμένο κολ γκερλ του Μανχάταν, που προσφέρει κάτι περισσότερο από σεξουαλικές υπηρεσίες: δίνει στους πελάτες της την αίσθηση μιας ολοκληρωμένης και ρομαντικής σχέσης. Εκτός όμως από τον μεγάλο κατάλογο ευχαριστημένων πελατών, η Τσέλσι θέλει να επεκτείνει τις δραστηριότητες της. Στην προσωπική της ζωή, ο σύντροφος της Κρις, είναι ένας προσωπικός γυμναστής ο οποίος έχει συμβιβαστεί με την δουλειά της, χάρη στην πολυτελή ζωή που τους προσφέρει η επιτυχημένη σταδιοδρομία της. Ωστόσο, τον Οκτώβριο του 2008 η οικονομική ύφεση των ΗΠΑ οδηγεί την Τσέλσι στο να συμβουλευθεί διαφόρους επιχειρηματίες για τον καταλληλότερο τρόπο επένδυσης των χρημάτων της. Εντωμεταξύ, αναθέτει σε έναν ειδικό του σεξ που διευθύνει ένα έγκυρο site να της συγκεντρώσει διάφορες κριτικές που αφορούν την δουλειά της, με αντάλλαγμα τις δωρεάν υπηρεσίες της. Την ίδια στιγμή, η καριέρα του Κρις πάει από το κακό στο χειρότερο, ενώ η σχέση τους γίνεται ολοένα και πιο ψυχρή. Η Τσέλσι δέχεται αρνητικές κριτικές, και μέσα σε αυτό το κλίμα γνωρίζει τον Φιλίπ, έναν πελάτη ο οποίος ακούει με υπομονή τις επαγγελματικές της ανησυχίες. Στο πρόσωπο του, η Τσέλσι βλέπει την ελπίδα μιας πραγματικής σχέσης.

Ραγισμένες αγκαλιές (Ισπανία, 2009)

Σκηνοθεσία – σενάριο: Πέδρο Αλμοδόβαρ. Διεύθυνση Φωτογραφίας: Ροντρίγκο Πριέτο. Με τους: Πενέλοπε Κρουζ, Λουί Ομάρ, Μπλάνκα Πορτίγιο, Χοσέ Λουί Γκόμεζ κ.ά. Έγχρωμο, 127΄.

Ένας άντρας γράφει, ζει και αγαπάει μέσα στο σκοτάδι. Δεκατέσσερα χρόνια πριν, έπεσε θύμα ενός μοιραίου αυτοκινητικού δυστυχήματος που του στοίχισε την όρασή του, αλλά και τη γυναίκα της ζωής του. Ένα βράδυ θα ξεκινήσει να αφηγείται την οδυνηρή αυτή ιστορία. Μια ιστορία που θα μπορούσε να περιγράφεται από τη φωτογραφία δύο ερωτευμένων ανθρώπων που αγκαλιάζονται, μια φωτογραφία που κάποιος έχει σκίσει σε χίλια κομμάτια.

Δευτέρα 7 Φεβρουαρίου 2011

Ο Χρυσοθήρας του Τσάρλι Τσάπλιν

14 Φεβρουαρίου (έναρξη: 21.00 – χώρος: Μ1, Κεντρική Αίθουσα)

