56ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
6-15 Νοεμβρίου 2015
Υπό τη σκιά των επιθέσεων στο Παρίσι, ο Γάλλος σκηνοθέτης Αρνό Ντεπλεσέν πραγματοποίησε ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον μάστερκλας, στο πλαίσιο του 56ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, το Σάββατο 14 Νοεμβρίου 2015, στην αίθουσα Παύλος Ζάννας. Το μάστερκλας, που συνοδεύτηκε από ανοιχτή συζήτηση με το κοινό, έγινε με αφορμή το αφιέρωμα που πραγματοποιεί η φετινή διοργάνωση στο έργο του. Στην εκδήλωση, την οποία συντόνισε ο Γιώργος Κρασσακόπουλος, ο Αρνό Ντεπλεσέν μύησε το κοινό στο κινηματογραφικό του σύμπαν και μοιράστηκε τις απόψεις του για θέματα που σχετίζονται με το σινεμά, την επαφή του με τους ηθοποιούς, τον ρόλο της τέχνης και την προσπάθεια για αποτύπωση της πραγματικότητας. Ανοίγοντας την εκδήλωση, ο Γιώργος Κρασσακόπουλος υπενθύμισε στο κοινό ότι «ο Αρνό Ντεπλεσέν ζει στο Παρίσι, πόλη στην οποία ξέρουμε όλοι τι συνέβη χτες βράδυ».
Παίρνοντας αμέσως τον λόγο, ο γάλλος δημιουργός είπε: «Μόλις χτες έγιναν οι επιθέσεις και είναι λίγο περίεργο που εγώ βρίσκομαι εδώ. Πριν λίγη ώρα σκεφτόμουν την ταινία Η Χάνα και οι αδελφές της του Γούντι Άλεν. Ένας από τους ήρωες, τον οποίο υποδύεται ο ίδιος ο Άλεν, είναι καταθλιπτικός και θέτει ερωτήματα για τη ζωή, την πίστη, το θεό, την αυτοκτονία. Κάποια στιγμή κι ενώ σχεδιάζει να αυτοκτονήσει, μπαίνει σε ένα σινεμά, βλέπει τους αδερφούς Μαρξ στην οθόνη να χορεύουν φορώντας γελοία καπέλα και σκέφτεται ότι αυτό είναι το νόημα της ζωής. Υπάρχει κάτι μπουρλέσκ, εντελώς παράλογο, κάτι εφήμερο το οποίο πιστεύω ότι είναι τελικά το πιο ουσιώδες στη ζωή μας. Στην ψυχαγωγία υπάρχει ουσία, η όρεξη για αγάπη, σεξουαλικότητα, κάτι που αρνούνται οι τρομοκράτες».
Μιλώντας για την ψυχαγωγία σε αντίστιξη με τη διανόηση στο σινεμά, και ειδικότερα στις ταινίες του είπε: «Δεν υπάρχει αντίφαση. Θεωρώ τις ταινίες μου καταρχήν ψυχαγωγία, ίσως περίπλοκη ψυχαγωγία. Αλλά πάντα έχω στο νου μου να εκπλήξω το κοινό, να το συνεπάρω. Ο κινηματογράφος έχει αυτή τη δυνατότητα, να μετατρέπει την πραγματικότητα σε ιδέα. Η διαδικασία του κινηματογράφου μοιάζει με τη φιλοσοφία. Όταν βλέπεις τους αδερφούς Λυμιέρ στα γυρίσματα, να καταγράφουν ένα τρένο που μπαίνει σε σταθμό, ξαφνικά η πραγματικότητα παίρνει μυθική διάσταση. Αυτή η διάσταση δεν με φοβίζει, είναι κομμάτι του ψυχαγωγικού στοιχείου των ταινιών μου».
Παραδέχτηκε ότι απογοητεύεται κάθε φορά που οι θεατές αναγνωρίζουν σε κάθε νέα ταινία του το προσωπικό του στιλ: «Κάθε φορά που γράφει κανείς μία ταινία σκέφτεται ότι θα είναι διαφορετική, καλύτερη από τις προηγούμενες και ότι δεν θα τον αναγνωρίσει το κοινό. Κάθε φορά λοιπόν έχω την αίσθηση ότι θα κάνω κάτι απολύτως νέο, διαφορετικό όμως μετά έρχεται η στιγμή, όπως εδώ στο φεστιβάλ που αντιλαμβάνομαι πως είναι αδύνατο να μεταμφιεστώ. Όλοι λένε ‘να μία ταινία του Ντεπλεσέν’».
Όσο για τη σταθερή συνεργασία του με συγκεκριμένους ηθοποιούς, όπως ο Ματιέ Αμαλρίκ, τόνισε: «Δουλεύω συχνά με τους ίδιους ηθοποιούς. Μου είναι πολύ αγαπητοί. Είναι η λογική της αγάπης. Δεν είναι θέμα πίστης, είναι χαρά, ένα είδος αναγνώρισης του ταλέντου τους. Συνήθως πάντως γράφω τους χαρακτήρες και μετά προχωράω στην κατανομή των ρόλων». Σε ερώτηση για τη συνεργασία του με νέους ηθοποιούς, όπως στην τελευταία του ταινία, Τα χρυσά μας χρόνια, ο κ. Ντεπλεσέν επισήμανε: «Αυτό με άγχωνε για μεγάλο διάστημα. Βλέποντας μία ταινία του Γουές Άντερσον όπου εμφανίζονταν δυο έφηβοι σκέφτηκα πόσο τολμηρός ήταν που έκανε αυτό το άλμα. Ένιωσα ότι ίσως είμαι κι εγώ αρκετά έμπειρος για να γράψω μία ταινία για τη νιότη. Κι έτσι αναζήτησα ηθοποιούς που θα δεχτούν τη δική μου ιδιοσυγκρασία και θα νιώθουν ελεύθεροι με τα κείμενά μου». Αναφορικά με τη σκηνοθετική του τακτική σε σχέση με τους ηθοποιούς, ο Αρνό Ντεπλεσέν τόνισε ότι δεν είναι καθόλου αυστηρός απέναντί τους και πρόσθεσε: «Είμαι ήπιος, προσπαθώ κυρίως να τους ψυχαγωγήσω. Βρίσκομαι στον κινηματογράφο από πολύ μικρός, ήμουν ηλεκτρολόγος στα 17 μου, γνωρίζω το ρυθμό μιας μέρας γυρισμάτων και για τον λόγο αυτό φροντίζω να μη βαριούνται οι ηθοποιοί. Έτσι δεν θα βαρεθούν ούτε και οι θεατές. Αυτό αποτελεί κομμάτι της δουλειάς μου. Επίσης, όταν τους ζητάω να παίξουν κάτι που τους φέρνει σε δύσκολη θέση, παίζω εγώ πρώτος τη σκηνή. Βουτάω πρώτος στην πισίνα να δω αν το νερό είναι κρύο ή χλιαρό».
