Το να δεις το Μάριο Φραγκούλη στο δρόμο για παράδειγμα, είναι κάτι πολύ απλό, και ίσως πολύ συμπτωματικό. Το να τον ακούσεις, ακόμα πιο απλό, και καθόλου συμπτωματικό. Γιατί όλο και κάποιο ραδιόφωνο θα παίζει τη φωνή του, ή κάποιο σιντάκι σε αυτοκίνητο, θα αναπαράγει τα υπέροχα τραγούδια του.
Το να τον βλέπεις όμως, και να τον ακούς ταυτόχρονα, είναι ένα πράγμα σπάνιο, και πρέπει να το επιδιώξεις πάρα, μα πάρα πολύ, για να το πετύχεις!
Εκτός, και αν έχεις πάρει ήδη, το εισιτήριο για μια από τις παραστάσεις των επομένων ημερών, στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης.
Ακόμα, το να τον ακούς και να τον βλέπεις, αλλά με παρτενέρ την Άλκηστη Πρωτοψάλτη, αυτό πια, υπερβαίνει κάθε όριο προσδοκίας, γιατί όχι, και κάθε όριο φαντασίας!
Αν κάποτε στην Αμερική, έπρεπε να γίνεις κάτοχος κάποιου μαγικού χαρτιού (εισιτηρίου στο Μπροντγουέι ή και αλλού), πολλούς μήνες πριν, ακόμα και χρόνια, για να δεις τον Φρεντ Ασταίρ και την Τζίντζερ Ρότζερς να χορεύουν και να τραγουδούν επί σκηνής, εδώ, αυτές τις μέρες, στη Θεσσαλονίκη, παρά την παράταση των παραστάσεων, για τρεις επί πλέον μέρες πέραν των συμφωνηθέντων, προλαβαίνει ακόμα, κάποιος, να πάρει το εισιτήριο για να απολαύσει ένα πραγματικό μουσικοχορευτικό θέαμα για 2:30 ολόκληρες ώρες, με το διάλειμμα, στο Μέγαρο Μουσικής, και στην μαγευτική, πανέμορφη παραλία της Θεσσαλονίκης!
Μέγαρα μουσικής υπάρχουν ίσως, πάρα πολλά στον κόσμο. Μέγαρο μουσικής όμως, να κάθεται επί των κυμάτων του Θερμαϊκού κόλπου, να επιπλέει, στην κυριολεξία της λέξεως, επί της θαλάσσης, μόνον η Θεσσαλονίκη, ζηλευτό προνόμιο έχει, και μόνον αυτή, μπορεί να υπερηφανεύεται γι' αυτό!
Στη “Σκάλα του Μιλάνου” για παράδειγμα, πρέπει να στριμωχτείς τοίχο-τοίχο στο στενό δρομάκι, για να βρεις την είσοδό της και να μπεις μέσα.
Βεβαίως, και το Μέγαρο μουσικής της Θεσσαλονίκης ασφυκτιά σήμερα πνιγμένο σε κείνη την άθλια παραγκούπολη των σχολείων γύρω-γύρω! Από το 1978(!). Τους σεισμούς. Η ανάπλαση της παραλίας για εντελώς ανεξήγητους λόγους σταμάτησε εκεί, αφού και κανένας αρχιδάτος Δήμαρχος, δεν βρέθηκε μέχρι στιγμής να πετάξει όλες αυτές τις λαμαρίνες στα σκουπίδια, στη χωματερή, να ξεβρομίσει τον τόπο, και ο καινούργιος, ελληνάρα σε καλούπια του “2011”, η πρώτη δήλωση που έκανε σαν ανέβηκε στο θρόνο του, ήταν ότι όνειρό του, είναι, να φέρει 250.000 μεμέτηδες, να “προσκυνήσουν” το σπίτι του “Γκρίζου Λύκου”, επί της οδού Αγίου Δημητρίου!
Ενώ ο πρώτος καραγκιόζης του Ευρωπαϊκού κοινοβουλίου “Τρεμόπουλος”, θέλει να μετονομαστεί ο ιστορικός δρόμος, σε λεωφόρο “Γκρίζου Λύκου”!
Πρεμιέρα σήμερα 16 Φεβρουαρίου η ώρα 9:00 το βράδυ, και ο κόσμος άρχισε να συνωστίζεται πολύ πριν, στους διαδρόμους και έξω του χώρου του Μεγάρου.
Είχα να ακούσω το Μάριο Φραγκούλη σε ανοιχτή συναυλία ή σε παράσταση θεάτρου, από την εμφάνισή του στο Φεστιβάλ Θάλασσας Μουδανιών. Πριν από μερικά χρόνια. Και θα το πω ευθαρσώς, ο Μάριος Φραγκούλης του Μεγάρου Μουσικής Θεσσαλονίκης, στην πρεμιέρα της 16ης Φεβρουαρίου 2011, δεν είχε καμιά σχέση με εκείνον τον Μάριο, που ήξερα, είδα, και άκουσα, κάποτε, εγώ.
