 | |
| Το οικόσημο των Παλαιολόγων. |
Λαός που δεν έχει ιστορική μνήμη, δεν έχει κανένα μέλλον.
18 χρόνια μετά, ποιος το περίμενε τότε (2002), ότι η Ελλάς θα γεμίσει βρωμερούς λαθροεισβολείς με τις ευλογίες της ΕΛ.ΑΣ. και των Ενόπλων μας Δυνάμεων, των αχυρανθρώπων ΥΠΕΞ και ΥΠΕΘΑ, των προδοτών και σιχαμερών Πρωθυπουργών, των ανδρεικέλων και διακοσμητικών Προέδρων, και του αποχαυνωμένου Λαού να νοιάζεται μόνον για το τι θα ντερλικώσει, τι θα ποτιστεί, και τι σκατά, θα χέσει!
Οι φωτογραφίες είναι κατ’ αποκλειστικότητα (τότε) του “Χάους”.
Να μην ξεχνούμε όμως και την άλλη Άλωση της Πόλεως το 1204 από τους βρωμερούς και απαίσιους Σταυροφόρους, αυτούς που έχουμε και σήμερα φούρκα στο σβέρκο μας στην εξίσου βρωμερή και τρισάθλια "ΕΕ", οι οποίοι προέβησαν σε λεηλασίες και ωμότητες, ίσως περισσότερες και μεγαλύτερες από αυτές των Τούρκων. Ο Μωάμεθ Β' ο λεγόμενος και "Ανθρωποφάγος" (εικάζεται ότι έτρωγε στην πραγματικότητα και ανθρώπινες σάρκες), μετά την 3η-4η ημέρα των λεηλασιών και ωμοτήτων σταμάτησε με ποινή θανάτου τις λεηλασίες και ομότητες των Μογγόλων του στους παραβαίνοντας την διαταγή, και το πρόσχημα ότι όλα τα της Πόλεως ανήκουν σ' αυτόν, οι Σταυροφόροι λεηλατούσαν και κατέστρεφαν την Πόλη για χρόνια, μέχρι της ανακτήσεώς της από τον μέγαλο Οίκο των Πλαιολόγων.
 |
| Σκαρίφημα της Πόλεως κατά την Άλωση. |
Άλλη φοβερή και αηδιαστική δραστηριότητα των Σταυροφόρων- που τιμά, δυστυχώς, η νήσος Ρόδος- ήταν αυτή που ξέθαβαν στα εβραϊκά νεκροταφεία τους νεκρούς, τους έπερναν με τα φέρετρά τους (σ.σ.σ: στην πλάτη που σημειώνει κωμικά ο Τσιφόρος), και τους πωλούσαν Αγίους στην, για αιώνες, μεσαιωνική "Ευρώπη", γεμίζοντας και τις εκκλησιές των "ευγενών" μ' αυτά τα πτώματα, τα οποία η κουλτούρα τους, και όχι ο πολιτισμός τους σήμερα, επιδεικνύει "άγια σκηνώματα" και ακόμα πιο "άγια ανθρώπινα μέλη", με καμάρι η χριστιανοσύνη δυτική και ανατολική.
Τέτοια "σκηνώματα" θα βρείτε πάμπολλα και στοι "Άγριον Όρος", όσοι θα πάτε θα σας αναγκάσουν οι σατανοκαλόγεροι να περάστε και ασπαστείτε θέλετε δε θέλετε, αυτά τα σαπισμένα και σκουλικιασμένα ανθρώπινα μέλη.
*/*
 |
| Ανάγλυφο άγαλμα του Κωνσταντίνου του ΙΑ΄ Παλαιολόγου στο Μυστρά |
Παραφράζοντας τη ρήση του Α. Ζιντ, που έχουμε και υποσημείωση τίτλου στήλης στη δεύτερη σελίδα μας, "όλα έχουν γραφτεί, αλλά επειδή κανείς μας δεν διαβάζει τίποτα, χρειάζεται συνεχώς να τα ξαναγράφουμε", θα προσεγγίσουμε για άλλη μια φορά κι εμείς σ' αυτό το φύλλο, εις ανάμνηση μόνον, την επέτειο της αποφράδας ημέρας της 29ης Μαΐου 1453, ημέρα της Αλώσεως της Κωνσταντινουπόλεως από τους Οθωμανούς Τούρκους, 8 μέρες πριν, από τη μεγάλη επέτειο στις 21 Μαΐου της ιδρύσεώς της, από τον ιδρυτή της Μεγάλο Κωνσταντίνο που γιορτάζονταν με ιδιαίτερο χαρακτήρα εκεί να τα χρόνια, κάθε χρόνο στην Πόλη.
Λαός που δεν έχει ιστορική μνήμη, δεν έχει κανένα μέλλον. Κι αυτό κάποιος το είπε.
Η νέα Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, συνέχεια της προηγουμένης, έμελλε να αρχίσει με έναν Κωνσταντίνο (τον Μέγα), και να τελειώσει με έναν άλλον τραγικό -και καθόλου μεγάλο- τον ΙΑ΄ Παλαιολόγο. Και λέμε τραγικό γιατί, ενώ ο πρώτος την άρχισε μεταφέροντας την πρωτεύουσα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας στην Ανατολή, δίνοντας και το όνομά του στην άλλοτε Ελληνική πόλη του Βυζαντίου, αποικία των Μεγαρέων στην Προποντίδα, ο δεύτερος, ύστερα από μια απέλπιδα και καταδικασμένη εκ Θεού προσπάθεια, την "παρέδωσε" σκληρά, στον Μωάμεθ τον Β΄ τον επονομαζόμενο και Πορθητή.
