Εδώ και πολλά χρόνια, οι Έλληνες τραγουδιστές, συνθέτες, και με το τεράστιο πρόβλημα που δημιούργησε το διαδίκτυο, όπου ο καθένας μπορεί να αναγορευτεί σε μια βραδιά τραγουδιστής και συνθέτης, παρουσιάζουν μια δυστοκία, για να μην πούμε ανυπαρξία, τόσο στην ποιότητα εκτελέσεως νέων (αλήθεια, ποια νέα;), τραγουδιών, όσο και στην σύνθεση.
Θα μου πείτε, στο διαδίκτυο υπάρχει και πολύ σαβούρα; Η απάντησή μου είναι, ναι... Αλλά γιατί; Στην ελληνική δισκογραφία του παρελθόντος, δεν υπήρχε σαβούρα; Και μάλιστα, σαβούρα κατευθυνόμενη από τις εταιρείες, θέλαμε δεν τη θέλαμε; Να θυμηθούμε εκείνον τον ανεκδιήγητο Γ. Κινούση, ή τον μαραγκό στο επάγγελμα Χρίστο Κυριαζή (ο οποίος “έχει κλάψει”), ακόμα-ακόμα και τον κατάφαλτσο Νίκο Παπάζογλου (“φυσάει βοριάς απ’ το νοτιά”) - τον οποίο κάποιοι “ειδήμονες” και διάνοιες περί των μουσικολογικών, θέλουν να μας παρουσιάσουν πολλές φορές, και σαν τον… μέγα λαϊκό Μπετόβεν της Ελλάδος - έως τον πρόσφατο “τροβαδούρο”, λαϊκό βάρδο και επίσης φάλτσο του σκοτωμού, Σωκράτη Μάλαμα.
Πριν αρκετά χρόνια, είδα τον Πάριο σε μια συναυλία, καλοκαίρι στο “Πόρτο Καρρά" μεταξύ 2003 και 2005 (ο θεός να την έκανε συναυλία), να γκαρίζει και να τσιτώνεται στις μύτες των ποδιών του χοροπηδώντας στη σκηνή σαν μαϊμουδάκι να βγάλει τις κορώνες του (λέγε με, αγριοφωνάρες). Τι στιγμή που κάποιος δίπλα μου ψιθύριζε: “Αυτός είναι ο ερωτικός τραγουδιστής;”. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ο Πάριος δεν υπήρξε, και ερωτικός, και μεγάλος τραγουδιστής! Απλά, εκείνος ο Πάριος τον οποίο ο “ψιθυριστής” δίπλα μου χρυσοπλήρωσε κι όλας, (εγώ όχι), δεν είχε καμιά σχέση και με τα δυο, ήταν η σκιά του μεγάλου Πάριου, συνάμα και η ξευτίλα του!.. Ο Πάριος συνεχίζει να “εμφανίζεται”, συνεχίζει να γελοιοποιείται.
Το 2019 τον Σεπτέμβριο, σε μια εμφάνιση του Μανώλη Μητσιά στον αύλειο χώρο του “ΜΜΘ”, μεταξύ κτιρίου Μ1 και Μ2 (είχε εμφανιστεί και το 2018 στον ίδιο χώρο), του έθεσα ευθέως το ερώτημα: “Μανώλη, πότε θα αποσυρθείς;”. Με την συμπλήρωση: “Μην ξευτελιστείς κι εσύ, μην καταλήξεις σαν τον Πάριο”. Η απάντησή του ήταν: “Του χρόνου σταματώ”. Δηλαδή, φέτος. Το 2020.
Να σημειωθεί ότι με τον Μανώλη Μητσιά, ως κοντοχωριανοί πατριώτες, είμαστε φίλοι παιδιόθεν.
Εκνευρισμένος φοβερά από την μουσική που άκουγα μια μέρα στο ραδιόφωνο του αυτοκινήτου μου, λέω στη συνόδό μου: “Μα, ποια μαλακισμένη γάτα είναι αυτή που τραγουδάει;”. Για να εισπράξω την απάντησή της γελώντας: “Η Μαρινέλα στα νέα της τραγούδια!..”.
Ξευτίλες και στο διεθνές στερέωμα των τραγουδιστών, έχουμε πολλές. Με πρώτη και καλύτερη αυτή του Ερρίκου Μασίας! Του Ντέμι Ρούσσου, που τραγουδούσε στα τελευταία του πάντοτε “φλας μπακ”. Μηδέ εξαιρουμένης και της Νανάς Μούσχουρη, που αν δεν της το έλεγαν οι οικείοι και φίλοι της, θα συνέχιζε, ίσως, κι αυτή, ακόμα, να τραγουδάει ξευτελισμένα!