Στη συνέντευξη τύπου η Άλκηστις Πρωτοψάλτη -και μπράβο της- σεμνά και ταπεινά μας είπε: “Το πρόβλημα στη μουσική μας σύζευξη ξέρετε, δεν το έχει ο Μάριος με μένα, αλλά εγώ μ' αυτόν! Γιατί ο Μάριος είναι τενόρος...”.
Αυτά τα λόγια της αξιόλογης καλλιτέχνιδος, τα ξαναθυμήθηκα στην αίθουσα, στην παράσταση, όπου ο καθένας, αν και μαζί, έδινε την δική του προσωπική σφραγίδα, τον δικό του καλύτερο εαυτό, και πάρα πολλές φορές, στους δυο τους, δεν ήξερες τι να πρωτοθαυμάσεις, τις φοβερές άριες του Μάριου, ή τις λεπτές, χαϊδευτικές μελωδίες της Άλκηστης;
Σε ένα καταπληκτικό και μελετημένο ρεπερτόριο, ελληνικό και ξένο, τα δυο τρομερά αυτά παιδιά του μουσικού μας πενταγράμμου, οι δυο τρομερές αυτές φωνές, ιερά τέρατα του ελληνικού μουσικού στερεώματος, σε μία κατάμεστη αίθουσα ξεδιπλώθηκαν στα αυτιά μας, όσο και τα μάτια μας, χάρμα ιδέσθαι η εμφάνισή τους, και χάρμα ακούγεσθαι οι φωνές τους, έπαιξαν, χόρεψαν, τραγούδησαν και “ερωτεύτηκαν” με τέτοια άνεση, τέτοια μαεστρία και τέτοιο πηγαίο, θεϊκό ταλέντο, που πολλές φορές το κοινό, τους χειροκρότησε και τους χειροκροτούσε, ασταμάτητα. Ο Μάριος σε ρόλο Ρωμαίου τροβαδούρου από κάτω, και η Άλκηστη σε ρόλο Ιουλιέτας, καθισμένη ψηλά στο κεφαλόσκαλο.
Προσωπικά η Άλκηστη, εμάς τουλάχιστο, μας τρέλανε στο “Σάουντ οφ Μούσικ” (Τζούλι Άντριους και “Μελωδία της Ευτυχίας”), ενώ ο Μάριος στο “Μπαντολέρο” του, αν τον άκουγαν οι “Τζίπσι Κινγκς”, αμφιβάλουμε πολύ, αν θα ξανά τολμούσαν να το τραγουδήσουν οι ίδιοι!
Σημειώνουμε με έμφαση αυτό το τραγούδι, γιατί αν σας λέγαμε παράδειγμα, κάποιο άλλο της παραστάσεως, κομμένο και ραμμένο στη φωνή και το μπρίο του Μάριου, ίσως να μην σας έκανε τόσο εντύπωση, να το περιμένατε κιόλας.
Και δεν ήταν λίγες οι στιγμές -δεν το αναφέραμε τυχαία πιο πάνω- που μας θύμισαν κάτι περισσότερο απ' το όμοιο, το θρυλικό ντουέτο Φραιντ Αστερ και Τζίντερ Ρότζερς.
Κυρίως ο Μάριος, ο οποίος φαίνεται να διαθέτει πέραν των φωνητικών, και πάρα πολύ καλών, χορευτικών ικανοτήτων. Γυμνασμένο κορμί, αέρινη σιλουέτα, κίνηση και πιρουέτα, που θα ζήλευε ακόμα και τροπαιούχος αθλητής των Ολυμπιακών αγώνων.
Αν πρόσφατα χάσαμε τον Τζον Μοδινό, τον άνθρωπο που μεσουράνησε για χρόνια στο διεθνές στερέωμα του μελοδράματος, και έκανε την Ελληνική σημαία να κυματίζει υπερήφανα όπου εμφανιζόταν, ο Μάριος Φραγκούλης είναι η νέα μας ανατέλλουσα δύναμη, και ο άξιος διαδοχός του, ο άξιος αντικαταστάτης του.
Όμως!.. Όσοι πάτε αγαπητοί φίλοι, να δείτε την παράσταση, προς θεού, μην σηκωθείτε και... φύγετε, αν δεν ακούσετε το “Μιάου” ή “Νιάου”, όπως το προτιμάτε, γιατί αν το κάνετε, θα ήταν σα να μην είχατε δει, σα να μην είχατε ακούσει, τίποτα από την κοινή εμφάνιση των δυο αυτών υπέροχων καλλιτεχνών. Μόνον αυτό σας λέμε, τίποτ' άλλο...
Στο τεχνικό μέρος να σημειώσουμε τα πολύ ωραία εναλλασσόμενα σκηνικά, τα πολύ ωραία φωτιστικά εφέ, τη θεατρική δομή και απόδοση των τραγουδιών, που μετέτρεπαν την παράσταση από συναυλιακή, σε καθαρά θεατρινίστικη, μουσικοχορευτική.
<Χ>
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.