Η νέα συμπαραγωγή του Μεγάρου Μουσικής Θεσσαλονίκης με την Κρατική Ορχήστρα Θεσσαλονίκης μας μεταφέρει στην Αλάσκα, εν μέσω πυρετού του χρυσού. Τυχοδιώκτες από όλον τον κόσμο συγκεντρώνονται στην περιοχή, μαζί και ο Τσάρλι Τσάπλιν. Μετά από απογοητεύσεις, κινδύνους και στερήσεις, αλλά και αναμετρήσεις με τα πειράγματα των άλλων χρυσοθήρων, το όνειρο του χρυσού, αλλά και του έρωτα γίνεται πραγματικότητα και... εξώφυλλο στις εφημερίδες της εποχής. Την ιστορία του Χρυσοθήρα (The Gold Rush) του Τσάρλι Τσάπλιν αφηγούνται καρέ καρέ οι νότες στην καθιερωμένη πλέον συναυλία που δίνεται από την Κρατική Ορχήστρα Θεσσαλονίκης στο πλαίσιο της ενότητας «Μουσική & Κινηματογράφος» (βωβή ταινία- ζωντανή μουσική) τη Δευτέρα 14 Φεβρουαρίου, στις 21.00, στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης (Μ1, Κεντρική Αίθουσα). Την Κρατική Ορχήστρα Θεσσαλονίκης θα διευθύνει ο Κριστόφ Έσερ.
Η παραγωγή της ταινίας ξεκίνησε το Δεκέμβριο του 1923 και ολοκληρώθηκε στις 21 Μαΐου 1925. Η πρεμιέρα δόθηκε στις 26 Ιουνίου 1925, στο Grauman’s Egyptian Theatre, του Χόλυγουντ. Ο Τσάπλιν επέστρεψε στην ταινία το 1942, και έκοψε κάποια σημεία της ταινίας, αφαιρώντας ειδικότερα τις κάρτες τίτλων της εποχής του βωβού κινηματογράφου. Ηχογράφησε μιαν αφήγηση (τη δική του φωνή) και συνέθεσε τη δική του μουσική για την ταινία όπου συμπεριέλαβε κάποια γνωστά κλασικά θέματα. Η μουσική, την οποία συνέθεσε, αποτελεί ευφυέστατο σχολιασμό των μεμονωμένων σκηνών της φαρσοκωμωδίας. Αγγίζει δραματικά βάθη και ζωντανεύει την ευθυμία ή τη ρομαντική υπερβολή με τη χάρη του χορευτή ενώ ο ενίοτε συμφωνικός του ήχος αποτείνει φόρο τιμής στους Βάγκνερ, Τσαϊκόφσκι και Ρίμσκυ-Κόρσακοφ. Η νέα διασκευή, με την αφήγηση και τη μουσική του Τσάρλι Τσάπλιν, βγήκε στις 19 Μαΐου. Η έκδοση της ταινίας για προβολές με ζωντανή ορχήστρα αποτελεί αποκατάσταση από τους Kevin Brownlow και David Gill της βωβής έκδοσης του 1925, η οποία περιλαμβάνει τις κάρτες τίτλων. Η κινηματογραφική μουσική του Chaplin του 1942, προσαρμόστηκε και διασκευάστηκε από τον Carl Davis ώστε να ταιριάξει στη μακρύτερη έκδοση της ταινίας, εκείνην του 1925.
Πολλές είναι οι σκηνές του Χρυσοθήρα, που παραμένουν αξέχαστες. Οι δυο πλέον διάσημες είναι το λουκούλλειο γεύμα με τη βραστή μπότα, καθώς και ο χορός της Οσεάνα με μια μοναδική ερμηνεία του Τσάπλιν. Σύγχρονοι σχολιαστές αναφέρουν ότι τα ξέφρενα χειροκροτήματα του κοινού κατά την πρεμιέρα της ταινίας στο Βερολίνο ανάγκασαν τον τεχνικό προβολής να σταματήσει την ταινία, να την ξανατυλίξει και να ξαναπαίξει τη σκηνή.