Ο Τελευταίος Αυτοκράτορας των Ρωμαίων, είχε ένα κοινό σημαντικό στοιχείο με τον αντίπαλό του Σουλτάνο Μωάμεθ τον Β΄. Και των δυο οι Οίκοι, είχαν βίο παράλληλο. Όταν εγκαταστάθηκαν οι Παλαιολόγοι στα Παλάτια του Βυζαντίου, για να βασιλεύσουν πάνω από 200 χρόνια, έκαναν την εμφάνισή τους και οι Οθμανλίδες Τούρκοι, στα ανατολικά της Αυτοκρατορίας, με τον Οσμάν τον Α΄-Β΄ -Οθμάν ή Οσμάν ο γενάρχης τους, εξ' ου και το εθνικό επίθετο "Οθωμανοί". Τους οποίους ακολούθησαν οι Μωάμεθ Α΄ και Β΄ ο Πορθητής. Χρονική διάρκεια και εδώ, από τον ένα στον άλλο, περίπου, και κάτι λιγότερο από 200 χρόνια. Η Οθωμανική κυριαρχία είχε ήδη απορροφήσει, όλη την επικράτεια του άλλοτε κραταιού Βυζαντίου, όταν ανέβηκαν στους θρόνους ο Μωάμεθ Β΄ ο Πορθητής και ο Κωνσταντίνος ΙΑ΄ ο Παλαιολόγος.
Τέσσερα χρόνια πριν την κατάληψη της Πόλεως, ο Κωνσταντίνος διαδέχεται τον Ιωάννη Η΄ Παλαιολόγο, και σκοπό έχει, να υπερασπιστεί μόνον, την τιμή και την υπόληψη της άλλοτε κοσμοκράτειρας. Να θυσιαστεί πρόβατο επί σφαγή. Δεν είχε να υπερασπίσει τίποτα περισσότερο από την Αυτοκρατορία ο Κωνσταντίνος, παρά μόνον, ότι περικλείονταν μέσα στα Τείχη της Κωνσταντινουπόλεως και τον Κεράτιο κόλπο. Και κάποια μικρά νησιά στο Αιγαίο, των οποίων η τύχη ως πολιορκημένης Πόλεως της Κωνσταντινουπόλεως, λίγο ενδιέφερε στον Αυτοκράτορά της. Ακόμα και ο Γαλατάς απέναντί του, ήταν εχθρικός και ξένος.
 |
| Ο Αρχαιολογικός χώρος του Μιστρά όπως ήταν το 1979. Πανοραμική άποψη από την Ακρόπολη, με το Παλάτι των Παλαιολόγων. Σήμερα το Παλάτι είναι στεγασμένο αναστυλωμένο όλο, στην αναστύλωσή του δε, δούλεψαν και δικοί μας συντηρητές μάστορες, της 10ης Εφορείας Βυζαντινών Αρχαιοτήτων Χαλκιδικής. |
Η Πόλη η οποία στην εποχή της πολιορκίας ξεπερνούσε τους 100.000 κατοίκους σε πληθυσμό, στις πολεμίστρες των Τειχών και τις επάλξεις της, βρέθηκαν μονάχα αυτοί οι λίγοι που αναφέραμε.
Όλοι οι άλλοι, απείχαν της προσπαθείας της αποκρούσεως των Τούρκων, υπακούοντας τυφλά στις επιταγές του Κλήρου, της Εκκλησίας, της Ορθοδοξίας, και του ίδιου του καχεκτικού κοντόφθαλμου άκαμπτου και θρησκοκάπηλου διαολοκαλόγερου Γενναδίου, ο οποίος αν και μαθήτευσε στη Σχολή του Γεωργίου Πλήθωνος (Γεμιστού) στο Μυστρά, καθόλου δεν πήρε από τη σοφία και την αξία εκείνου.
Αφιονισμένα σχισματικός ο κατά κόσμον Γεώργιος Σχολάριος, τους αποτρέπει όλους της υπερασπίσεως της Πόλεως, με τα γνωστά λόγια: "Κάλλιο να ιδούμε τούρκικο φέσι στην Πόλη, παρά την Παπική τιάρα". Είναι η γνωστή διένεξη μεταξύ των δύο Εκκλησιών, δεν θα επεκταθούμε περισσότερο. Εξ' άλλου, αυτό μας καταδιώξει ως σήμερα. Ορθόδοξοι χριστιανοί, όσοι ήμαστε, δεν έχουμε απεμπλακεί από αυτήν την απύθμενη βλακεία, είναι το μέγα έγκλημα που έκανε η θρησκεία στο Γένος, να "χαρίσει" την Πόλη στους Τούρκους, παρά να την υπερασπιστεί, για το ανδραγάθημά του αυτό ο Γεννάδιος, θα αμειφθεί πλουσιοπάροχα από τον Πορθητή, γίνεται ο πρώτος Πατριάρχης από τα χέρια του στην Οθωμανική αυτοκρατορία πλέον, και αφού πρώτα οι γενίτσαροί του, τον βρίσκουν κάπου στη Θράκη κηπουρό μεταμφιεσμένο, σε έναν άξεστο Τούρκο Αγά, τον εξαγοράζουν και τον φέρνουν αλυσοδεμένο μπροστά στο Σουλτάνο τους.
Αυτός ο ιερωμένος, ο οποίος καλλιέργησε φανατικά το Σχίσμα των δύο Εκκλησιών τα τελευταία χρόνια της Κωνσταντινουπόλεως, πρόδωσε και τον Αυτοκράτορά του, ο οποίος την τελευταία στιγμή, σε μια ύστατη προσπάθεια, υποτακτικά, πήγε στο κελί του στη Μονή Χαρσιανείτη που ηγουμένευε, να τον παρακαλέσει για τη σωτηρία της Πόλεως. Αντ' αυτής, της βοηθείας στον Κωνσταντίνο ο Γεννάδιος, "αναλαμβάνει" προσωπικά να διαιωνίσει στο πλευρό του αλλόθρησκου βασιλιά Μωάμεθ, τη διένεξη και το διχασμό. Κερδίζοντας και... βασιλικά προνόμια από τον Σελτζούκο τύραννο, τα οποία φτάνουν έως τις μέρες μας (Χερσόνησο του Άθω).
