ΕΡΤ, 3ο ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ

Ο ΟΡΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΤΡΑΓΩΔΙΑΣ

"Έστιν ουν Τραγωδία / Μίμησης πράξεως σπουδαίας και τελείας / Μέγεθος εχούσης, ηδυσμένω λόγω / Χωρίς εκάστου των ειδών εν τοις μορίοις / Δρώντων και ου δι απαγγελίας / Δι ελέου και φόβου περαίνουσα /Την των τοιούτων παθημάτων κάθαρσιν" - Αριστοτέλους, "Ποιητική"

Ο ΥΜΝΟΣ ΤΟΥ ΚΑΡΕΚΛΟΚΕΝΤΑΥΡΟΥ

Φαντάσου έναν καρεκλοκένταυρο με αποκολλημένα τα πισινά του, να έρπει προς το νέο του αξίωμα. Μοιάζει με αλλόκοτο μαλάκιο, αηδιαστικά απροστάτευτο και εμετικά θλιβερό. Την ώρα που πανικόσυρτο, σπεύδει να οχυρωθεί στο νέο του κέλυφος. Ίσως, γι' αυτό και κανένας από τους γυμνόποδες αδελφούς μου, δεν το πατάει. Τόσο πολύ το σιχαίνονται. - Κώστας Ι. Γιαλίνης

ΤΑΙΝΙΕΣ ΕΔΩ (Συνερ/να Κανάλια): www.youtube.com/user/TileorasisDagkilaswww.dailymotion.com/user/ArgyriosDagkilas

ΚΛΙΚ ΕΔΩ ΓΙΑ ΝΑ ΜΠΕΙΤΕ: ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ ΧΑΟΣ *** ΧΑΟΣ

ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΕΙΤΕ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ *** 20 Ε/6μ - 30 Ε/12μ

ΟΙ ΚΑΤΑΡΕΣ ΤΟΥ "ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ" ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΙΕΡΑΤΕΙΟΥ, ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΓΗΓΕΝΕΙΣ ΕΛΛΗΝΕΣ!

ΠΡΩΤΟΣ ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΣΜΟΣ:
«Τοις ευσεβείς μεν επαγγελλομένοις τα των Ελλήνων δε δυσσεβή δόγματα τη ορθοδόξω και καθολική εκκλησία περί τε ψυχών ανθρωπίνων, και ουρανού και γης, και των άλλων κτισμάτων αναιδώς ή μάλλον ασεβώς επεισάγουσιν ανάθεμα (γ')».

Μετάφραση:
Σε όσους παριστάνουν τους ευσεβείς, ενώ, την ίδια στιγμή, εισάγουν με θράσος ή πολύ περισσότερο με ασέβεια στην Ορθόδοξη και Καθολική Εκκλησία τις ασεβείς δοξασίες των ΕΛΛΗΝΩΝ και για τις ανθρώπινες ψυχές και για τον ουρανό και τη γη και για τα άλλα κτίσματα, ΑΝΑΘΕΜΑ! ΑΝΑΘΕΜΑ! ΑΝΑΘΕΜΑ!..
Τρεις φορές Ανάθεμα δηλαδή στους:
Ορφέα, Θαλή, Αναξίμανδρο, Αναξιμένη, Πυθαγόρα, Ξενοφάνη, Παρμενίδη, Ζήνωνα, Εμπεδοκλή, Ηράκλειτο, Αναξαγόρα, Δημόκριτο, Σωκράτη, Πλάτωνα κ.α. ΟΛΟΙ οι Αναθεματισμοί: ΕΔΩ


"Οι καλύτερες τουρκικές εφημερίδες (και πληθώρα ιστοσελίδων), είναι οι Ελληνικές!.." Αργ. Δαγκ.

ΓΝΩΣΤΟΠΟΙΗΣΙΣ: Οι λογαριασμοί μας στο “Πανοράμιο” μηδενίστηκαν αυτοβούλως. ΜΗΝ τους ψάχνετε...

ΠΡΟΣΟΧΗ!.. ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΜΑΣ ΣΤΕΛΝΟΥΝ ΔΕΛΤΙΑ ΤΥΠΟΥ ΠΡΟΣ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ...