Ο Τίμοθι Μπροκ, που υπογράφει τη διασκευή για προβολή με ζωντανή ορχήστρα αναφέρει ότι: «η μουσική αυτής της ταινίας περιλαμβάνει όλα όσα αγαπώ περισσότερο στη γραφή του Τσάπλιν. Είναι τόσο εξαιρετικά ελεύθερη και, στα αυτιά μου, είναι από τις βαθύτερες και σκοτεινότερες μουσικές ταινίας του. Λέει επίσης πολλά για το στάδιο στο οποίο βρισκόταν ο Τσάπλιν, ως συνθέτης, το 1942. Είχε γράψει τη μουσική του Μεγάλου Δικτάτορα δύο χρόνια νωρίτερα και δε θα συνέθετε τον κύριο Verdoux πριν περάσουν άλλα πέντε. Το μόνο που μπορεί κανείς να υποθέσει είναι ότι χωρίς την πίεση των προθεσμιών, για ένα συνθέτη μουσικής ταινίας, τόσος χρόνος αποτελεί μια παρότρυνση προς τη λεπτομέρεια και τη φινέτσα. Και αυτή η μουσική δείχνει σαφώς τι είναι ικανός να κάνει ένας συνθέτης όταν του δίνουν το χρόνο που χρειάζεται».
Ο ίδιος συμπληρώνει πως «όπως στις περισσότερες ταινίες του Τσάπλιν, η μουσική υπηρετεί κατά πρωταρχικό λόγο την επιτυχία της εικόνας. Τον Τσάπλιν απασχολούσε η μουσική που δεν ήταν απλά κατάλληλη αλλά που φόρτιζε τη σκηνή με το απαιτούμενο περιεχόμενο. Ναι, στη μουσική του «Χρυσοθήρα» υπάρχει μουσική χιονοθύελλας, μουσική πάλης, μουσική αγάπης, μουσική κέντρου χορού. Όμως, υπάρχει και μουσική γραμμένη για το λόξυγκα, την πείνα, τον ύπνο, το φαγητό, τις παραισθήσεις, το χιονοπόλεμο, την υποψία, την ταπείνωση, την περηφάνια και την αδιαφορία. Όλα αυτά αποτελούν στοιχεία-κλειδιά τόσο της ταινίας όσο και της μουσικής του. Σε αυτήν τη μουσική για ταινία υπάρχουν τα συνήθη στοιχεία των έργων του Τσάπλιν. Τα σκοτεινά και μελαγχολικά κομμάτια των εγχόρδων, το πολύχρωμο όμποε, και τα σόλο του φαγκότο, η πανταχού παρούσα άρπα και η καθαρή άγρια δύναμη των χάλκινων. Όμως, εδώ, η γραφή έχει περισσότερα στοιχεία μια έκθεσης με ελεύθερη ροή της έκφρασης και της κίνησης, και η διάθεση και ο χαρακτήρας μπορούν να αλλάξουν απροειδοποίητα».
Η σύνοψη της ταινίας - σύμφωνα με τα Chaplin Studios - ξεκινούσε ως εξής: «Ο Μοναχικός Χρυσοθήρας, ένας γενναίος ανθρωπάκος, που αναζητά τη δόξα και το χρήμα μαζί με τους αποφασισμένους άνδρες που διέσχισαν το πέρασμα του Chilkoot Pass με προορισμό το άγνωστο στην ξέφρενη αναζήτηση του χρυσού που κρύβονταν στον ερημότοπο της Αλάσκας. Μοναχικός, με την ψυχή του να οδηγείται από μεγάλες φιλοδοξίες, η άκακη υπομονή του και τα αταίριαστα ρούχα του τον κατέστησαν στόχο των αστείων των συντρόφων του και των ανελέητων δυσκολιών του παγωμένου Βορρά». Και κατέληγε: «Η φήμη της επιτυχίας των δυο συνεταίρων έχει διαδοθεί κι οι ρεπόρτερ παίρνουν το πλοίο για να πετύχουν συνεντεύξεις. Ο Μοναχικός, από τη φύση του καλός, συμφωνεί να φορέσει τα παλιά του ρούχα, για μια φωτογραφία. Σκοντάφτοντας στη σκάλα του καταστρώματος, πέφτει στην αγκαλιά της Georgia η οποία επιστρέφει στην Αμερική ως επιβάτης τρίτης θέσης. Οι ρεπόρτερ διαισθάνονται μια ιστορία αγάπης και ρωτούν την κοπέλα ποια είναι. Ο μοναχικός ψιθυρίζει στο αυτί της Georgia, η οποία γνέφει ότι συμφωνεί. Χέρι-χέρι, ποζάρουν για τις φωτογραφίες ενώ οι ρεπόρτερ αναφωνούν με ενθουσιασμό: «Τι φανταστικό εξώφυλλο θα γίνει αυτό!»