Ήταν τόση η ηλιθιότητα και η μωροσύνη αυτού του παπά, που όταν στρογγυλοκάθισε στον Πατριαρχικό θρόνο της υπόδουλης Ρωμιοσύνης, η πρώτη δουλειά που έκανε, ήταν να προσευχηθεί στο Θεό, που μέσω των Τούρκων, έσωσε την Ορθοδοξία... από τον Πάπα! Ο Γεννάδιος σήμερα, όχι μόνον δεν πρέπει να μνημονεύεται από κανέναν Έλληνα για τίποτα, αλλά θα πρέπει, έστω και μετά θάνατον, να χαρακτηριστεί ως ο μεγαλύτερος εχθρός και προδότης ολοκλήρου του ελληνισμού, του Ελληνικού Γένους. Οποιαδήποτε άλλη δικαιολογία γι αυτόν τον τουρκοβαπτισμένο παπά-Πατριάρχη, και την μετέπειτα συμπεριφορά του, το έργο του, είναι απλή δικαιολογία.
Οι μόνοι οι οποίοι έσωσαν το γόητρο της Εκκλησίας, της Ορθοδοξίας στην Άλωση της Κωνσταντινουπόλεως, ήταν κάτι καλόγεροι 40 τον αριθμό, στον Πύργο του Αγίου Ευγενίου, οι οποίοι αμύνθηκαν μέχρις εσχάτων, και για να μην πέσουν στα χέρια των Τούρκων, έπεσαν και τσακίστηκαν από αυτόν. Αυτοκτόνησαν.
 | ||
| Αυτή την πόρτα στη Μητρόπολη του Μιστρά, πέρασε ο Κωνσταντίνος πεζός ντυμένος με απλά κάτασπρα ρούχα που θεωρούνταν χρώμα πένθους για τους πρίγκιπες της εποχής – το χρώμα αυτό το διατηρούν ακόμα και σήμερα ως χρήμα πένθους στις ενδυμασίες τους οι Πατριάρχες ορθοδόξων Ανατολικών χωρών- για να στεφθεί στην εκκλησιά τελευταίος Αυτοκράτορας των Ρωμαίων από τον τότε Μητροπολίτη Λακεδαίμονος με την προσφώνηση «Άγιος». Ο Κυριάκος Πιτσικόλι από την Αγκώνα αρχαιολόγος που βρέθηκε εκείνη την εποχή στο Μιστρά και γνώρισε τον Κωνσταντίνο, τον περιγράφει «άντρα ωραίο και ψηλό με καστανό μικρό γένι, γκρίζα μαλλιά γεμάτο καλοσύνη ευγένεια». Περισσότερο όμως εντύπωση του έκανε η φράση που του είπε συζητώντας μαζί του ο Κωνσταντίνος «η βασιλεία είναι αγώνας δίχως τέλος, που, κι αν ακόμα νικήσεις, θάχεις χάσει τη χαρά της ζωής». |
Απέναντι σ' αυτούς τους λίγους "ερασιτέχνες" υπερασπιστές της Πόλεως, αφού η Πόλη είχε ξεμάθει και να πολεμά εδώ και χρόνια...
(σ.σ.σ.: όπως ακριβώς και σήμερα, η Ελλάς έχει ξεμάθει να πολεμά)
Ο Μωάμεθ παρέταξε έναν έμπειρο πολεμικό στρατό ο οποίος έφθανε και τους 250.000 άνδρες. Με επίλεκτα σώματα γενιτσάρων, πυροβολικό -στα παγκόσμια πολεμικά χρονικά, τα πυροβόλα όπλα χρησιμοποιήθηκαν πρώτη φορά στην πολιορκία της Κωνσταντινουπόλεως, ενώ τα κανόνια είχαν προηγηθεί και άλλων πολέμων, πολιορκιών- στρατό ο οποίος για διακόσια χρόνια πριν, το μόνο που ήξερε ήταν να πολεμά, να σφάζει, να αφανίζει, να υποδουλώνει.
Και στον οποίο στρατό ως μισθοφόροι, υπηρετούσαν και πάρα πολλοί Έλληνες.
(σ.σ.σ.: όπως και σήμερα)
Τρεις Έλληνες έχουν γράψει το χρονικό της Αλώσεως όπως το έζησαν από την πλευρά τη δική μας. Των Ελλήνων. Ο Γεώργιος Σφραντζής, ο Δούκας, και ο Λαόνικος Χαλκοκονδύλης. Η Θεοδώρα Σφραντζή, της οποίας το έργο "Πτώσις της Κωνσταντινουπόλεως" ανακαλύφθηκε τα τελευταία χρόνια σε κάποιες αγγλικές μεταφράσεις και βιβλιοθήκες, είναι μια άλλη άποψη υπό μορφή διηγήματος της Αλώσεως. Ζει και αυτή τα δραματικά γεγονότα της, κατορθώνει και φεύγει την τελευταία στιγμή με τον Άγγλο Βαράγγιο (στρατιωτικό αξιωματικό) άντρα της, Δε Ρυστόν, συνεχίζει παντρεμένη στην Αγγλία τη ζωή της, όπου και γράφει το βιβλίο της, "Πτώσις της Κωνσταντινουπόλεως" που αναφέραμε.Για την ίδια τη Θεοδώρα, δεν έχουμε μαρτυρία ότι είναι κόρη του Σφραντζή στο "Χρονικό" του, ο ίδιος δεν την αναφέρει ως μέλος της οικογενείας του. Αναφέρει την Θαμάρ ως θυγατέρα των τεσσάρων παιδιών του, η οποία πέθανε σε ηλικία 18 χρονών από κατάθλιψη, όταν αιχμαλωτίστηκε και κατέληξε στο χαρέμι του Σουλτάνου μετά την Πτώση. Ο άνθρωπος που προλογίζει το βιβλίο της, την αναφέρει "ορφανή μητρός". Η γυναίκα του Σφραντζή όμως, πέθανε καλόγρια και ύστερα από πολλές ταλαιπωρίες κοντά στον άνδρα της στη Λευκάδα-Κέρκυρα όπου κατέληξαν, ο Γεώργιος Σφραντζής εκεί έγραψε και την Ιστορία του. Σε άλλες επίσημες πηγές αναφέρεται όμως ότι ο Σφραντζής είχε πέντε παιδιά και όχι τέσσερα.