Οι ιστοσελίδες μας ΔΕΝ δημοσιεύουν Δ.Τ. γραμμένα δίγλωσσα, ήτοι: Ελληνικά ανακατεμένα με Αγγλικούρες, Γερμανικούρες, Γαλλικούρες, υποψιαζόμαστε σε λίγο θα μας στέλνουν και Κινεζικούρες! Συντάσσετε τα Δ.Τ. σας σε αμιγή Ελληνική γλώσσα, δεκτά γίνονται μόνον τα ακρωνύμια σε Λατινικό αλφάβητο, ή φράσεις γνήσιες, ατόφιες της Λατινικής γραφής και γλώσσης.


Δευτέρα 1 Απριλίου 2013

ΕΝΑΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ, ΜΕΓΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΚΑΙ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΑ, ΠΡΟΧΘΕΣ ΣΤΟ “ΜΜΘ”!..

Όταν οι ξένοι καλλιτέχνες συμπράττουν στην “υπηρεσία” των Ελλήνων καλλιτεχνών, σε θέματα ελληνικά, τότε προκύπτει κάτι το συγκλονιστικά ωραίο και ασύγκριτο! Όταν, το αντίθετο, οι Έλληνες συμπράττουν στις “υπηρεσίες” των ξένων, για τα ελληνικά, τότε είναι άστα να παν!
Ξεκινήσαμε προχθές, με βαριά καρδιά να πάμε να δούμε την παράσταση “Ροκ Όπερα Μέγας Αλέξανδρος” στο “ΜΜΘ”. Να τιμήσουμε και την πρόσκληση που μας έδωσαν στη συνέντευξη Τύπου, κι αυτό γιατί ήμασταν κάπως πεπεισμένοι, ότι αυτά που θα βλέπαμε θα ήταν κάποια εμετικά κατασκευαστικά θεάματα ή ακούσματα των τελευταίων ετών, τα ξένα, ή και τα ελληνικά ακόμα, ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ: Ο ΕΜΕΤΙΚΟΣ κ. ΛΟΥΚΟ(ΥΜΑ)Σ!.. αφού το καστ των δημιουργών και συντελεστών, καθ' ολοκληρίαν υπέγραφαν Έλληνες δημιουργοί και καλλιτέχνες. Εξαίρεση μόνον, η κυρία Πένυ Τάρνερ, μια Αγγλοσαξώνησα ή Κέλτισα, που έδινε λόγο στον ήχο και την κίνηση, υπέγραφε το σενάριο και τους διαλόγους. Δεν θα μας ξένιζε καθόλου δε, αν παρουσίαζε τον Αλέξανδρο ως συνήθως, πούστη ή μπινέ, ή ερωτικά αμφιλεγόμενο ή και νευρόσπαστο τσογλάνι, αφού κι αυτό μας το συνήθισαν τα τελευταία χρόνια οι διαπρεπείς και διανοούμενοι περί των ελληνικών πραγμάτων (ιστοριών), ομόεθνοί της και άλλοι ξένοι. Ειδήμονες μεν, πάντα, αλλ' ουδεμία σχέση έχοντες, με την ιδιοσυγκρασία και το ντιενέϊ, του πραγματικού και ιστορικού (της ιστορίας, δηλαδή), Έλληνα.
Κάποτε ο καλός φίλος, και βαθιά σκεπτόμενος φιλόλογος καθηγητής Θανάσης Μπίντας από το Κεραμίδι Πιερίας, σε μια διάλεξη που έδωσε στην κατ' εξοχήν χώρα των βαρβάρων (Ντόϊτσλαντ), κάτι Ούννοι και Ναζί εκεί πέρα, του τη βγήκανε με τρόπο άθλιο, για το πόσο Έλληνες είμαστε εμείς σήμερα, και εις τι ομοιάζουμε με τους παλαιούς!
Ο Θανάσης ήρεμος και ατάραχος, τους απάντησε κάπως έτσι:
Δεν ξέρω εσείς τι άποψη έχετε για μας, ούτε και μ' ενδιαφέρει, αλλά κοιτάξτε αυτό εδώ! Τους έδειξε ένα μαρούλι. Η Ελλάδα απ' άκρη σ' άκρο, και η τελευταία σπιθαμή γης της, είναι ποτισμένη με το αίμα ηρώων και ημιθέων. Που έρευσε επάνω της για χιλιετίες, και στους πολέμους που η ίδια δημιούργησε, μεταξύ των παιδιών της, αλλά και εναντίον άλλων, βαρβάρων κατακτητών. Μέσα απ' αυτό το μαρούλι, εδώ και πέντε χιλιετίες, το αίμα (ντιενέϊ) αυτών των Ελλήνων πίνουμε και τρώμε εμείς σήμερα! Συνεπώς, αυτό το ντιενέι έχουμε και διατηρούμε μέσα μας, αυτός είναι ο σύνδεσμός μας, αυτή είναι η συγγένεια μας! Όλα τα άλλα, είναι προς τέρψιν δική σας,  γνωστά, και αδιάφορα για μας.
Παρόλες λοιπόν, αυτές τις επιφυλάξεις και δυσπιστίες μας για την “Ροκ Όπερα Μέγας Αλέξανδρος”, οι πρώτες σκηνές και τα πρώτα ακούσματα επί σκηνής, μας ξάφνιασαν πάρα πολύ, και όσο περνούσε η ώρα, μας έκαναν ειλικρινά να αναρωτηθούμε, αν ότι βλέπαμε και ακούγαμε, ήταν πραγματικά αυτό που βλέπαμε και ακούγαμε, δεν ήταν είδωλο ή οφθαλμαπάτη, μπήκαμε σωστά, και δεν μπήκαμε σε λάθος αίθουσα του “ΜΜΘ”! (Κάπου στα υπόγεια του Κτιρίου ΙΙ, καταχωνιασμένα δυο καλλιτεχνικά λείψανα και απομεινάρια του παρελθόντος, ραμολιμέντα και παραμορφωμένα εντελώς, αλλοιωμένα από τα χειρουργικά νυστέρια, δίνανε μία άλλη παράσταση ξυνοτραγουδιού).
Ή, ακόμα-ακόμα, αν αυτά που βλέπαμε, ήταν καμωμένα από ανθρώπους της τύχη,ς ή της συγκυρίας, και όχι από πραγματικούς Έλληνες καλλιτέχνες με τσαγανό, ή φοβερό πληθωρικό, κια μεγάλο ποιοτικό ταλέντο!
Ιδιαίτερα, πρέπει να επισημάνουμε την φοβερή εκτέλεση (και ποιότητα) των χορευτικών της Άσπας Φούτση, όλου του έργου, με αποκορύφωμα εκείνο το σόλο του νεαρού χορευτού με τις απανωτές πιρουέτες, το οποίο θα ζήλευε η χορογράφος των Μπολσόι, ή το σαράκι της ίδιας ζήλιας θα τσιμπούσε λίγο το φιλότιμο και την καρδιά του Νουρέγιεφ αν ζούσε, του Μπαρισνίκοφ!
Ουδείς των προσώπων της σκηνής υστέρησε, η πολυάριθμη ορχήστρα που έπαιζε στο παρασκήνιο αριστοτεχνικά καλυμμένη ήταν απίθανη, σκληρός, πλην καθαρός ήχος, αλλά και όταν έπρεπε, απαλός, μελωδικός, ή και θρηνητικός, σε κάποια σημεία κατέληγε σε πραγματικό κομό.
Τα χορικά του έργου σε κάποια σημεία προσήγγιζαν σκηνές αρχαίας τραγωδίας.
Στο ρόλο του Αλεξάνδρου ο Δημήτρης Τικτόπουλος ξεχώρισε, και πήρε επάξια την παράσταση στους ώμους του. Νευρώδης, σφριγηλός, νεανικός, αθλητικός το κυριότερο, γνήσιος Αλέξανδρος, δηλαδή (και όχι ο αμφιλεγόμενος ή το νευρόσπαστο παιδάκι των Αμερικανών και άλλων Ευρωπαίων δημιουργών), δέσποζε της σκηνής, τόσο με την δυνατή και καθαρή (ροκάδικη) φωνή του, όσο και το ικανότατο, πειστικότατο, υποκριτικό του ταλέντο. ΄Όταν εμφανίζονταν.
Αλλά και σ' ένα λεπτό και τρυφερό ερωτικό σόλο, που απέδωσε από καρδιάς με την “Ρωξάνη” (Εύη Σιαμαντά;), ανεπανάληπτο.