Ο Christof Escher γεννήθηκε στη Ζυρίχη, σε μουσική οικογένεια με ιταλικές επιρροές. Η αγάπη του για το βιολοντσέλο και το κόρνο τον έφεραν σε επαφή με την ορχήστρα και είχαν ως αποτέλεσμα τη στροφή του προς το ρεπερτόριο της συμφωνικής μουσικής και της όπερας. Σπούδασε στο Konservatorium και στη Musikhochschule της Ζυρίχης με τον Claude Starck και το Werner Speth. Συνέχισε στο Παρίσι με μαθήματα βιολοντσέλου κοντά στον André Navarra στο Conservatoire National Supérieur de Musique de Paris, όπου μυήθηκε στην παράδοση της μεγάλης γαλλικής σχολής εγχόρδων, αποσπώντας Βραβείο Βιολοντσέλου και Βραβείο Μουσικής Δωματίου. Πήρε το Δίπλωμά του στη διεύθυνση οχρήστρας από την τάξη του Pierre Dervaux στην École Normale de Musique de Paris. Έκτοτε έχει διευθύνει σε πολλές χώρες (Αυστρία, Βέλγιο, Τσεχία, Αγγλία, Γαλλία, Γερμανία, Ολλανδία, Ιταλία, Πολωνία, Ισπανία, Ελβετία, Ισραήλ, Ιαπωνία, Αργεντινή, Νότια Αφρική) και έχει συνεργαστεί με τους François-René Duchâble, Augustin Dumay, David Geringas, Gidon Kremer, Silvia Marcovici, Jaime Laredo, Mikhail Rudy, Gil Shaham, Grigorij Sokolov, Christian Zacharias και άλλους γνωστούς σολίστες, καθώς και με πολλά νέα ταλέντα. Το επιτυχημένο του ντεμπούτο στην Όπερα της Ζυρίχης τον οδήγησε να διευθύνει πολλές παραστάσεις όπερας σε Γερμανία, Ολλανδία, Πολωνία, Ισπανία, Ελβετία και στο Teatro Colón του Μπουένος Άιρες, όπου έλαβε τη «Διάκριση της Χρονιάς» από την Ένωση Μουσικοκριτικών.
Το ρεπερτόριό του περιλαμβάνει όπερες των Haydn, Mozart, Rossini, Donizetti, Bellini, Verdi, Puccini, Leoncavallo, Bizet, Gounod, Massenet, Ravel, Dvořák, Martinů, Tchaikovsky, Mussorgsky, Weber, Marschner, Wagner, Humberding, R. Strauss, Berg, αλλά και μοντέρνους συνθέτες. Έχει συνεργαστεί με διεθνούς φήμης τραγουδιστές, ανάμεσα στους οποίους οι Αγνή Μπάλτσα, Kathleen Battle, Teresa Berganza, Graziella Sciutti, Theo Adam, Francisco Araiza, Peter Dvorský, Matti Salminen, Neil Shicoff. Για μια δεκαετία ήταν Συνεργαζόμενος Μαέστρος της Ορχήστρας Δωματίου της Ζυρίχης, Γενικός Διευθυντής του Θεάτρου Görlitz και της Neue Lausitzer Philharmonie, καθώς και Μουσικός Διευθυντής του διεθνούς φήμης Netherlands Dance Theater (Jiři Kylián). Έχει προσκληθεί να διευθύνει στα Φεστιβάλ Ζάλτσμπουργκ, Λουκέρνης, Ζυρίχης, Βισμπάντεν, Μπορντώ, Μπράτφορντ κ.α. Έχει διευθύνει τις παγκόσμιες πρεμιέρες από τις όπερες Nathans Tod (George Tabori) και Chacun son singe (Eric Gaudibert), πλήθος χορογραφιών του Jiři Kylián και του Hans van Manen και πολλά συμφωνικά έργα. Συναυλίες του έχουν μεταδοθεί ραδιοφωνικά, ενώ έχει ηχογραφήσει CD για το ραδιόφωνο και την τηλεόραση. Ανάμεσα στις ποικίλες του δραστηριότητες συμπεριλαμβάνονται εργαστήρια ορχήστρας, διδασκαλία, μουσική κινηματογράφου, συμφωνικό ρολ και συναυλίες με αφήγηση για παιδιά και γι' όλη την οικογένεια.
Η Κρατική Ορχήστρα Θεσσαλονίκης είναι ένα από τα δύο σημαντικότερα συμφωνικά σχήματα της Ελλάδας. Το ρεπερτόριό της ξεκινά από την μπαρόκ μουσική και φτάνει έως τις πρωτοποριακές συνθέσεις του 21ου αιώνα. Ιδρύθηκε το 1959 από τον Έλληνα μουσουργό Σόλωνα Μιχαηλίδη και έγινε κρατική το 1966. Πολλοί και σημαντικοί Έλληνες καλλιτέχνες ανέλαβαν τη διευθυντική «σκυτάλη» της. Πρώτος ο ιδρυτής της και στη συνέχεια ο Γεώργιος Θυμής, ο Άλκης Μπαλτάς, ο Κάρολος Τρικολίδης, ο Κοσμάς Γαλιλαίας, ο Κωνσταντίνος Πατσαλίδης, ο Λεωνίδας Καβάκος και ο Μίκης Μιχαηλίδης. Σήμερα ο αριθμός των μελών της ανέρχεται σε περίπου 120 μουσικούς, με διευθυντή τον Αρχιμουσικό Μύρωνα Μιχαηλίδη.