Η τεραστία Μαρία Κάλας, η οποία δεν εννοούσε να καταλάβει ότι η φωνή της την εγκατέλειψε, και δεν της επιτρέπονταν να… διασύρει το όνομά της!
“Μωραίνει κύριος ον βούλεται απωλέσαι”!..
Στον τομέα των μουσικών-μουσουργών στην Ελλάδα, δυστυχώς, υπάρχει μια μόνο λιονταρίσια δήλωση, φωνή και απόφαση, αυτή του Δήμου Μούτση ο οποίος πολύ νωρίς διέγνωσε ότι δεν είχε τίποτα άλλο να δώσει στο λαϊκό τραγούδι, και πολύ περισσότερο, “να κουνάει ηλιθίως την βεργούλα του μαέστρου”, όπως ο ίδιος ομολόγησε, χαρακτηριστικά.
Ο Μάνος Χατζηδάκης, ευτυχώς, έφυγε πολύ νωρίς για να… ξευτελιστεί, και ο Μίκης Θεοδωράκης, αν δεν καθηλώνονταν στην αναπηρική καρέκλα, ίσως τον είχαμε ακόμα να ουρλιάζει, να διαλύει τον όγκο του κορμιού του επί σκηνής, να τσιτώνονται στις φτέρνες του, και αυτός!
(Σ.σ.: Ο Θεοδωράκης ήταν ο πιο κακός τραγουδιστής που πέρασε από την Ελληνική μουσική σκηνή όλων των εποχών! Και όμως, επέμενε… καλλίφωνα, να τραγουδάει).
Φθάνουμε, από το θρυλικό “τρίο”, στον τρίτο κατά σειρά από αυτούς τους μεγάλους, πραγματικά, συνθέτες τραγουδοποιούς του 20ου αιώνα που έβγαλε αυτή η χώρα, η χώρα μας, τον Σταύρο Ξαρχάκο.
Τον Σταύρο τον είδα τελευταία φορά, καλύπτοντας το “Σάνη Φέστιβαλ” ένα καλοκαίρι για λογαριασμό της εφημερίδος μου, αρχές της δεκαετίας του 2000. Και για να είμαι ειλικρινής, μέχρι να τελειώσει το “μαρτύριο” της συναυλίας, είδα κι έπαθα! Το άντεξα όμως, ήπια μέχρι… τελευταίας ρανίδος το ποτήρι της απογοητεύσεως, έκανα μέρες να το χωνέψω!
Σήμερα, στο 2020, είκοσι χρόνια σχεδόν μετά, καλούμε ξανά να “απολαύσω” τον Σταύρο Ξαρχάκο, στην εναρκτήρια παράσταση του χειμερινού προγράμματος του “ΜΜΘ”. Θα έλεγα και πανηγυρική, στις 14 Οκτωβρίου 2020.
Έναν Ξαρχάκο ο οποίος έχει να συνθέσει μουσική και τραγούδι από την εποχή του... 1-1-4! 81 χρονών, με μια γυναίκα-σύζυγο τραγουδίστρια (την οποία θα έχει πιθανώς μαζί του στη σκηνή), κατά 41 χρόνια μικρότερή του, αφού στο μεταξύ ο κ. Σταύρος, πέραν των μουσικών δαφνών που έχει δρέψει έως τώρα, διετέλεσε και:
- Δημοτικός σύμβουλος Δήμου Αθηναίων.
- Αντιδήμαρχος Πολιτιστικών Θεμάτων, στον ίδιο Δήμο.
- Έλληνας Βουλευτής στην Α΄ Αθηνών, από το 1989 έως το 1990.
- Ευρωβουλευτής, από το 2000 έως το 2004.
- Αποτυχών βουλευτής, στις εκλογές του 2014.
- Αλλά και πληθώρα άλλων μουσικών διακρίσεων, ελληνικών και διεθνών.
Με ένα τέτοιο, πραγματικά πλούσιο και περήφανο βιογραφικό σημείωμα ο Ξαρχάκος… Ο 81χρονος Σταύρος Ξαρχάκος!.. Αναρωτιέμαι, ειλικρινά, ρε παιδιά… Όπως κι εσείς, υποθέτω… Τι σκατά γυρεύει; που λέμε στο χωριό μας, στο "ΜΜΘ" στις 24 του μηνός Οκτωβρίου ενεστώτος έτους, και ΓΙΑΤΙ;
Ναι, έτσι… Ωμά και καθαρά…
Τι σκατά; Και Γιατί;