Τον περασμένο Σεπτέμβριο ο Αρνό Ντεπλεσέν έκανε την πρώτη του σκηνοθεσία στο θέατρο, ανεβάζοντας στην Κομεντί Φρανσέ το έργο του Στρίντμπεργκ «Ο πατέρας». Στην ερώτηση γιατί άργησε να ασχοληθεί με το θέατρο, ο ίδιος απάντησε: «Σινεφίλ γίνεσαι σχεδόν από παιδί. Το θέατρο είναι τέχνη ενήλικη. Όταν είσαι παιδί πηγαίνεις στο σινεμά που σε προστατεύει. Το θέατρο δεν προστατεύει. Όταν μου πρότειναν να ανεβάσω Στρίντμπεργκ είπα ναι γιατί ήξερα ότι θα ήταν μία εξαιρετική εμπειρία». Δεν δέχεται όμως τον προσδιορισμό «θεατρικές» για τις ταινίες του. «Είναι κάτι που δεν το σκέφτομαι», είπε και τόνισε: «Είμαι σινεφίλ και Γάλλος. Μου αρέσει πολύ ο αμερικανικός κινηματογράφος. Όλοι οι μεγάλοι Αμερικανοί με εξαίρεση τον Χίτσκοκ προέρχονται από το θέατρο. Όλοι οι κινηματογραφιστές που με έθρεψαν προέρχονται από το θέατρο, οι κλασικοί τουλάχιστον. Είμαι Γάλλος και πιστεύω ότι μεταξύ των πιο επαναστατικών μορφών ήταν ο Μαρσέλ Πανιόλ και η Μαργκερίτ Ντιράς, όλοι άνθρωποι του θεάτρου. Ο διάλογος σινεμά και θεάτρου πάντα με γοητεύει».
Παρότι οι ταινίες του θυμίζουν συχνά μυθιστορήματα από άποψη δομής και λόγου, ο Αρνό Ντεπλεσέν τονίζει ότι δεν τον ενδιαφέρει να ασχοληθεί με την πεζογραφία. Για το θέμα αυτό επισήμανε: «Το να αποφασίσω να ασχοληθώ με τον κινηματογράφο ήταν μία δέσμευση για μένα, μία στράτευση. Όταν ήμουν 12 χρονών αποφάσισα ότι ήθελα να κάνω σπουδές, ήθελα να ζήσω στην αλητεία κι ο κινηματογράφος, ξέρετε είναι τέχνη της αλητείας, αυτή είναι η έξαλλη πλευρά του. Στην οικογένειά μου υπήρχε ένα τελετουργικό: γύρω στα 18 αρχίζαμε να διαβάζουμε Προυστ. Εγώ ήμουν ο μόνος από τα αδέρφια μου που δεν διάβασα Προυστ. Ο Φιλίπ Γκαρέλ μου είπε κάποτε ότι ο ίδιος είναι αποτυχημένος ζωγράφος κι εγώ αποτυχημένος μυθιστοριογράφος, αλλά δεν έχω κανένα πρόβλημα με αυτό».
Μιλώντας για τις πολλαπλές αναφορές του στη δουλειά άλλων σκηνοθετών μέσα από τις ταινίες του, ο γάλλος δημιουργός είπε: «Μου αρέσει να πιστεύω ότι ο κινηματογράφος είναι σαν μία δημοκρατία όπου όλες οι ταινίες είναι ίσες μεταξύ τους κι αυτό με κάνει ευτυχισμένο να προχωρώ ανάμεσά τους. Θα πρέπει να δεις άλλες ταινίες για να μπορέσεις να λειτουργήσεις διαφορετικά, να προχωρήσεις τον κινηματογράφο. Αλλιώς περνάμε την κοινή κουλτούρα που περνάει στην τηλεόραση. Θεωρώ ότι ο κινηματογράφος είναι τέχνη σαν τη ζωγραφική, μπορείς να βρεις λύσεις για τη δική σου ζωγραφική μέσα από τους πίνακες άλλων. Έχω μία σχεδόν ταλμουδική σχέση με τις ταινίες που έχουν προηγηθεί».
Για τη σχέση του με το ντοκιμαντέρ, ο Αρνό Ντεπλεσέν παρατήρησε: «Αμφισβητώ τον όρο ντοκιμαντέρ. Η ζωή μου άλλαξε μέσα από μία ταινία του Κλοντ Λανζμάν. Ο κινηματογράφος του Λανζμάν είναι ο κινηματογράφος του πραγματικού. Κι όμως η ταινία του ήταν γεμάτη με αναφορές, κομμάτια κινηματογράφου. Είτε με ηθοποιούς, είτε χωρίς ηθοποιούς, μία ταινία είναι πάντα κινηματογράφος. Βρίσκω ελάχιστες διαφορές μεταξύ ντοκιμαντέρ και σινεμά πραγματικότητας και μυθοπλασίας. Να με συγχωρείτε αν ακούγομαι θεωρητικός όμως αγαπώ τις ταινίες με πάθος».
Αποφεύγει να κατατάξει τις ταινίες του σε ένα συγκεκριμένο είδος: «Θέλω να πιστεύω ότι καθεμιά ανήκει σε ένα διαφορετικό είδος. Την πρώτη μου ταινία, χρειάστηκε να την περιγράψω ως γουέστερν. Είχα μόλις δει ένα γουέστερν του Τζον Φορντ κι ήταν αυτή η εικόνα που με ενδιέφερε. Η τελευταία μου ταινία είναι ένα τηνέτζ μουβι. Ανήκει στο είδος των ταινιών του Κόπολα, που μου αρέσει πολύ».
Σχετικά με τις πολιτικές αναφορές στις ταινίες του ανέφερε: «Στη χώρα μου έχω πολιτική δράση, κυρίως γύρω από το ζήτημα της μετανάστευσης και πρόσφατα με τα γεγονότα στο Καλαί. Δε σημαίνει αυτό ότι οι καλλιτέχνες έχουν πλεονέκτημα σε σχέση με άλλους, όπως για παράδειγμα τους γιατρούς ή τους πυροσβέστες. Επειδή είμαι κινηματογραφιστής δεν καταλαβαίνω καλύτερα την κοινωνία από άλλους. Δεν θέλω να δώσω μάθημα στους πολίτες, έχω άποψη για τα πάντα ως πολίτης αλλά ως σκηνοθέτης οφείλω να σιωπήσω».