Ο Αλέξανδρος ιστορικά για μας ήταν ένας έφηβος, ο οποίος με την παρέα του, τους άλλους εφήβους τα αρχοντόπουλα της Μίεζας και των “ξύλινων σπαθιών” της Πέλλας, που έπαιζαν στις αυλές των βασιλικών κήπων και αρχοντικών της, ξεκίνησαν ένα παιδικό όνειρο, να κατακτήσουν την τότε οικουμένη, αλλά και να εκδικηθούν τους βαρβάρους Πέρσες που, ενάμιση περίπου αιώνα πριν, είχαν κατακάψει και καταστρέψει εκ βάθρων την Ελλάδα, σε μια εκστρατεία απλά και μόνον, επίδειξη δυνάμεως, πυγμής! Και όταν το κατάφεραν, πριν καλά-καλά ενηλικιωθούν, δεν κατάλαβαν, πως;
Το έργο σεναριακά εστιάζει σε άγνωστες καλλιτεχνικά, πλην ιστορικότατες πλευρές της ζωής του Μεγαλέξανδρου, τον οποίο η σεναριογράφος πάμπολλες φορές στη ροή του έργου δεν ικανοποιείται με αυτόν τον τίτλο να τον αποκαλεί, αλλά τον ανεβάζει στον υπερθετικότατο βαθμό, “Μέγιστο”.
Ευφυεστάτη -έβγαλε και πολύ γέλιο- η παρουσίαση της Πυθίας στους Δελφούς σε ρόλο τραβεστί (άψογη απόδωση από τον Δημήτρη Κυανίδη), όπως και η εμφάνιση της Γοργόνας στο τέλος της παραστάσεως, σε στάση ακρόπρωρου με τα χέρια ανοιχτά, “ζει ο βασιλιάς Αλέξανδρος;”, που είναι και η πλέον αγαπημένη όλων των καλλιτεχνών, γλυπτών και ζωγράφων που ασχολήθηκαν μ' αυτήν ως θέμα.
Ίσως, στο ρόλο της Ολυμπιάδος δεν θα έπρεπε να επιλεγεί η Χαρίκλεια Χατζησσαβίδου, λόγω ύψους και όγκου, παρά το ότι και αυτή τα κατάφερε περίφημα, με τα φίδια της και τα μαγικά της.
Νωθρός και υποτονικός, υπέρ του δέοντος ο Ηφαιστίων (Νικίας Φονταράς) -κάτι που ο ίδιος ο Ηφαιστίωνας δεν ήταν στην πραγματικότητα- ηθοποιός και σκηνοθέτης, πιθανώς να επηρεάστηκαν από τον τύπο και τις εμετικές αποδώσεις των ηρώων της μεγάλης κινηματογραφικής σαπουνόφουσκας του Όλιβερ Στόουν.
Πολύ σωστά αποδόθηκαν και οι σκηνές στις Ινδίες, μιας χώρας που περίμενε να βρει να δει και να ωφεληθεί πολλά ο Αλέξανδρος, αλλά πέρα από βροχές, ελονοσία, φίδια και βαλτόνερα, βρωμόνερά, δεν βρήκε.
Κι εδώ το πέρασμα της “Γεδρωσίας” απασχόλησε για μια ακόμα φορά τους δημιουργούς, όπως και τους ιστορικούς, ενώ η προσέγγιση του “τέλους” του Αλεξάνδρου να αποδοθεί συμβολικά με τους αραιούς χτύπους μιας καρδιάς που αργοσβήνει, ήταν ότι καλύτερο θα μπορούσε να συλλάβει η φαντασία και η ευφυΐα του σκηνοθέτου.
Ξεχώρισε ακόμα στην παράσταση, το σωστό, εντυπωσιακό και εκπληκτικό σε απόδωση σόλο της Θαΐδος (Αρετή Βαλαβανοπούλου), προς τους μεθυσμένους από το κρασί της νίκης Μακεδόνες στ' ανάκτορα της Περσεπόλεως, προκειμένου να τα βάλλουν φωτιά και να τα κάψουν.
Ήταν κάποιες στιγμές στο έργο, όπου τα λόγια απέδιδαν με τέτοια ευγένεια, κομψότητα και σεβασμό τα πραγματικά ιστορικά γεγονότα, για όσους ήξεραν, που μας άφησαν στην κυριολεξία της λέξεως, άναυδους.
Τέτοιο σενάριο γραμμένο από μη Έλληνες, και ειδικά Κέλτες ή Αγγλοσάξωνες για τον Αλέξανδρο, δεν έχει ξαναγραφτεί.
Η κυρία Πένυ Τάρνερ εδώ, δεν έκανε απλά καλή δουλεία, αλλά σεβάστηκε απόλυτα, την σοβαρή αρχαία ελληνική βιβλιογραφία για τον Αλέξανδρο!