Πέρα από τις τακτικές συμφωνικές της συναυλίες, πραγματοποιεί τακτικά παραστάσεις όπερας, μπαλέτου, συνοδείας βωβού κινηματογράφου, αλλά και εκπαιδευτικές συναυλίες για παιδιά, νέους και όλη την οικογένεια. Ένας από τους βασικούς στόχους της Κ.Ο.Θ. είναι η προβολή της ελληνικής μουσικής παρακαταθήκης με την παρουσίαση πολλών Α’ εκτελέσεων, τόσο πανελληνίως όσο και παγκοσμίως. Στο ίδιο πλαίσιο εντάσσεται και η προώθηση νέων καλλιτεχνών, πολλοί από τους οποίους είναι σήμερα καταξιωμένοι στην ελληνική και διεθνή μουσική σκηνή. Ηχογραφεί με διεθνούς κύρους δισκογραφικές εταιρείες, όπως η ‘BIS’ και η ‘NAXOS’ και στις πρόσφατες παραγωγές της εντάσσεται η ηχογράφηση των Κοντσέρτων Αρ. 3 και 4 του Beethoven, με σολίστ τον Aldo Ciccolini (‘ΕΜΙ Classics’).
Έχουν συμπράξει με την ΚΟΘ οι P. Domingo, J. Carreras, L. Pavarotti, S. Accardo, J. Anderson, V. Ashkenazy, P. Badura-Skoda, L. Berman, P. Fournier, B. L. Gelber, N. Gutman, J. Horenstein, A. Khatchaturian, L. Kogan, E. Kurtz, N. Magalov, M. Maisky, Ch. Mandeal, S. Mintz, W. Nelson, I. Pogorelich, R. Ricci, M. Rostropovich, G. Shaham, Y. Simonov, V. Spivakov, V. Tretjakov, Οδ. Δημητριάδης, Λ. Καβάκος, Κ. Κατσαρής, Θ. Κερκέζος, K. Πασχάλης, Δ. Σγούρος, M. Τιρίμος κ.α. Η ΚΟΘ πραγματοποιεί τις συναυλίες της στο ΜΜΘ, εμφανίζεται στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, περιοδεύει ανά την Ελλάδα και συμπράττει σε φεστιβάλ τόσο της χώρας όσο και του εξωτερικού (Φεστιβάλ Αθηνών-Ηρώδειο, «Δημήτρια», Φεστιβάλ Φιλίππων, Διεθνές Φεστιβάλ «Κύπρια»-Κύπρος, International Festival «Zino Francescatti»-Μασσαλία, Φεστιβάλ Ecléctic-Βαλένθια κ.α.).
Το Φεβρουάριο του 2007 η παραγωγή της Κ.Ο.Θ. Impressions for saxophone and orchestra με σολίστ το Θεόδωρο Κερκέζο, απέσπασε το Βραβείο Ποιοτικής Δισκογραφίας «Supersonic» του μουσικού περιοδικού ‘Pizzicato’ και προτάθηκε από τη ‘NAXOS’ για δύο υποψηφιότητες «Βραβείων Grammy». Τον Ιούνιο του 2008 κυκλοφόρησε στη διεθνή αγορά το νέο CD της Ορχήστρας με έργα του Ν. Σκαλκώτα σε συνεργασία με τη δισκογραφική εταιρεία ‘BIS Records’, το οποίο περιλαμβάνει και Α’ παγκόσμιες ηχογραφήσεις. Επίσης, τον Απρίλιο του 2009 κυκλοφόρησε το τρίτο CD της Ορχήστρας με έργα του Ildebrando Pizzetti από την εταιρεία ‘NAXOS’, το οποίο αποτελεί παγκόσμια Α’ ηχογράφηση έργων του Ιταλού συνθέτη. Το CD, με έργα εμπνευσμένα από την ελληνική θεματολογία, απέσπασε την Τιμητική Διάκριση σε δισκογραφική εργασία ελληνικού ενδιαφέροντος που απένειμε το Δεκέμβριο του 2009 η «Ένωση Ελλήνων Θεατρικών και Μουσικών Κριτικών».
Το Δεκέμβριο του 2007 η ΚΟΘ πραγματοποίησε μια συναυλία στην Αίθουσα Συναυλιών της Απαγορευμένης Πόλης του Πεκίνου, αφιερωμένη στο Ν. Καζαντζάκη, στο πλαίσιο του Πολιτιστικού Έτους της Ελλάδας στην Κίνα, ενώ τoν Απρίλιο του 2009 εμφανίστηκε στην αίθουσα Smetana Hall της τσεχικής πρωτεύουσας, συμπράττοντας με τη Φιλαρμονική Χορωδία της Πράγας και ερμηνεύοντας τη Messa da Requiem του G. Verdi. Το Νοέμβριο του 2009 εμφανίστηκε στην Ιταλία, στο Teatro Manzoni της Πιστόια
και στο Teatro Verdi της Φλωρεντίας, ενώ τον Οκτώβριο του 2010 εμφανίστηκε στο Konzerthaus του Βερολίνου.
Εισιτήρια προπωλούνται αποκλειστικά από τα ταμεία του ΟΜΜΘ και τα εκδοτήρια του ΟΜΜΘ στην πλατεία Αριστοτέλους αντί 40, 30, 20, και 15 ευρώ ενώ τα μαθητικά-φοιτητικά στοιχίζουν 10 ευρώ.