Από τηνπλευρά των Τούρκων, είναι ακόμα ένας Έλληνας ιστορικός ο οποίος ιστορεί τα γεγονότα, ο Κριτόβουλος ο Ίμβριος, υπηρετεί στην αυλή του Μωάμεθ ως Γραμματικός ιστοριογράφος του, δεδομένου ότι οι Τούρκοι ήταν και παρέμειναν, για πάρα πολλά χρόνια αργότερα, εντελώς αμόρφωτοι και αγράμματοι.
Ο ίδιος ο Σουλτάνος το δηλώνει αυτό σε μια καλή προσπάθειά του, να σταματήσει τις καταστροφές βιαιοπραγίες και λεηλασίες μέσα στην Πόλη, και προς τους Βεζίρηδές του: "Καλά, με τη βοήθεια του Αλλάχ πήραμε την Πόλη! Αλλά χωρίς αυτούς τους Ρωμιούς, δεν γίνεται να την κουμαντάρουμε". Τους λέει προτρέποντάς τους να σταματήσουν ότι αγριότητες και καταστροφές κάνουν!
Από τους 48 μεγάλους Βεζίρηδες που διηύθυναν την Οθωμανική Αυτοκρατορία μέχρι το 1900, μόνον 14 ήταν πραγματικοί μουσουλμάνοι. Όλοι οι άλλοι κατάγονταν από Ελ ληνικές και Χριστιανικές οι κογένειες.
Χριστιανή όμως ήταν και η μάνα του Μωάμεθ του Β΄, Ελληνίδα, ονόματι Μαρία, την ο ποία ο Πορθητής είχε ιδιαίτερη αδυναμία. Για χάρη της το Μογγολικό αιμοβόρο τέρας, αρκετές φορές θα λυγίσει και θα ελεήσει κάποιους χριστιανούς.
(σ.σ.σ.: Η Μάρα ή Μαρία, ήταν θετή μάνα του Μεμέτη και Σέρβα πριγκίπισσα του Κράλλη της Σερβίας την οποία ξεχώριζε στο χαρέμι του η Μογγολική ύαινα και είχε σε ιδιαίτερη εκτίμηση. Αυτή, έχει και συγγένεια με τον Κωνσταντίνο ΙΑ΄ Παλαιολόγο. Δεδομένου ότι η μάνα του Κωνσταντίνου, είναι επίσης Σέρβα πριγκίπισσα. Η μάνα του Μωάμεθ ήταν μια ασήμαντη παλακίδα, πουτανίτσα δηλαδή -μπάσταρδος ο τσόγλανος- στο "γυναικονίτη" του τέρατος, ο οποίος πήγαινε κόκορας και άρπαζε μια κότα στην τύχη να γαμήσει. Όποτε είχε... ορμές. Διαβάστε και παρακάτω). Από τους ιστορικούς αυτούς που έγραψαν για την Άλωση της Κωνσταντινουόλεως, λεπτομερής γλαφυρός και δίκαιος στην καταγραφή, είναι ο Γεώργιος Σφραντζής. Ο οποίος υπηρετεί τον Κωνσταντίνο και με το οφίκιο του Πρωτοβεστιαρίου (Αρχιθαλαμηπόλου). Αλλά και ως επιστήθιος μακροχρόνιος φίλος, ακόμα και κουμπάρος. Ο Κωνσταντίνος βάφτισε τα 3 από τα 4 παιδιά του Σφραντζή, καθώς το ιστορεί ο ίδιος. Είναι γνωστό εξ' άλλου ότι ο Κωνσταντίνος, αυτός ο τελευταίος Αυτοκράτορας των Ρωμαίων, δεν στέφθηκε βασιλιάς στην Κωνσταντινούπολη και στην Αγιά Σοφιά, αλλά στην Αγιά Σοφγιά του Μιστρά, ανήμερα των Θεοφανίων του 1449. Στην Κωνσταντινούπολη ο Κωνσταντίνος πήγε αυτοκράτορας. Συμπολεμιστής στους αγώνες κατά των επιβουλών του, όταν αυτός ήταν ακόμα Δεσπότης του Μυστρά, ήταν ο Γεώργιος Σφραντζής. Βρέθηκε στο πλευρό του στο Δεσποτάτο, του συμπαραστάθηκε ως στρατιωτικός σε όλους τους αγώνες του. Εκεί, στο Μυστρά, πολύ πριν γίνει Αυτοκράτορας ο Κωνσταντίνος, ανέπτυξε μια βαθιά και ειλικρινή φιλία με τον Γεώργιο Σφραντζή.
Τον Σφραντζή χρησιμοποιεί ο Κωνσταντίνος κατά τη διάρκεια της Βασιλείας του στην Κωνσταντινούπολη ως αγαπητό, αλλά κυρίως ως έμπιστο όπως είπαμε, για όλες τις δουλειές. Από υπηρεσίες διακονίες του Παλατιού, μέχρι Πρεσβευτή ή επίσημο απεσταλμένο του σ' ανατολή και δύση. Δεν διστάζει να τονχρί σει και προξενητή του, όταν αυτός αποφασίζει στα 47 του (1451), ότι είναι και πάλι... σε ηλικία γάμου!