ΟΙ ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Σκηνοθεσία: Κώστας Αθυρίδης
Σκηνικά / Κοστούμια: Απόστολος Βέττας
Χορογραφίες: Άσπα Φούτση
Σκηνοθετική Επιμέλεια: Αλέξανδρος Ευκλείδης
Σχεδιασμός ήχου/ηχοληψία: Γιάννης Μαυρίδης
Ενορχήστρωση/Διεύθυνση Ορχήστρας: Κώστας Τζούνης
Φωτισμοί: Γιώργος Τσάβαλος
Ρυθμική Επιμέλεια: Νίκος Τουρμπής
Επιμέλεια υπέρτιτλων: Βιργινία Τσακίρη / Γεωργία Βεληβασάκη
Διεύθυνση Σκηνής: Βίκη Αλεξάκη

ΤΟ ΚΑΣΤ
Αλέξανδρος: Δημήτρης Τικτόπουλος
Λανίκη/Ιέρεια: Ρούλα Μανισσάνου
Ολυμπιάς: Χαρίκλεια Χατζησαββίδου
Κλειώ: Γεωργία Βεληβασάκη
Ηφαιστείων: Νικίας Φονταράς
Φίλιππος: Θοδωρής Προύσαλης
Στρατηγοί/Φίλοι: Γιώργος Φωκάς, Θωμάς Βλιαγκόφτης, Ντίνος Ψυχογιός, Δημήτρης Σουρουλλάς
Πυθία: Δημήτρης Κυανίδης
Ρωξάνη: Εύη Σιαμαντά/Ραχήλ Τσελεπίδου
Κλείτος: Γιάννης Κυρατσός
Αρίστανδρος: Γιώργος Ξυπολιτάς
Θαΐδα: Αρετή Βαλαβανοπούλου
Αντύπας: Στέφαν Σιουερντφέγκερ
Φύλακας Δελφών: Κώστας Αθυρίδης
Καμπάσπη/Σκλάβα: Νόνικα Μαλκουτζή
Απόμαχος στρατιώτης: Κώστας Βασιλούδης
Γοργόνα: Μαρία Νερατζάκη
Γόρδιος Δεσμός: Γιάννης Λογοθέτης
Στρατιώτες / Πλήθος: Χρυσάνθη Τσολάκη, Μαριάννα Παπαθανασίου, Δημήτρης Κωνσταντιλάκης, Άκης Δαμιανός, Χριστίνα Ζιώγα, Κώστας Γάνος, Χρήστος Γάνος, Σταυρούλα Καμνή, Αναστασία Παναγιώτου, Τάνια Μινογιάννη, Γωγώ Μαυραντζά, Αγνή Σαμολαδά, Κωστής Δουρτμές, Γιώργος Δούλκας, Μίμης Βεϊζαδές, Νίκη Αποστολίδου, Θοδωρής Βουτσικάκης
Χορευτική ομάδα της Σχολής Χορού «Άσπα Φούτση»: Νάντια Ποσειδώνος, Ελένη Κουγεβετοπούλου, Αναστασία Κωστοπούλου, Βίκυ Ίτσιου, Ιουλία Ταλιαδώρου, Φωτεινή Κοντούλη.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.