Κυριακή 6 Φεβρουαρίου 2011

ΘΑΝΟΣ ΜΙΚΡΟΥΤΣΙΚΟΣ ΧΡΗΣΤΟΣ ΘΗΒΑΙΟΣ

ΣΤΟ CLUB ΤΟΥ ΜΥΛΟΥ,
ΣΑΒΒΑΤΟ 26 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ
«ΥΠΟ ΒΡΟΧΗΝ»

Ο Θάνος Μικρούτσικος και ο Χρήστος Θηβαίος «Στην ίδια πόλη υπό βροχήν», υπό μνημονίου και ακραίας οικονομικής συγκυρίας που ήρθαν να προστεθούν στην ήδη συννεφιασμένη βάρβαρη καθημερινότητα.

Δυο μουσικοί διαφορετικών γενεών συναντιούνται ξανά μετά την πρώτη τους κοινή εμφάνιση το 2002. Πιο ώριμοι, με περισσότερες επιτυχίες και τραγούδια, μετρώντας δεκάδες κοινές συναυλίες όλο το φετινό καλοκαίρι, αισθάνονται ότι έχουν ακόμα πολλά να πούνε στο κοινό που τους αγαπάει και τους αγκαλιάζει σε κάθε τους εμφάνιση.
Δυο μεγάλοι περφόρμερ, ο καθένας τους μοναδικός και υπέροχος. Ο Θάνος Μικρούτσικος κουβαλώντας ως προέκταση πια του χεριού του το πιάνο του και τους εκπληκτικούς αυτοσχεδιασμούς του συνομιλεί με τον μεγαλύτερο παραμυθά της ελληνικής μουσικής σκηνής, τον τραγουδοποιό Χρήστο Θηβαίο. Κι οι δυο μαζί στήνουν μια παράσταση που συγκινεί, μαγεύει και ταξιδεύει το κοινό. Ίσως γιατί όλοι μαζί ζούμε «Στην ίδια πόλη υπό βροχήν» κι αναζητούμε το καταφύγιο της ποίησης σε μια ζωντανή μουσική παράσταση που απαιτεί τη συμμετοχή μας.
Για το πρόγραμμα έχουν επιλεγεί τραγούδια που η αγάπη του κόσμου έχει καταστήσει διαχρονικά, επιτυχίες του Χρήστου Θηβαίου αλλά και κομμάτια του Θάνου Μικρούτσικου που έχουν να ακουστούν καιρό, όπως και δουλειές άλλων συνθετών και τραγουδοποιών που ο Θάνος και ο Χρήστος εκτιμούν ιδιαίτερα και φυσικά από την παράσταση δεν θα μπορούσαν να λείψουν αποσπάσματα από το Σταυρό του Νότου, τη δουλειά του Θάνου Μικρούτσικου πάνω στον Νίκο Καββαδία όχι μόνο για τα 100 χρόνια από τη γέννηση του ποιητή αλλά γιατί δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς. Αυτά τα τραγούδια αναπόσπαστο κομμάτι πλέον της κάθε εμφάνισης του Θάνου Μικρούτσικου ολοκληρώνουν το ταξίδι απογείωσης που θα συμβεί φέτος στο Club του Μύλου.

Στα πνευστά ο Θύμιος Παπαδόπουλος
Στην επιμέλεια του ήχου ο Γιώργος Κορρές

Σάββατο 26 Φεβρουαρίου
ΜΥΛΟΣ CLUB - Ανδρέου Γεωργίου 56, Περιοχή Σφαγεία
Τηλέφωνο για πληροφορίες & κρατήσεις: 2310 510081
Είσοδος 15 ευρώ
Οι πόρτες ανοίγουν στις 20:30