Σε ερώτηση από το κοινό σε σχέση με τις επιθέσεις στη Γαλλία και αν ο ίδιος θεωρεί ότι έχει τρόπο ως σκηνοθέτης να αλλάξει την κατάσταση, ο Αρνό Ντεπλεσέν απάντησε: «Πιστεύω ότι υπάρχουν επαγγέλματα που ίσως μπορούν περισσότερο να φέρουν την αλλαγή. Η τέχνη του σκηνοθέτη είναι πιο ταπεινή. Οι στρατιωτικοί, οι πολιτικοί, οι γιατροί μπορούν να κάνουν αλλαγές. Αν είσαι χειρουργός κρατάς μια ζωή στα χέρια σου. Όταν κάνεις ταινία, είναι πιο ταπεινός ο ρόλος σου. Οι καλλιτέχνες δεν είμαστε οι πρώτοι πολίτες, είμαστε πολίτες μεταξύ άλλων πολιτών»
56ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
6-15 Νοεμβρίου 2015
Οι προκλήσεις που αντιμετωπίζουν οι Έλληνες παραγωγοί κινουμένων σχεδίων, η ανάγκη δημιουργίας συμπαραγωγών με διεθνείς εταιρείες και η διείσδυση τους στην ευρωπαϊκή αγορά, αλλά και η νέα προσπάθεια χρηματοδότησης ελληνικών ταινιών κινουμένων σχεδίων, ήταν ορισμένα από τα θέματα που συζητήθηκαν στο στρογγυλό τραπέζι με θέμα «Οργανωμένη παραγωγή animation – Στρατηγική για την επίτευξη ενός δύσκολου στόχου», που πραγματοποιήθηκε το Σάββατο 14 Νοεμβρίου 2015, στην Αποθήκη Γ’, στο πλαίσιο του 56ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Η εκδήλωση έλαβε χώρα με αφορμή το φετινό αφιέρωμα του Φεστιβάλ «70 χρόνια ελληνικό ανιμέισιον», με ομιλητές εκπροσώπους της ΑΣΙΦΑ ΕΛΛΑΣ, του ελληνικού παραρτήματος της Διεθνούς Ένωσης Δημιουργών Κινουμένων.
Τη συζήτηση άνοιξε ο Πρόεδρος της ΑΣΙΦΑ ΕΛΛΑΣ και Πρόεδρος του Φεστιβάλ Animasyros, Βασίλης Καραμητσάνης, ο οποίος δήλωσε, με αφορμή την τρομοκρατική επίθεση στο Παρίσι, ότι η ΑΣΙΦΑ τάσσεται εναντίον κάθε ενέργειας που προσπαθεί να φιμώσει την έκφραση της διαφορετικότητας, την ελευθερία του λόγου και την καλλιτεχνική έκφρασης είτε αυτή εκφράζεται μέσα από τα κινούμενα σχέδια ή με οποιονδήποτε τρόπο και συμπαρίσταται ολόψυχα στη Γαλλία, στο γαλλικό λαό και στην Ευρώπη που αυτή τη στιγμή υποφέρει από ένα τέτοιο χτύπημα.
Στη συνέχεια, ο ίδιος αναφέρθηκε στην πρώτη ελληνική ταινία κινουμένων σχεδίων Ο Ντούτσε αφηγείται του Σταμάτη Πολενάκη που χρονολογείται στα 1942, την οποία ο δημιουργός έκανε κρυφά κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής και παρουσίασε στα κινηματογραφικά Επίκαιρα. «Πρόκειται για την πρώτη σάτιρα κινουμένων σχεδίων που γελοιοποιεί τις δυνάμεις κατοχής και ξεκινά με έναν εύθυμο τρόπο, ζητώντας συγγνώμη, διότι ήταν η πρώτη ταινία τύπου “Μίκυ Μάους”. Ο όρος “κινούμενο σχέδιο” μόλις είχε γεννηθεί», σημείωσε ο κ. Καραμητσάνης. Από τότε μέχρι σήμερα υπάρχει, όπως είπε ο ίδιος, μεγάλη βελτίωση, ποσοτική και ποιοτική, στα ελληνικά κινούμενα σχέδια, αλλά η μεγάλη διαφορά καταγράφεται από το 2008 και μετά. «Τα ελληνικά κινούμενα σχέδια έχουν αποκτήσει άλλη διάσταση, βασιζόμενα στην επάρκεια και τη δημιουργικότητα των Ελλήνων δημιουργών, αλλά και στην εξωστρέφεια, την οποία ίσως και η κρίση μας ανάγκασε να έχουμε. Έτσι, βλέπουμε Έλληνες δημιουργούς που ζουν στην Ελλάδα ή το εξωτερικό να διακρίνονται. Ίσως αυτό να είναι και ένας προπομπός ότι οι Έλληνες δημιουργοί κινουμένων σχεδίων μπορούν να απορροφηθούν από τη διεθνή αγορά», τόνισε ο κ. Καραμητσάνης. Στο πλαίσιο της συμπλήρωσης 70 χρόνων του ελληνικού ανιμέισιον η ΑΣΙΦΑ διοργάνωσε, όπως είπε ο ίδιος, δράσεις εορτασμού και εκδηλώσεις για την ιστορία των ελληνικών κινουμένων σχεδίων, που απευθύνονται σε ένα ευρύτερο κοινό. «Πλέον υπάρχουν πέντε ελληνικά φεστιβάλ με θέμα το ανιμέισιον, ορισμένα με διεθνή χαρακτήρα, ενώ επίσης ελληνικές ταινίες κυκλοφορούν διεθνώς. Παράλληλα, έχουν γίνει και αφιερώματα σε μεγάλα φεστιβάλ στην Αίγυπτο, τη Ρουμανία και τη Σερβία, ενώ προγραμματίζονται αντίστοιχα στη Μόσχα και το Χονγκ Κονγκ», σημείωσε ο κ. Καραμητσάνης και υπογράμμισε ότι σύντομα θα τεθεί σε λειτουργία η πλήρης ιστοσελίδα του ελληνικού παραρτήματος της ΑΣΙΦΑ.
Στη συνέχεια, το μέλος του ΔΣ της ΑΣΙΦΑ και διευθύντρια του τμήματος Αναστασία Δημητρά, διάβασε μήνυμα του επίτιμου Προέδρου της ΑΣΙΦΑ ΕΛΛΑΣ, Γιάννη Βασιλειάδη, σχετικά με την ίδρυση της Ένωσης το 1960, η οποία αριθμεί πάνω από 6.000 μέλη από 58 χώρες. «Τα πιο σημαντικά φεστιβάλ ανιμέισιον, όπως αυτά του Ανσί, της Χιροσίμα, του Ζάγκρεμπ, του Βελιγραδίου, της Οτάβα, των Βρυξελλών, καθώς και το Ανιμάσυρος, τελούν υπό την αιγίδα της ΑΣΙΦΑ και προωθούν τις διεθνείς ανταλλαγές και συνεργασίες δημιουργών», σημείωσε ο κ. Βασιλειάδης στο μήνυμα του και πρόσθεσε ότι τα παιδικά εργαστήρια της ΑΣΙΦΑ που ιδρύθηκαν το 1971 λειτουργούν και εκπροσωπούνται σε 23 χώρες. Στο μήνυμα του ο κ. Βασιλειάδης αναφέρθηκε επίσης στην έλλειψη ανώτατης τριτοβάθμιας εκπαίδευσης για το ανιμέισιον και επισήμανε την έλλειψη εκτίμησης για το είδος των κινουμένων σχεδίων, υπογραμμίζοντας: «Μια ταινία ανιμέισιον τη βλέπει το κοινό συνειδητά και με προσοχή αρκετές φορές και την εικαστική μέθεξη που αποκομίζει κανείς βλέποντάς τη δεν μπορεί να την αντικαταστήσει ούτε ο κινηματογράφος της Ζωντανής δράσεως και φυσικά ούτε η γραφή ή ο λόγος».