Ο Σφραντζής ως προξενητής, βρήκε και τη γυναίκα που παντρεύτηκε ο Κωνσταντίνος κατά διαταγή του Ιωάννη VIII πριν γίνει αυτοκράτορας, την πανέμορφη Αικατερίνη κόρη του Δούκα της Λέσβου Δωρίνου Γαττελούζι ή Γκαττελούζι, τον Ιούλιο του 1441. Την οποία θα χάσει έγκυο 6 μηνών απαρηγόρητος τον επόμενο χρόνο, σε μια πολιορκία της Λέσβου, όταν προσπαθεί να πάει στην Κωνσταντινούπολη μαζί της με ένα καράβι, και αναγκάζεται να επιστρέψει πίσω στο Κάστρο, κυνηγημένος από το στόλο του Αχμέτ Πασά ο οποίος περιπολούσε στα Δαρδανέλια. Αυτός ήταν ο δεύτερος γάμος του Κωνσταντίνου. Ο πρώτος ήταν με τη Θεοδώρα.
Η μοιραία γυναίκα στη ζωή του Αυτοκράτορα Κωνσταντίνου ΙΑ΄ του Παλαιολόγου όμως, από όλες όσες σχετίστηκαν ή συνέδεσαν το όνομά τους μαζί του, παρέμεινε η κόρη του Λουκά Νοταρά η Άννα, η οποία τον αγάπησε με πάθος και δεν τον παντρεύτηκε ποτέ στη ζωή της, χάνοντάς τον μετά την Άλωση, και επιζώντας η ίδια, φεύγοντας από τον τόπο της καταστροφής με το πλοίο του Ιωάννη Ιουστινιάννη, πρώτα στη Χίο και μετά στη Ρώμη, Ιταλία. Έμεινε πιστή στη μνήμη του και υπόγραφε ως εξώγαμη γυναίκα του "Άννα Νοταρά-Παλαιολογίνα".
Στη Βιβλιοθήκη της Σιέννας υπάρχουν χειρόγραφά της με την υπογραφή αυτή.
Ασχολήθηκε με τη διάδοση των Ελληνικών Γραμμάτων στη Δύση, και η φήμη της έγινε τόση, ώστε ανάγκασε τη Δημοκρατία της Βενετίας να την καλέσει κοντά της, και να της παραχωρήσει δωρεάν Παλάτι να διαμένει, ναό να λειτουργείται. Ίσως και από τύψεις των Βενετών, που άφησαν την Πόλη βορά, αβοήθητη, στο στόμα του "Λύκου", μογγολικού λιονταριού.
Με εκδότη τον Ζαχαρία Καλλέργη η Άννα στη Βενετία, τύπωσε και το "Μεγάλο Ελληνικό Ετυμολογικό Λεξικό", μια από τις πιο σπάνιες βιβλικές εκδόσεις, ακόμα και για τα ευρωπαϊκά δεδομένα. Πέθανε σε ηλικία 100 ετών το 1507.
Δυο χρόνια περίπου έλλειπε και τον παντρολογούσε στον Πόντο ο Γεώργιος Σφραντζής τον Βασιλιά, προσπαθούσε να του βρει νύφη, μεταξύ μιας Τραπεζούντιας πριγκίπισσας και μιας Ιβηριανής. Αλλά και να τον συμβουλεύει με γράμματα, ότι δεν μπορεί να παντρευτεί τη γυναίκα χήρα του Σουλτάνου Μουράτ Β΄ (πατέρα του Μωάμεθ Β΄) Μάρω και κόρη του Βασιλιά της Σερβίας Μπράνκοβιτς, συγγένισσα του, όχι γιατί ήταν παντρεμένη με Τούρκο, αφού αυτός ήταν βασιλιάς, ούτε γιατί ήταν συγγενής της. "Αλλά γιατί είναι μεγάλη, και αν μείνει έγκυος, ίσως κινδυνεύσει στη γέννα η ίδια, δεν σου κάνει γερά παιδιά". (Η νύφη αν και μεγάλη, ήταν άτεκνη, και για τον λόγο αυτό εικάζονταν ότι ποτέ δεν είχε ή δεν ανέπτυξε ερωτικές σχέσεις με τον Μουράτ στον οποίο άρεσαν πολύ περισσότερο τα αγόρια παρά τα κορίτσια, με τα οποία τρωγόπινε και διασκέδαζε ολονυκτίς).
 |
| Σ’ αυτή την αίθουσα στο παλάτι του Μιστρά, ο Κωνσταντίνος πέρασε το τελευταίο μεσημέρι του γευματίζοντας με το γέρο-Γεμιστό τον οποίο δεν χόρταινε να ακούει. «Από τη μεγαλόπρεπη σκάλα ανέβηκαν μαζί το δεύτερο πάτωμα, στο Χρυσοτρίκλινο, με τα παράθυρα ως το ταβάνι ψηλά, και το βαθούλωμα όπου έστεκε ο Θρόνος, σκεπασμένο σήμερα με βέλο. Πλούσιος πολυέλαιος κατέβαινε ως το τραπέζι και στο πελώριο τζάκι έκαιγε δυνατή φωτιά, όμως ανίκανη να θερμάνει μιαν αίθουσα που είχε τριάντα έξι μέτρα μάκρος και έντεκα φάρδος. Εκεί γευμάτισαν οι δυο τους μόνοι και, μετά το φαγητό, βγήκαν στο παράθυρο να δουν τον κοσμάκη που, μαζεμένος στην απάνεμη και προσήλια πλατεία του παλατιού, ζήτησε να δει, ακόμα μια φορά τον άνθρωπο που τον σέβονταν σαν αληθινό πατέρα. Όταν αντίκρισε ο αυτοκράτορας τα μάτια του λαού τα γεμάτα απελπισία γιατί τους έφευγε, είπε στον φιλόσοφο: Τούτον τον τόπο τον αγάπησα. Εδώ στην ευγενικήν Ελλάδα, βλέπω το μέλλον των Ρωμιών. Η Πόλη, όπου πάω, δεν μπορεί να συντηρήσει τα όνειρά μου». Περιγραφή του Χρήστου Ζαλοκώστα στο βιβλίο του «Κωνσταντίνος Παλαιολόγος» για τις τελευταίες ώρες του τραγικού βασιλιά της Ρωμιοσύνης. |
Τελικά, η Ελένη Παλαιολογίνα-Σφραντζή δεν τον απέφυγε τον μοναχισμό, έγινε καλόγρια μαζί με τον άντρα της στη Λευκάδα, μετονομασθείσα σε Υπομονή. Και αφού γι αυτήν και τον σύζυγό της Γεώργιο, τα βάσανα και τα ταξίδια, δεν είχαν τελειωμό!