Στη συνέχεια, το λόγο πήρε ο Άγγελος Ρούβας, ανιματέρ, διαχειριστής της ΑΣΙΦΑ ΕΛΛΑΣ και δημιουργός της ιστοσελίδας greekanimation.com, ο οποίος έχει αναλάβει το συντονισμό των δράσεων για τα 70 χρόνια ελληνικού ανιμέισιον. Ο κ. Ρούβας, συμπληρώνοντας 40 χρόνια στο χώρο του κινούμενου σχεδίου, τόνισε, μεταξύ άλλων, ότι η ελληνική παραγωγή δεν μπορούσε να μπει στην ευρωπαϊκή αγορά και αντιμετωπιζόταν με επιφύλαξη και ειρωνεία από τα ξένα φεστιβάλ. «Αποφασίσαμε να αλλάξουμε στρατηγική. Πήρα την πρωτοβουλία και κατέγραψα σε ένα web portal τη δύναμη μας. Η Διαδικτυακή Πύλη που δημιουργήθηκε το Μάρτιο του 2014 περιλαμβάνει 700 Έλληνες σκηνοθέτες, 1700 δημιουργίες από το διαφημιστικό χώρο μέχρι ταινίες μεγάλου μήκους, καθώς και 70 εταιρείες παραγωγής”, σημείωσε ο κ. Ρούβας. Μετά από ένα χρόνο λειτουργίας της ιστοσελίδας άρχισαν να δείχνουν ενδιαφέρον οι επαγγελματικοί φορείς, τόνισε ο κ. Ρούβας, ο οποίος υπογράμμισε ότι στόχος της ΑΣΙΦΑ είναι η είσοδος του ελληνικού ανιμέισιον στη διεθνή αγορά. «Οι δράσεις που διοργανώθηκαν επικεντρώθηκαν στο κομμάτι της προβολής των ελληνικών δημιουργιών με προβολές στην Ελλάδα και το εξωτερικό με βραβευμένα έργα», είπε ο ίδιος. Στο πλαίσιο της επετείου των 70 χρόνων Ελληνικού ανιμέισιον διοργανώθηκαν, όπως είπε, εργαστήρια με ξένους επαγγελματίες, η Παγκόσμια Ημέρα Κινουμένων Σχεδίων (28 Οκτωβρίου), ενώ κορυφαίο γεγονός των εορτασμών αποτελεί η αναδρομική έκθεση με εικαστικά έργα, σκηνικά, ομιλίες και προβολές ταινιών που πραγματοποιείται στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών Αθήνας.
Από την πλευρά του, ο καθηγητής ανιμέισιον στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου Παναγιώτης Κυριακουλάκος συνόψισε τις δράσεις που ετοιμάζει η ΑΣΙΦΑ για την κατάρτιση, την εκπαίδευση και την προώθηση της ελληνικής παραγωγής κινουμένων σχεδίων. «Θα συνεχίσουμε να διοργανώνουμε εκδηλώσεις στην Παγκόσμια Ημέρα Κινουμένων Σχεδίων, όπως κάνουμε κάθε Οκτώβριο από το 2007, ενώ κάθε Νοέμβριο θα διοργανώνουμε σεμινάρια για επαγγελματίες και συναντήσεις με ξένους παραγωγούς, προκειμένου να καταθέτουν προτάσεις στο ευρωπαϊκό πρόγραμμα ΜΙΝΤΙΑ και να βρίσκουν συμπαραγωγές», τόνισε ο κ. Κυριακουλάκος και πρόσθεσε ότι θα γίνουν προσπάθειες να βοηθηθούν οι Έλληνες παραγωγοί να «κινηθούν μέσα από το δίκτυο ΚΑΡΤΟΥΝ ΜΙΝΤΙΑ που βρίσκεται στις Βρυξέλλες και προωθεί την ευρωπαϊκή παραγωγή», όπως σημείωσε.
Επιπλέον, ο κ. Κυριακουλάκος ανακοίνωσε ότι η ΑΣΙΦΑ θα κάνει μια προσπάθεια χρηματοδότησης Ελληνικών παραγωγών, δύο φορές το χρόνο, δημιουργώντας ένα είδος Ταμείου σε συνεργασία με επαγγελματικούς φορείς, όπως τη Γ.Γ. Ενημέρωσης και Επικοινωνίας, δίκτυα όπως το ΚΑΡΤΟΥΝ ΜΙΝΤΙΑ, και το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου. «Η λογική θα είναι να βοηθάμε τους έλληνες παραγωγούς να βρίσκουν συμπαραγωγούς, να δημιουργούν ταινίες με ευρωπαϊκές προδιαγραφές και να βρίσκουν την αντίστοιχη διανομή», τόνισε. Στον τομέα της εκπαίδευσης και της δικτύωσης, ο κ. Κυριακουλάκος σημείωσε ότι η ΑΣΙΦΑ ετοιμάζει τη δημιουργία ενός θερμοκοιτίδα animation στο χώρο της Τεχνόπολης του Δήμου Αθηναίων που θα αποτελείται από εταιρείες του χώρου, εκπαιδευτικών ιδρυμάτων και συμβούλους επιχειρήσεων για την προώθηση συνεργασιών. «Στον τομέα επιμόρφωσης των εκπαιδευτικών θα διοργανώσουμε επισκέψεις στα σχολεία της χώρας για να δείξουμε στους εκπαιδευτικούς πώς να εντάξουν τα κινούμενα σχέδια στο μάθημα τους, π.χ. στα μαθηματικά, την ιστορία, κτλ. Τα κινούμενα σχέδια μπορεί να αποτελέσουν όχι μόνο εκφραστικό εργαλείο, αλλά πλατφόρμα έκφρασης και εκμάθησης των νέων τεχνολογιών, κάτι που ήδη εφαρμόζει με επιτυχία το Εθνικό Κέντρο Κινηματογράφου του Καναδά», υπογράμμισε ο κ. Κυριακουλάκος και κατέληξε ότι θα συνεχιστούν και τα εκπαιδευτικά εργαστήρια για παιδιά επάνω σε τεχνικές δημιουργίας κινουμένων σχεδίων.
6-15 Νοεμβρίου 2015
Υπό τη σκιά των επιθέσεων στο Παρίσι, ο Γάλλος σκηνοθέτης Αρνό Ντεπλεσέν πραγματοποίησε ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον μάστερκλας, στο πλαίσιο του 56ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, το Σάββατο 14 Νοεμβρίου 2015, στην αίθουσα Παύλος Ζάννας. Το μάστερκλας, που συνοδεύτηκε από ανοιχτή συζήτηση με το κοινό, έγινε με αφορμή το αφιέρωμα που πραγματοποιεί η φετινή διοργάνωση στο έργο του. Στην εκδήλωση, την οποία συντόνισε ο Γιώργος Κρασσακόπουλος, ο Αρνό Ντεπλεσέν μύησε το κοινό στο κινηματογραφικό του σύμπαν και μοιράστηκε τις απόψεις του για θέματα που σχετίζονται με το σινεμά, την επαφή του με τους ηθοποιούς, τον ρόλο της τέχνης και την προσπάθεια για αποτύπωση της πραγματικότητας. Ανοίγοντας την εκδήλωση, ο Γιώργος Κρασσακόπουλος υπενθύμισε στο κοινό ότι «ο Αρνό Ντεπλεσέν ζει στο Παρίσι, πόλη στην οποία ξέρουμε όλοι τι συνέβη χτες βράδυ».
Παίρνοντας αμέσως τον λόγο, ο γάλλος δημιουργός είπε: «Μόλις χτες έγιναν οι επιθέσεις και είναι λίγο περίεργο που εγώ βρίσκομαι εδώ. Πριν λίγη ώρα σκεφτόμουν την ταινία Η Χάνα και οι αδελφές της του Γούντι Άλεν. Ένας από τους ήρωες, τον οποίο υποδύεται ο ίδιος ο Άλεν, είναι καταθλιπτικός και θέτει ερωτήματα για τη ζωή, την πίστη, το θεό, την αυτοκτονία. Κάποια στιγμή κι ενώ σχεδιάζει να αυτοκτονήσει, μπαίνει σε ένα σινεμά, βλέπει τους αδερφούς Μαρξ στην οθόνη να χορεύουν φορώντας γελοία καπέλα και σκέφτεται ότι αυτό είναι το νόημα της ζωής. Υπάρχει κάτι μπουρλέσκ, εντελώς παράλογο, κάτι εφήμερο το οποίο πιστεύω ότι είναι τελικά το πιο ουσιώδες στη ζωή μας. Στην ψυχαγωγία υπάρχει ουσία, η όρεξη για αγάπη, σεξουαλικότητα, κάτι που αρνούνται οι τρομοκράτες».
Μιλώντας για την ψυχαγωγία σε αντίστιξη με τη διανόηση στο σινεμά, και ειδικότερα στις ταινίες του είπε: «Δεν υπάρχει αντίφαση. Θεωρώ τις ταινίες μου καταρχήν ψυχαγωγία, ίσως περίπλοκη ψυχαγωγία. Αλλά πάντα έχω στο νου μου να εκπλήξω το κοινό, να το συνεπάρω. Ο κινηματογράφος έχει αυτή τη δυνατότητα, να μετατρέπει την πραγματικότητα σε ιδέα. Η διαδικασία του κινηματογράφου μοιάζει με τη φιλοσοφία. Όταν βλέπεις τους αδερφούς Λυμιέρ στα γυρίσματα, να καταγράφουν ένα τρένο που μπαίνει σε σταθμό, ξαφνικά η πραγματικότητα παίρνει μυθική διάσταση. Αυτή η διάσταση δεν με φοβίζει, είναι κομμάτι του ψυχαγωγικού στοιχείου των ταινιών μου».
Παραδέχτηκε ότι απογοητεύεται κάθε φορά που οι θεατές αναγνωρίζουν σε κάθε νέα ταινία του το προσωπικό του στιλ: «Κάθε φορά που γράφει κανείς μία ταινία σκέφτεται ότι θα είναι διαφορετική, καλύτερη από τις προηγούμενες και ότι δεν θα τον αναγνωρίσει το κοινό. Κάθε φορά λοιπόν έχω την αίσθηση ότι θα κάνω κάτι απολύτως νέο, διαφορετικό όμως μετά έρχεται η στιγμή, όπως εδώ στο φεστιβάλ που αντιλαμβάνομαι πως είναι αδύνατο να μεταμφιεστώ. Όλοι λένε ‘να μία ταινία του Ντεπλεσέν’».
Όσο για τη σταθερή συνεργασία του με συγκεκριμένους ηθοποιούς, όπως ο Ματιέ Αμαλρίκ, τόνισε: «Δουλεύω συχνά με τους ίδιους ηθοποιούς. Μου είναι πολύ αγαπητοί. Είναι η λογική της αγάπης. Δεν είναι θέμα πίστης, είναι χαρά, ένα είδος αναγνώρισης του ταλέντου τους. Συνήθως πάντως γράφω τους χαρακτήρες και μετά προχωράω στην κατανομή των ρόλων». Σε ερώτηση για τη συνεργασία του με νέους ηθοποιούς, όπως στην τελευταία του ταινία, Τα χρυσά μας χρόνια, ο κ. Ντεπλεσέν επισήμανε: «Αυτό με άγχωνε για μεγάλο διάστημα. Βλέποντας μία ταινία του Γουές Άντερσον όπου εμφανίζονταν δυο έφηβοι σκέφτηκα πόσο τολμηρός ήταν που έκανε αυτό το άλμα. Ένιωσα ότι ίσως είμαι κι εγώ αρκετά έμπειρος για να γράψω μία ταινία για τη νιότη. Κι έτσι αναζήτησα ηθοποιούς που θα δεχτούν τη δική μου ιδιοσυγκρασία και θα νιώθουν ελεύθεροι με τα κείμενά μου». Αναφορικά με τη σκηνοθετική του τακτική σε σχέση με τους ηθοποιούς, ο Αρνό Ντεπλεσέν τόνισε ότι δεν είναι καθόλου αυστηρός απέναντί τους και πρόσθεσε: «Είμαι ήπιος, προσπαθώ κυρίως να τους ψυχαγωγήσω. Βρίσκομαι στον κινηματογράφο από πολύ μικρός, ήμουν ηλεκτρολόγος στα 17 μου, γνωρίζω το ρυθμό μιας μέρας γυρισμάτων και για τον λόγο αυτό φροντίζω να μη βαριούνται οι ηθοποιοί. Έτσι δεν θα βαρεθούν ούτε και οι θεατές. Αυτό αποτελεί κομμάτι της δουλειάς μου. Επίσης, όταν τους ζητάω να παίξουν κάτι που τους φέρνει σε δύσκολη θέση, παίζω εγώ πρώτος τη σκηνή. Βουτάω πρώτος στην πισίνα να δω αν το νερό είναι κρύο ή χλιαρό».