Αλλά και ο Κωνσταντίνος αποδεικνύει με επιστολή του προς τον Σφραντζή, τη μεγάλη αγάπη εκτίμηση και εμπιστοσύνη που του τρέφει. Σε κάποιες συγκεκριμένες κρίσιμες στιγμές, του λείπει πραγματικά ως μυστικοσύμβουλος το 1451. "Η κυρία μου και βασίλισσα μητέρα μου -του γράφει- έφυγε από τη ζωή. Και ο Καντακουζηνός που συμβούλευε σε άλλες περιπτώσεις, πέθανε κι αυτός! Ο Λουκάς Νοταράς λέει φανερά και κρυφά ότι εκτός από αυτόν κανείς άλλος δεν ξέρει τι του γίνεται. Ισχυρίζεται πως είναι σωστά μόνον όσα λέει αυτός και κάνει, το ξέρεις πολύ καλά κι εσύ. Ο μέγας δομέστικος είναι εχθρός της Σερβίας... Ποιον μπορούσα λοιπόν να συμβουλευθώ; Τους Μοναχούς και άλλους τέτοιους; Είναι ανίδεοι. Τους Άρχοντες; Κανένας...".
Άλλο σημείο της εμπιστοσύνης προς το Σφραντζή του Αυτοκράτορα Κωνσταντίνου άξιο λόγου, είναι και το παρακάτω που δείχνει και την απέχθεια του Βασιλέως προς τους παπάδες τις εποχής του, οι οποίοι τον υπονόμευαν συνεχώς και τον πρόδιδαν στους Τούρκους. Η διένεξη που υπονοείτε, είναι μεταξύ Λουκά Νοταρά και Κωνσταντίνου, επειδή ο πρώτος ήθελε το οφίκιο του Μεγάλου Κοντόσταυλου για έναν από τους δυο μεγάλους γιους του, ενώ το ίδιο οφίκιο ο Κωνσταντίνος, το αρνήθηκε ακόμα και σ' αυτόν τον Σφραντζή. Βρίζοντας ο Κωνσταντίνος, του εξηγεί: "Σήμερα, μου έστειλε αυτόν που είδες να βγαίνει από το δωμάτιο σεμνό κατά την όψη το σχήμα αλλά άχρηστο παπά Αντώνιο (Ρόδιο), ζητώντας μου (ο Νοταράς) να τιμήσω τους βάναυσους και ανόητους γιους του, κάνοντας τον πρωτότοκο Μέγα Λογοθέτη και τον δεύτερο Μέγα Κοντόσταυλο!"...
Την απέχθεια προς τους Παπάδες, τον Κλήρο της εποχής εκείνης ο Κωνσταντίνος, θα διακρίνει και στα αποχαιρετιστήρια λόγια του Γεωργίου Πλήθωνος, στο επίσης αποχαιρετιστήριο γεύμα στη μεγάλη αίθουσα του Παλατιού του Μιστρά, όταν νέο εστεμμένος αυτοκράτορας, έψαχνε εναγωνίως να βρει χρήματα για να σώσει την Πόλη, του λέει -Πλήθων: "Εγώ σου είπα πως θα βρεις άφθονα χρήματα... Χτυπώντας τους καλόγερους και τους παπάδες. Αλλά εσύ δεν το τόλμησες ποτέ, είσαι δειλός"...
Τελικά οι γιοι του Νοταρά, ένα-δυο χρόνια αργότερα στην Άλωση, τα οφίκια που "πήραν" από τον μεγαλομανή και πολλές φορές ξιπασμένο πατέρα τους, ήταν να τους αποκεφαλίσει πρώτα αυτούς ο Μωάμεθ, και μετά τον ίδιο. Μήπως και δειλιάσουν, αλλαξοπιστήσουν, ζήσουν, κατά πως ήθελε ο Πορθητής, χωρίς την παρουσία του πατέρα τους...
Ας δούμε τώρα, που βρέθηκαν να πολέμησαν τις δυο τελευταίες μέρες τις Αλώσεως της Κωνσταντινουπόλεως, 27-29 Μαΐου, οι υπερασπιστές της και ο ίδιος Κωνσταντίνος.
Η πολιορκία της Κωνσταντινουπόλεως από τον Μωάμεθ, άρχισε σιγά-σιγά από τα Χριστούγεννα του 1452. Η πραγματική πολιορκία όμως και οι επιθέσεις, κανονιοβολισμοί, άρχισαν στις 12-14 Απριλίου. Στο χρονικό αυτό διάστημα του ενάμισι μηνός μέχρι την Άλωση, ο Μωάμεθ πολλές φορές τα χρειάστηκε και θέλησε να λύσει την πολιορκία, να σηκωθεί φύγει.
Τόση ήταν η αντοχή, αντίσταση, δύναμη των πολιορκημένων μαχητών. "Ήτανε θέλημα θεού / η Πόλη να τουρκέ ψει" όμως, κι έτσι η πολιορκία, ούτε λύθηκε, ούτε χαλάρωσε ποτέ.