Τον περασμένο Σεπτέμβριο ο Αρνό Ντεπλεσέν έκανε την πρώτη του σκηνοθεσία στο θέατρο, ανεβάζοντας στην Κομεντί Φρανσέ το έργο του Στρίντμπεργκ «Ο πατέρας». Στην ερώτηση γιατί άργησε να ασχοληθεί με το θέατρο, ο ίδιος απάντησε: «Σινεφίλ γίνεσαι σχεδόν από παιδί. Το θέατρο είναι τέχνη ενήλικη. Όταν είσαι παιδί πηγαίνεις στο σινεμά που σε προστατεύει. Το θέατρο δεν προστατεύει. Όταν μου πρότειναν να ανεβάσω Στρίντμπεργκ είπα ναι γιατί ήξερα ότι θα ήταν μία εξαιρετική εμπειρία». Δεν δέχεται όμως τον προσδιορισμό «θεατρικές» για τις ταινίες του. «Είναι κάτι που δεν το σκέφτομαι», είπε και τόνισε: «Είμαι σινεφίλ και Γάλλος. Μου αρέσει πολύ ο αμερικανικός κινηματογράφος. Όλοι οι μεγάλοι Αμερικανοί με εξαίρεση τον Χίτσκοκ προέρχονται από το θέατρο. Όλοι οι κινηματογραφιστές που με έθρεψαν προέρχονται από το θέατρο, οι κλασικοί τουλάχιστον. Είμαι Γάλλος και πιστεύω ότι μεταξύ των πιο επαναστατικών μορφών ήταν ο Μαρσέλ Πανιόλ και η Μαργκερίτ Ντιράς, όλοι άνθρωποι του θεάτρου. Ο διάλογος σινεμά και θεάτρου πάντα με γοητεύει».
Παρότι οι ταινίες του θυμίζουν συχνά μυθιστορήματα από άποψη δομής και λόγου, ο Αρνό Ντεπλεσέν τονίζει ότι δεν τον ενδιαφέρει να ασχοληθεί με την πεζογραφία. Για το θέμα αυτό επισήμανε: «Το να αποφασίσω να ασχοληθώ με τον κινηματογράφο ήταν μία δέσμευση για μένα, μία στράτευση. Όταν ήμουν 12 χρονών αποφάσισα ότι ήθελα να κάνω σπουδές, ήθελα να ζήσω στην αλητεία κι ο κινηματογράφος, ξέρετε είναι τέχνη της αλητείας, αυτή είναι η έξαλλη πλευρά του. Στην οικογένειά μου υπήρχε ένα τελετουργικό: γύρω στα 18 αρχίζαμε να διαβάζουμε Προυστ. Εγώ ήμουν ο μόνος από τα αδέρφια μου που δεν διάβασα Προυστ. Ο Φιλίπ Γκαρέλ μου είπε κάποτε ότι ο ίδιος είναι αποτυχημένος ζωγράφος κι εγώ αποτυχημένος μυθιστοριογράφος, αλλά δεν έχω κανένα πρόβλημα με αυτό».
Μιλώντας για τις πολλαπλές αναφορές του στη δουλειά άλλων σκηνοθετών μέσα από τις ταινίες του, ο γάλλος δημιουργός είπε: «Μου αρέσει να πιστεύω ότι ο κινηματογράφος είναι σαν μία δημοκρατία όπου όλες οι ταινίες είναι ίσες μεταξύ τους κι αυτό με κάνει ευτυχισμένο να προχωρώ ανάμεσά τους. Θα πρέπει να δεις άλλες ταινίες για να μπορέσεις να λειτουργήσεις διαφορετικά, να προχωρήσεις τον κινηματογράφο. Αλλιώς περνάμε την κοινή κουλτούρα που περνάει στην τηλεόραση. Θεωρώ ότι ο κινηματογράφος είναι τέχνη σαν τη ζωγραφική, μπορείς να βρεις λύσεις για τη δική σου ζωγραφική μέσα από τους πίνακες άλλων. Έχω μία σχεδόν ταλμουδική σχέση με τις ταινίες που έχουν προηγηθεί».
Για τη σχέση του με το ντοκιμαντέρ, ο Αρνό Ντεπλεσέν παρατήρησε: «Αμφισβητώ τον όρο ντοκιμαντέρ. Η ζωή μου άλλαξε μέσα από μία ταινία του Κλοντ Λανζμάν. Ο κινηματογράφος του Λανζμάν είναι ο κινηματογράφος του πραγματικού. Κι όμως η ταινία του ήταν γεμάτη με αναφορές, κομμάτια κινηματογράφου. Είτε με ηθοποιούς, είτε χωρίς ηθοποιούς, μία ταινία είναι πάντα κινηματογράφος. Βρίσκω ελάχιστες διαφορές μεταξύ ντοκιμαντέρ και σινεμά πραγματικότητας και μυθοπλασίας. Να με συγχωρείτε αν ακούγομαι θεωρητικός όμως αγαπώ τις ταινίες με πάθος».
Αποφεύγει να κατατάξει τις ταινίες του σε ένα συγκεκριμένο είδος: «Θέλω να πιστεύω ότι καθεμιά ανήκει σε ένα διαφορετικό είδος. Την πρώτη μου ταινία, χρειάστηκε να την περιγράψω ως γουέστερν. Είχα μόλις δει ένα γουέστερν του Τζον Φορντ κι ήταν αυτή η εικόνα που με ενδιέφερε. Η τελευταία μου ταινία είναι ένα τηνέτζ μουβι. Ανήκει στο είδος των ταινιών του Κόπολα, που μου αρέσει πολύ».
Σχετικά με τις πολιτικές αναφορές στις ταινίες του ανέφερε: «Στη χώρα μου έχω πολιτική δράση, κυρίως γύρω από το ζήτημα της μετανάστευσης και πρόσφατα με τα γεγονότα στο Καλαί. Δε σημαίνει αυτό ότι οι καλλιτέχνες έχουν πλεονέκτημα σε σχέση με άλλους, όπως για παράδειγμα τους γιατρούς ή τους πυροσβέστες. Επειδή είμαι κινηματογραφιστής δεν καταλαβαίνω καλύτερα την κοινωνία από άλλους. Δεν θέλω να δώσω μάθημα στους πολίτες, έχω άποψη για τα πάντα ως πολίτης αλλά ως σκηνοθέτης οφείλω να σιωπήσω».