Στις 27 - 29 Μαΐου, ημέρες της Πτώσεως, βρέθηκαν να πεθαίνουν και να θυσιάζονται στον νυν υπέρ πάντων αγώνα και στα κάστρα της, όπως φαίνεται και στο σκαρίφημα του χάρτη που δημοσιεύουμε στις προηγούμενες σελίδες κατά τον Γεώργιο Σφραντζή:
Ο Ενετός βάιλο Ιερώνυμος Μηνότος στον οποίο ο Κωνσταντίνος εμπιστεύθηκε να φρουρεί την άμυνα της περιοχής των Ανακτόρων.
Ο Πέτρος Γουλιάνος πρόξενος των Καταλανών στον οποίο δόθηκε η φρούρηση της περιοχής του λιμανιού του Βουκολέοντος μέχρι το Κοντοσκάλι.
Ο Ιάκωβος Κονταρί νης στον οποίοδόθηκε η περιοχή των τειχών έξω του λιμένος μέχρι της περιοχής των Υψωμαθίων.
Ο Μανουήλ της Λιγουρίας, στον οποίο δόθηκε η υπεράσπιση της Χρυσής Πύλης με 200 το ξότες και μπαλαϊστρες.
Τα αδέλφια Παύλος Αντώνιος και Τρωίλος, στους οποίους ο Άνακτας εμπιστεύθηκε τη φρούρηση του Μυριάνδρου, σημείου στο οποίο η Πόλη ήταν αδύναμη και επικίνδυνη.
Ο Θεόφιλος Παλαιολόγος, άνδρας γνώστης κάθε φιλολογικού συγγράμματος της Ελληνικής Παιδείας και τέλειος γνώστης των μαθηματικών, ο Κωνσταντίνος εμπιστεύτηκε την Πύλη της Σηλύμβριας.
Ο Ιωάννης Ιουστινιάννης Γενουάτης και στρατηγός πολέμαρχος, ο Αυτοκράτορας με πολλές ελπίδες, έδωσε την Πύλη του Ρωμανού, όπου οι Τούρκοι μάχονταν με περισσότερο πείσμα από όλα τα άλλα μέρη στην πολιορκία της Πόλεως. Και στην οποία Πύλη απέναντι έξω των Τειχών, ο Μωάμεθ είχε στήσει τη σκηνή του, πολεμούσε και παλικαρίσια και ο ίδιος.
Στο Θεόδωρο Καρυστινό (από την Κάρυστο) άνδρα γιγαντόσωμο και ρωμαλέο αξεπέραστο στη δύναμη με το "απελατίκι" του και στον Ιωάννη Γερμανό ο Βασιλιάς, όρισε να φρουρούν την περιοχή του Καλυγαρίου.
Στους Ιερώνυμο και Λεονάρδο από τη Λυγουρία, δόθηκε εντολή να φυλάγουν την Ξυλόπορτα.
Ενώ στον Καρδινάλιο της Ρωσίας, ορίστηκε να φρουρεί την περιοχή από το Κυνηγέοιο έως τον Άγιο Δημήτριο.
Ο Μέγας Δούκας Λου κάς Νοταράς ορίστηκε να φρουρεί και να υπερασπιστεί την περιοχή Πετρίου έως την Πύλη της Αγίας Θε οδοσίας.
Ναύτες ναύκληροι και κυβερνήτες πλοίου από την Κρήτη, ορίστηκε να φυλάξουν τη λεγόμενη Ωραία Πύλη στην πλευρά του Κερατίου Κόλπου.
Ο Γαβριήλ Τριβιζάνος, καπετάνιος των ενετικών καραβιών μαζί με 50 άντρες, ανέλαβε την περιοχή του Πύργου στη μέση του ρέματος που προστάτευε την είσοδο του λιμένος και ήταν απέναντι από την Βασιλική Πύλη. Το μέρος αυτό που του εμπιστεύτηκε ο Κωνσταντίνος, το φύλαξε όχι ως μισθοφόρος αλλά "ως ποιμένας".
Στον Αντώνιο καπετάνιο των εμπορικών καραβιών, δόθηκε η φύλαξη των πλοίων του και ότι έπλεε "μέσα από την αλυσίδα" στον Κεράτιο.
Τον Δημήτριο Καντακουζηνό και τον γαμπρό του Νικηφόρο Παλαιολόγο, τους έταξε φρουρούς στην περιοχή των Αγίων Αποστόλων.
Τέλος, ο ίδιος ο Βασιλεύς, με τον Φραγκίσκο Τολέδο και συγγενή του, ο οποίος κατάγονταν από τη γενιά του Αλεξίου Κομνηνού, περιπολούσε όλη την ημέρα παντού και ήταν πανταχού παρών.
Αυτή ήταν η διάταξη των λίγων στρατευμάτων που παρέταξε ο Κωνσταντίνος, έναντι του εμπειροπόλεμου και απείρως μεγαλυτέρου κανονικού και μισθοφορικού στρατού του Σουλτάνου Μωάμεθ, 24-48 ώρες πριν από την Πτώση.
Στη συνέχεια και για τις τελευταίες στιγμές του "Μαρμαρωμένου Βασιλιά" τον λόγο έχει ο Γεώργιος Σφραντζής στο ίδιο το πρωτότυπο κείμενο, κάθε μετάφραση και σχόλιο δικό μας, δεν έχει κανέναν απολύτως λόγο και καμιά ουσία:
"Ως ουν είδεν ο δυστυχής ο βασιλεύς και αυθέντης μου, δακρυχέων επαρεκάλει τον θεόν και τους στρατιώτες ίνα μεγαλοψυχήσωσι προέτρεπε. Και ουκ ην συνδρομής και βοηθείας ελπίς ουδεμία. Ο δε τον ίππον κεντήσας δραμών έφθασεν ένθα το πλήθος των ασεβών ήρχετο, και ώσπερ ο Σαμψών επί τους αλλοφύλους εποίει, και τους ασεβείς εν τη πρώτη συμπλοκή εκ των τειχών επεκρήμνισεν, ως ιδείν θαύμα ξένον τους εντυ χόντας και βλέποντας. Βρυχόμενος ως λέων και την ρομφαίαν εσπασμένην έχων εν τη δεξιά πολλούς των πολεμίων απέσφαξε. Και το αίμα ποταμηδόν εκ των ποδών και των χειρών αυτού έρρεε. Και ο προρρηθείς Δον Φραγκίσκος Τολέδος υπέρ τον Αχιλλέα επίοισεν. Εν τοις δεξιοίς του βασιλέως έτυχε, και ως αετός μετά ονύχων και στόματος τους εναντίους κατέκοπτεν. Ομοίως και Θεόφιλος ο Παλαιολόγος, ως είδε τον βασιλέα μαχόμενον και την πόλιν κινδυνεύουσαν, μεγαλοφώνως μετά κλαυθμού κράξας είπε "θέλω θανείν μάλλον ή ζην". Και συρρήξας εαυτόν εν μέσω κραυγής τους όσους εύρε πάντας διασκέδασε και διεσκόρπισε και εθανάτωσεν. Αλλά και Ιωάννης Δαλμάτης εκεί παρών υπέρ πάντα στρατιώτην γενναίως τοις πολεμίοις συνεπλέκετο. Και οι εντυχόντες και βλέποντες εθαύμαζον περί της ισχύος και γενναιότητος των αρίστων ανδρών. Και δις και τρις της εμβολής και συρρήξε ώς τε και συμπλοκής γενομένης μεγάλως τους ασεβείς ετρέψαντο και πλήθος απέκτειναν και ετέρους εκ των τειχών απεκρήμνιζον, και αγωνιζόμενοι σφοδρώς και συμπλεκόμενοι απεκτάνθησαν και πολύν φόνον εις τους πολεμίους προ του αποθανείν εποίησαν ούτως. Και έτεροί τινές στρατιώται ουκ αγενείς μαχόμενοι εν τω τόπω εκείνω και αυτοί απεκτάνθησαν πλησίον της πύλης του αγίου Ρωμανού, όπου την ελέβολιν εκείνην κατεσκεύασαν και την με γάλην ελέβολιν έστησαν, και τα τείχη της πόλεως χαλάσαντες εκείθεν εν τη πόλει πρώτον εισήλθον. Εγώ δε τη ώρα εκείνη ουχ ευρέθην πλησίον του αύθεντός μου του βασιλέως, αλλά προστάξει εκείνου εις επίσκεψιν δήθεν εν άλλω μέρει της πόλεως ήμην". Μ' αυτή την τελευταία παράγραφο ο Σφραντζής, μέμφεται και τον εαυτό του, γιατί δεν παρίστατο στις τελευταίες ώρες του Βασιλέως του, κοντά του, και γιατί δεν σκοτώθηκε μαζί του.
Ο Κωνσταντίνος ΙΑ΄ Παλαιολόγος, ο τελευταίος τραγικός Αυτοκράτορας της Ρωμιοσύνης, ο "Μαρμαρωμένος Βασιλιάς" του οποίου το σώμα οι θρύλοι και οι δοξασίες του Λαού εξαφάνισαν για να διατηρήσουν σύμβολο πίστεως και νεκραναστάσεως του Γένους για κάτι λιγότερο από 400 χρόνια, ανελήφθη στους ουρανούς μαχόμενος λυσσαλέως σαν κοινώς στρατιώτης, εκεί, στην Πύλη του Αγίου Ρωμανού, αφού εγκαταλείφθηκε από τον Ιωάννη Ιουστινιάννη -πέθανε φεύγοντας και θάφτηκε στη Χίο- την τελευταία στιγμή λόγω επιπολαίου τραύματός του. Και αναγνωρίστηκε πολύ αργότερα το πτώμα του, από τις κόκκινες μπότες που φορούσε και στις οποίες ζωγραφισμένοι ήταν οι χρυσοκέντητοι δικέφαλοι αετοί, βασιλικό σύμβολο του Παλατιού και της Αυτοκρατορίας.
Η Εκκλησία, η Ορθοδοξία, αυτόν τον κακότυχο βασιλιά, τον δικό μας βασιλιά, τον τελευταίο δικό μας βασιλιά, ποτέ δεν τίμησε τη μνήμη του και δεν καταδέχθηκε να τον ονομάσει «Άγιο», «Μάρτυρα» ή «Οσιομάρτυρα» -όπως και το δικό της τέκνο, τον Αθανάσιο Διάκο 400 χρόνια αργότερα- ενώ γιορτάζει πανηγυρικά τον προκάτοχό του ξένο Λατίνο και διώκτη των Χριστιανών στις αρχές της Βασιλείας, μόνο και μόνο επειδή «ανακάλυψε» κάποιον ξύλινο σταυρό, ο οποίος ήταν ανάμεσα σε χιλιάδες άλλους του εβραίου Χριστού…
Μια εμετική επίσης δημοσίευση, σε ένα τρίτομο έργο με τον τίτλο "Τα 100 γεγονότα που άλλαξαν τον Κόσμο" ελληνικού εκδοτικού οίκου, καταγράφει, ντροπή για την Ελληνική πλευρά, την Πτώση της Κωνσταντινουπόλεως, δεν αναφέρει καν τον Κωνσταντίνο, και, ούτε λίγο ούτε πολύ, η υπεράσπιση της Πόλεως για τον συγγραφέα του Γ΄ τόμου, γίνεται μόνον από τους Γενουάτες και τον Ιωάννη Ιουστινιάννη! Προς τι, και για, τι; Αίσχος στο κείμενο, αίσχος και στον εκδότη.
Αν έτσι γράφεται, και έτσι διδάσκεται η Ιστορία στα Ελληνικά και ξένα εκπαιδευτικά ιδρύματα, τότε λάθος που ο θάνατος σταμάτησε τον Μωάμεθ Β΄ τον Πορθητή, στην προέλασή του στην Ιταλία.
"Χ"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.