Σε ερώτηση από το κοινό σε σχέση με τις επιθέσεις στη Γαλλία και αν ο ίδιος θεωρεί ότι έχει τρόπο ως σκηνοθέτης να αλλάξει την κατάσταση, ο Αρνό Ντεπλεσέν απάντησε: «Πιστεύω ότι υπάρχουν επαγγέλματα που ίσως μπορούν περισσότερο να φέρουν την αλλαγή. Η τέχνη του σκηνοθέτη είναι πιο ταπεινή. Οι στρατιωτικοί, οι πολιτικοί, οι γιατροί μπορούν να κάνουν αλλαγές. Αν είσαι χειρουργός κρατάς μια ζωή στα χέρια σου. Όταν κάνεις ταινία, είναι πιο ταπεινός ο ρόλος σου. Οι καλλιτέχνες δεν είμαστε οι πρώτοι πολίτες, είμαστε πολίτες μεταξύ άλλων πολιτών»
56ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
6-15 Νοεμβρίου 2015
Οι προκλήσεις που αντιμετωπίζουν οι Έλληνες παραγωγοί κινουμένων σχεδίων, η ανάγκη δημιουργίας συμπαραγωγών με διεθνείς εταιρείες και η διείσδυση τους στην ευρωπαϊκή αγορά, αλλά και η νέα προσπάθεια χρηματοδότησης ελληνικών ταινιών κινουμένων σχεδίων, ήταν ορισμένα από τα θέματα που συζητήθηκαν στο στρογγυλό τραπέζι με θέμα «Οργανωμένη παραγωγή animation – Στρατηγική για την επίτευξη ενός δύσκολου στόχου», που πραγματοποιήθηκε το Σάββατο 14 Νοεμβρίου 2015, στην Αποθήκη Γ’, στο πλαίσιο του 56ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Η εκδήλωση έλαβε χώρα με αφορμή το φετινό αφιέρωμα του Φεστιβάλ «70 χρόνια ελληνικό ανιμέισιον», με ομιλητές εκπροσώπους της ΑΣΙΦΑ ΕΛΛΑΣ, του ελληνικού παραρτήματος της Διεθνούς Ένωσης Δημιουργών Κινουμένων.
Τη συζήτηση άνοιξε ο Πρόεδρος της ΑΣΙΦΑ ΕΛΛΑΣ και Πρόεδρος του Φεστιβάλ Animasyros, Βασίλης Καραμητσάνης, ο οποίος δήλωσε, με αφορμή την τρομοκρατική επίθεση στο Παρίσι, ότι η ΑΣΙΦΑ τάσσεται εναντίον κάθε ενέργειας που προσπαθεί να φιμώσει την έκφραση της διαφορετικότητας, την ελευθερία του λόγου και την καλλιτεχνική έκφρασης είτε αυτή εκφράζεται μέσα από τα κινούμενα σχέδια ή με οποιονδήποτε τρόπο και συμπαρίσταται ολόψυχα στη Γαλλία, στο γαλλικό λαό και στην Ευρώπη που αυτή τη στιγμή υποφέρει από ένα τέτοιο χτύπημα.
Στη συνέχεια, ο ίδιος αναφέρθηκε στην πρώτη ελληνική ταινία κινουμένων σχεδίων Ο Ντούτσε αφηγείται του Σταμάτη Πολενάκη που χρονολογείται στα 1942, την οποία ο δημιουργός έκανε κρυφά κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής και παρουσίασε στα κινηματογραφικά Επίκαιρα. «Πρόκειται για την πρώτη σάτιρα κινουμένων σχεδίων που γελοιοποιεί τις δυνάμεις κατοχής και ξεκινά με έναν εύθυμο τρόπο, ζητώντας συγγνώμη, διότι ήταν η πρώτη ταινία τύπου “Μίκυ Μάους”. Ο όρος “κινούμενο σχέδιο” μόλις είχε γεννηθεί», σημείωσε ο κ. Καραμητσάνης. Από τότε μέχρι σήμερα υπάρχει, όπως είπε ο ίδιος, μεγάλη βελτίωση, ποσοτική και ποιοτική, στα ελληνικά κινούμενα σχέδια, αλλά η μεγάλη διαφορά καταγράφεται από το 2008 και μετά. «Τα ελληνικά κινούμενα σχέδια έχουν αποκτήσει άλλη διάσταση, βασιζόμενα στην επάρκεια και τη δημιουργικότητα των Ελλήνων δημιουργών, αλλά και στην εξωστρέφεια, την οποία ίσως και η κρίση μας ανάγκασε να έχουμε. Έτσι, βλέπουμε Έλληνες δημιουργούς που ζουν στην Ελλάδα ή το εξωτερικό να διακρίνονται. Ίσως αυτό να είναι και ένας προπομπός ότι οι Έλληνες δημιουργοί κινουμένων σχεδίων μπορούν να απορροφηθούν από τη διεθνή αγορά», τόνισε ο κ. Καραμητσάνης. Στο πλαίσιο της συμπλήρωσης 70 χρόνων του ελληνικού ανιμέισιον η ΑΣΙΦΑ διοργάνωσε, όπως είπε ο ίδιος, δράσεις εορτασμού και εκδηλώσεις για την ιστορία των ελληνικών κινουμένων σχεδίων, που απευθύνονται σε ένα ευρύτερο κοινό. «Πλέον υπάρχουν πέντε ελληνικά φεστιβάλ με θέμα το ανιμέισιον, ορισμένα με διεθνή χαρακτήρα, ενώ επίσης ελληνικές ταινίες κυκλοφορούν διεθνώς. Παράλληλα, έχουν γίνει και αφιερώματα σε μεγάλα φεστιβάλ στην Αίγυπτο, τη Ρουμανία και τη Σερβία, ενώ προγραμματίζονται αντίστοιχα στη Μόσχα και το Χονγκ Κονγκ», σημείωσε ο κ. Καραμητσάνης και υπογράμμισε ότι σύντομα θα τεθεί σε λειτουργία η πλήρης ιστοσελίδα του ελληνικού παραρτήματος της ΑΣΙΦΑ.
Στη συνέχεια, το μέλος του ΔΣ της ΑΣΙΦΑ και διευθύντρια του τμήματος Αναστασία Δημητρά, διάβασε μήνυμα του επίτιμου Προέδρου της ΑΣΙΦΑ ΕΛΛΑΣ, Γιάννη Βασιλειάδη, σχετικά με την ίδρυση της Ένωσης το 1960, η οποία αριθμεί πάνω από 6.000 μέλη από 58 χώρες. «Τα πιο σημαντικά φεστιβάλ ανιμέισιον, όπως αυτά του Ανσί, της Χιροσίμα, του Ζάγκρεμπ, του Βελιγραδίου, της Οτάβα, των Βρυξελλών, καθώς και το Ανιμάσυρος, τελούν υπό την αιγίδα της ΑΣΙΦΑ και προωθούν τις διεθνείς ανταλλαγές και συνεργασίες δημιουργών», σημείωσε ο κ. Βασιλειάδης στο μήνυμα του και πρόσθεσε ότι τα παιδικά εργαστήρια της ΑΣΙΦΑ που ιδρύθηκαν το 1971 λειτουργούν και εκπροσωπούνται σε 23 χώρες. Στο μήνυμα του ο κ. Βασιλειάδης αναφέρθηκε επίσης στην έλλειψη ανώτατης τριτοβάθμιας εκπαίδευσης για το ανιμέισιον και επισήμανε την έλλειψη εκτίμησης για το είδος των κινουμένων σχεδίων, υπογραμμίζοντας: «Μια ταινία ανιμέισιον τη βλέπει το κοινό συνειδητά και με προσοχή αρκετές φορές και την εικαστική μέθεξη που αποκομίζει κανείς βλέποντάς τη δεν μπορεί να την αντικαταστήσει ούτε ο κινηματογράφος της Ζωντανής δράσεως και φυσικά ούτε η γραφή ή ο λόγος».
Στη συνέχεια, το λόγο πήρε ο Άγγελος Ρούβας, ανιματέρ, διαχειριστής της ΑΣΙΦΑ ΕΛΛΑΣ και δημιουργός της ιστοσελίδας greekanimation.com, ο οποίος έχει αναλάβει το συντονισμό των δράσεων για τα 70 χρόνια ελληνικού ανιμέισιον. Ο κ. Ρούβας, συμπληρώνοντας 40 χρόνια στο χώρο του κινούμενου σχεδίου, τόνισε, μεταξύ άλλων, ότι η ελληνική παραγωγή δεν μπορούσε να μπει στην ευρωπαϊκή αγορά και αντιμετωπιζόταν με επιφύλαξη και ειρωνεία από τα ξένα φεστιβάλ. «Αποφασίσαμε να αλλάξουμε στρατηγική. Πήρα την πρωτοβουλία και κατέγραψα σε ένα web portal τη δύναμη μας. Η Διαδικτυακή Πύλη που δημιουργήθηκε το Μάρτιο του 2014 περιλαμβάνει 700 Έλληνες σκηνοθέτες, 1700 δημιουργίες από το διαφημιστικό χώρο μέχρι ταινίες μεγάλου μήκους, καθώς και 70 εταιρείες παραγωγής”, σημείωσε ο κ. Ρούβας. Μετά από ένα χρόνο λειτουργίας της ιστοσελίδας άρχισαν να δείχνουν ενδιαφέρον οι επαγγελματικοί φορείς, τόνισε ο κ. Ρούβας, ο οποίος υπογράμμισε ότι στόχος της ΑΣΙΦΑ είναι η είσοδος του ελληνικού ανιμέισιον στη διεθνή αγορά. «Οι δράσεις που διοργανώθηκαν επικεντρώθηκαν στο κομμάτι της προβολής των ελληνικών δημιουργιών με προβολές στην Ελλάδα και το εξωτερικό με βραβευμένα έργα», είπε ο ίδιος. Στο πλαίσιο της επετείου των 70 χρόνων Ελληνικού ανιμέισιον διοργανώθηκαν, όπως είπε, εργαστήρια με ξένους επαγγελματίες, η Παγκόσμια Ημέρα Κινουμένων Σχεδίων (28 Οκτωβρίου), ενώ κορυφαίο γεγονός των εορτασμών αποτελεί η αναδρομική έκθεση με εικαστικά έργα, σκηνικά, ομιλίες και προβολές ταινιών που πραγματοποιείται στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών Αθήνας.
Από την πλευρά του, ο καθηγητής ανιμέισιον στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου Παναγιώτης Κυριακουλάκος συνόψισε τις δράσεις που ετοιμάζει η ΑΣΙΦΑ για την κατάρτιση, την εκπαίδευση και την προώθηση της ελληνικής παραγωγής κινουμένων σχεδίων. «Θα συνεχίσουμε να διοργανώνουμε εκδηλώσεις στην Παγκόσμια Ημέρα Κινουμένων Σχεδίων, όπως κάνουμε κάθε Οκτώβριο από το 2007, ενώ κάθε Νοέμβριο θα διοργανώνουμε σεμινάρια για επαγγελματίες και συναντήσεις με ξένους παραγωγούς, προκειμένου να καταθέτουν προτάσεις στο ευρωπαϊκό πρόγραμμα ΜΙΝΤΙΑ και να βρίσκουν συμπαραγωγές», τόνισε ο κ. Κυριακουλάκος και πρόσθεσε ότι θα γίνουν προσπάθειες να βοηθηθούν οι Έλληνες παραγωγοί να «κινηθούν μέσα από το δίκτυο ΚΑΡΤΟΥΝ ΜΙΝΤΙΑ που βρίσκεται στις Βρυξέλλες και προωθεί την ευρωπαϊκή παραγωγή», όπως σημείωσε.
Επιπλέον, ο κ. Κυριακουλάκος ανακοίνωσε ότι η ΑΣΙΦΑ θα κάνει μια προσπάθεια χρηματοδότησης Ελληνικών παραγωγών, δύο φορές το χρόνο, δημιουργώντας ένα είδος Ταμείου σε συνεργασία με επαγγελματικούς φορείς, όπως τη Γ.Γ. Ενημέρωσης και Επικοινωνίας, δίκτυα όπως το ΚΑΡΤΟΥΝ ΜΙΝΤΙΑ, και το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου. «Η λογική θα είναι να βοηθάμε τους έλληνες παραγωγούς να βρίσκουν συμπαραγωγούς, να δημιουργούν ταινίες με ευρωπαϊκές προδιαγραφές και να βρίσκουν την αντίστοιχη διανομή», τόνισε. Στον τομέα της εκπαίδευσης και της δικτύωσης, ο κ. Κυριακουλάκος σημείωσε ότι η ΑΣΙΦΑ ετοιμάζει τη δημιουργία ενός θερμοκοιτίδα animation στο χώρο της Τεχνόπολης του Δήμου Αθηναίων που θα αποτελείται από εταιρείες του χώρου, εκπαιδευτικών ιδρυμάτων και συμβούλους επιχειρήσεων για την προώθηση συνεργασιών. «Στον τομέα επιμόρφωσης των εκπαιδευτικών θα διοργανώσουμε επισκέψεις στα σχολεία της χώρας για να δείξουμε στους εκπαιδευτικούς πώς να εντάξουν τα κινούμενα σχέδια στο μάθημα τους, π.χ. στα μαθηματικά, την ιστορία, κτλ. Τα κινούμενα σχέδια μπορεί να αποτελέσουν όχι μόνο εκφραστικό εργαλείο, αλλά πλατφόρμα έκφρασης και εκμάθησης των νέων τεχνολογιών, κάτι που ήδη εφαρμόζει με επιτυχία το Εθνικό Κέντρο Κινηματογράφου του Καναδά», υπογράμμισε ο κ. Κυριακουλάκος και κατέληξε ότι θα συνεχιστούν και τα εκπαιδευτικά εργαστήρια για παιδιά επάνω σε τεχνικές δημιουργίας κινουμένων σχεδίων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.